The Dark Pictures Antology: The Devil in Me Review

Op 7 mei 1896 wordt de beruchte moordenaar H.H. Holmes in Philadelphia opgehangen. Hij was een bijzonder geval. Hoewel hij heeft bekend dat hij achter de moord heeft gezeten van 27 mensen, is dit onmogelijk. Diverse individuen leefden namelijk nog toen deze moordenaar aan de galg bungelde. Ook zonder de paar die zich onder de levenden bevonden, was het aantal moorden behoorlijk hoog en oorzaken hebben gelukkig ook nog weleens gevolgen. Doordat zijn nek niet brak bij de val, kreeg hij een zeer pijnlijke verstikkingsdood aan de galg. Tegenwoordig is H.H. Holmes bijna even berucht als Jack the Ripper, die rond dezelfde tijd in Londen huishield. Dit komt door zijn Murder Castle. Hij had ooit het idee om een hotel te beginnen. Hij gebruikte het hotel meer voor het verbergen van illegale goederen door het hotel te veranderen in een soort doolhof van verborgen kamers. Als dit geen scenario is voor een horrorgame, dan weet ik het ook niet meer.

In The Dark Pictures Anthology: The Devil in Me gaat een team documentairemakers naar een eiland waar iemand een soort hotel-en-escape-room-in-één heeft gemaakt wat een exacte kopie zou zijn van The Murder Castle. Het staat op een eiland waar de groep naartoe moet reizen. Vanaf het eerste moment is er eigenlijk al duidelijk dat er iets niet in de haak is. Ze zouden opgehaald worden door een limousine en die komt te laat, de persoon met wie ze hebben afgesproken is niet aanwezig en het hotel staat op een eiland dat er niet echt toegankelijk uitziet voor een dergelijke attractie. Je zou verwachten dat op zijn minst een hovenier is losgelaten op een dergelijk eiland, maar hier is het heel erg veel betonconstructie dat op instorten lijkt te staan.

Het team wordt geleid door Charlie. Deze regisseur wilde aanvankelijk een documentaire maken in het originele hotel van H.H. Holmes, maar hij kent Wikipedia niet en kwam er wat laat achter dat dit al jaren niet meer bestaat. Hij moest natuurlijk balen, maar gelukkig raakte hij in contact met de heer DuMet; een miljonair die het hotel heeft overgenomen van iemand die een obsessie had met de Murder Castle en het was gaan nabouwen op het eiland. Charlie mocht het gebruiken als decor voor zijn film. De documentaire die Kate moet presenteren. Er is echter een probleem en dat is dat zij net uit een relatie komt met ene Mark. Laat dit toevallig de fotograaf zijn van het team. Dat daarmee de dynamiek wat stroef verloopt, is dan ook wel begrijpelijk. Verder is Charlie er voor de elektronica en Erin is de geluidsvrouw.

Supermassive horror

De game is gemaakt door Supermassive Games en is de laatste aflevering van het eerste seizoen van The Dark Pictures Anthology. Dit is een serie horrorgames die allemaal op dezelfde manier zijn opgebouwd, maar waarbij het wel allemaal losstaande verhalen zijn. Met deze serie, maar ook met games als Until Dawn en The Quarry, heeft de studio laten zien dat zij zeer goed zijn in het kunstje wat ze de laatste tijd altijd opnieuw hebben uitgevoerd. Een groep mensen komt op een plek waar de dingen niet zijn zoals ze lijken. Of het nu gaat om een vakantiehuis op een begraafplaats voor Indianen, een spookschip of een hotel/escape room: er is altijd iets niet in de haak.

Wat ik leuk vind aan deze games, is dat je steeds weer ziet dat de ontwikkelaar de verbeterpunten serieus neemt. De verhalen worden iedere keer net wat geloofwaardiger. In dit geval komt het door een goede combinatie van de grafische vormgeving en het acteerwerk. De acteurs die de rollen hebben ingespeeld zijn van topkwaliteit. Kate wordt gespeeld door Jessie Buckley, die vorig jaar een Oscar gewonnen heeft. Dit zie je terug in alles, zoals de manier hoe de dialogen zijn opgesteld of de details in de gezichtsuitdrukkingen, waarbij elke rimpel van het gezicht iets zegt over de emotie van die persoon. Waar ik met The Quarry een half jaar geleden nogal wat moeite had, heb ik met deze game totaal geen problemen.

De game wil horror nogal klassiek behandelen en daardoor wordt het één groot cliché. Een groep vrij naïeve mensen gaat naar een eiland, dat alleen maar per pond is te bereiken. Daar is een groot huis, gebaseerd op een 'murder castle'. Het is ook zo'n typisch horror eiland, inclusief oude vuurtoren en half vergane gebouwtjes en uiteraard een nogal disfunctioneel stroomnetwerk. Hoewel er denk ik wel telefoonsignaal zou kunnen zijn, moesten de filmmakers allemaal hun smartphone inleveren voor de 'privacy' en niemand haalde het in het hoofd om een extra exemplaar ergens uit het zicht te bewaren. Het is weleens jammer dat ze zover zijn met het maken van dit soort games, maar dat ze zo vast blijven houden aan dit soort ouderwetse clichés, terwijl in de filmwereld inmiddels horror een andere kant op durft te gaan.

En daar zijn ze weer, de jumpscares

Ook zijn er weer de nodige onnozele jumpscares. Momenten dat je naar het plafond schiet, omdat er een rat opeens in beeld oversteekt en daar een compleet harmonisch orkest één noot heel hard speelt. Mijn tip voor game-ontwikkelaars van dit soort games: hou daarmee op, want je bereikt het tegengestelde van wat je wilt bereiken. Op een gegeven moment waren er jumpscares die er wel toe deden, maar ik had inmiddels mijn schild voor die truc zo hoog opgetrokken, dat schrikken nog onmogelijk was. Het gaat dan helemaal nergens meer over. En dat is jammer, als je ziet wat een investering er in deze topcast is gestopt.

De gameplay is ook een onderdeel wat de nodige kritiek kan krijgen. Je loopt rond in een spelwereld met iemand die volgens mij iets teveel Pasoa-Jus gedronken heeft. Op een gegeven moment loop je rond met een zaklantaarn die je gewoon niet op de plek kan laten schijnen, omdat de besturing zo vaag is. Ik weet niet of het opzet is en dat de ontwikkelaars voor ogen hebben dat je geen hand voor ogen kan zien, maar het was fijner geweest als ze hier wat