Het meest cruciale moment in de Zuid-Koreaanse High Schools zijn de examens. Hier moet je in korte tijd zo goed mogelijk presteren en dit betekent niet dat je genoegen moet nemen met voldoendes. Koreaanse families verwachten het beste van hun kinderen en om op de topuniversiteiten te komen, moet je de beste zijn. Het is pure competitie die bij veel kinderen ervoor zorgt dat ze volledig afgesloten van de buitenwereld raken, omdat ze aan niet veel anders toekomen dan studeren.
In The Coma volg je Youngho, een scholier die hetzelfde probeert te doen als zijn klasgenoten; namelijk de beste zijn. In het eerste deel van de serie valt hij in slaap tijdens de les om 's nachts wakker te worden als de school gesloten is. Het vervolg op deze game is The Coma 2: Vicious Sisters, wat over een ander personage gaat. Ook zij komt op dezelfde school in soortgelijke problemen.
Terug naar Youngho
In The Coma 2B: Catacomb gaan we terug naar Youngho, die probeert zijn examens goed af te ronden. Het is een heus slagveld. Er is een meisje dat veruit de beste leerling van de school is, maar hij strijdt om een goede tweede plek, waaruit je kunt opmaken dat hij goed kan leren. Hiervoor studeert hij zichzelf helemaal kapot, maar tot zover gaat het lukken. Al snel is de eerste dag voorbij en gaat Youngho naar huis.
De dag erop gaat hij naar school en eigenlijk is zijn dag niet veel anders dan de eerste. Hij praat met wat leerlingen over dezelfde problemen, hij studeert materiaal dat in zijn hoofd allemaal op elkaar gaat lijken en uiteindelijk gaat hij naar huis, waar hij zich ontfermt over hetzelfde materiaal.
Op de derde dag valt hem iets op: de dag is weer hetzelfde. Dezelfde stof wordt behandeld, de leerlingen bespreken dezelfde onderwerpen en hij studeert hetzelfde thuis. Het enige wat verandert, is de school, want die lijkt steeds slechter onderhouden te worden.
Dit gaat zo door tot het moment dat het onhoudbaar is. Opeens veranderen de leerlingen. Bij eentje smelt de neus voor de ogen van Youngho weg, de ander heeft geen pupillen meer en mevrouw Song, die er meer uitziet als een K-pop-ster dan een lerares, blijkt opeens getransformeerd te zijn in een monster.
En opeens is hij alleen. Alleen op een school in een soort dimensie waar je niet in wil komen. De examens zijn niet belangrijk meer. Leerlingen zijn verdwenen en behalve Youngho lijkt iedereen om je heen in een soort schaduw van zichzelf te zijn veranderd.
Youngho is nog de enige persoon die uit kleur bestaat. Voor de andere personen lijkt het wel of er geen gekleurde verf meer was om in te vullen. Hij is opeens in een wereld beland waar hij uit moet zien te komen. De vraag is echter hoe.
Hand Getekend
Dit is een 2D survival horrortitel. Daar zijn er meer van. Darkwood is misschien wel het bekendste voorbeeld, maar ook Darkest Dungeon kan in die categorie worden geschaard. Maar waarbij je het personage bij Darkwood van bovenaf bestuurt, doe je het hier vanaf de zijkant en ik moet zeggen dat de ontwikkelaars bij Dvora Studio daar enorm goed in geslaagd zijn.
Met survival horror zijn een aantal dingen enorm belangrijk. Je mag verdwalen, maar nooit te veel, want je moet wel de kans krijgen om de weg terug te vinden. Resident Evil 1 en 2 zijn hier goede voorbeeld van. Door een briljant level design kun je kleine gebieden meerdere keren doorkruisen zonder dat het verveelt, omdat steeds weer nieuwe zones worden vrijgesteld. Dit lijkt gemakkelijk, maar er zijn niet zo heel veel games die er in geslaagd zijn een echt vermakelijke game te maken op deze manier.
Bijna iedere horror survival game pakt dit onderwerp op zijn eigen manier aan. Darkwood komt met een bizar grimmige wereld waarin je op den duur echt niet meer weet of jij goed of slecht bent. De Resident Evil-serie maakt zijn games altijd zo enorm sfeervol en grafisch perfect, waardoor je helemaal in de spelwereld verdwaalt.
The Coma 2B: Catacomb pakt het net anders aan. De hele spelwereld is met de hand getekend en de mensen die dit hebben gedaan, hebben een vaste pols. Het ziet er prachtig uit, want onder andere het kleurgebruik is heel goed gedaan. Ook de tekeningen en animaties zijn zeer sfeervol.
Briefjes
Wat ik wel jammer vind, is de manier waarop het verhaal wordt verteld. Je loopt eigenlijk van zone naar zone. Je begint op de school, gaat vervolgens naar een markt en van daaruit ga je verder. In iedere zone krijg je andere opdrachten en is er een ander achtergrondverhaal.
Het achtergrondverhaal is best fascinerend, maar wat ik wel jammer vind, is dat alles opgeschreven is. Zo kom je op een gegeven moment bij een politiebureau, waar een roddel tussen twee detectives over hun baas helemaal is uitgeschreven, zoals je dit in een dialoog ziet. Dit soort games moeten het van immersie hebben en dit soort blaadjes die je volstrekt willekeurig vindt op de meest uiteenlopende locaties, slaan niet altijd ergens op.
Het is wel zo dat, zodra je meer documenten gaat lezen, er een redelijk achtergrondverhaal boven komt drijven van een dimensie die de werkelijke wereld op lijkt te slokken en die simpelweg verrot is. Mensen proberen eruit te komen, maar tot zover met weinig succes. Verder is de K-pop lerares annex monster Youngho altijd aan het opjagen.
Vervelende gameplay
In deze game krijg je geen wapens. Youngho moet het hebben van vluchten. Hij kan klappen goed ontwijken en kan zich verbergen in toiletten, kasten en onder bepaalde tafels. Je moet van tevoren goed kijken in welke kast je past, want het kan heel belangrijk worden als je wordt achtervolgd.
Hoewel ik er altijd van hou wanneer je als hoofdpersonage niet terug kan vechten en het werkelijk van vluchten moet hebben, wat de immersie verhoogt, begon het op den duur vervelend te worden. Er zijn nogal wat vijanden en langs de kant is er nog wel eens iemand die probeert jouw pootje te lichten. Het is niet echt een geweldig uitgewerkt mechaniek en al snel wordt het meer vervelend dan spannend.
Bij het spelen van deze game, heb ik dan ook redelijk gemengde gevoelens. Het verhaal is goed en de game ziet er prachtig uit. Ook duurt hij niet al te lang. Toch voelt het al snel aan alsof je jezelf door de spelwereld moet slepen.
Zeker het begin is vrij vervelend. Er is een stuk van ongeveer anderhalf uur dat je achterelkaar moet blijven spelen. Dit is het begin waarin je dag na dag erachter komt dat je in een soort loop bent beland. Hij slaat de progressie dan niet op en dus moet je maar doorgaan. Ik sloot een keer na drie kwartier af en kon toen het hele stuk opnieuw doen. Hoe goed de games ook zijn, dit soort momenten zijn erg vervelend en kunnen bij mij al snel zorgen dat ik de game nooit meer aanraak.
Conclusie:
De kracht van The Coma 2B: Catacomb is de prijs. Voor mij is het de exacte prijs die het waard is. Deze game is echter niet los te zien van de rest van de serie. Dit deel is een degelijke opvolging van The Coma en er is een prachtig vervolg op dit eerste deel. Wanneer jij dol bent op horror games en je wilt het eens van een ander perspectief bekijken, dan is dit leuk om te proberen met het eerste deel. Voor mensen die de eerste twee delen van de serie konden waarderen, is dit alleen maar een aanwinst en zeker de moeite waard.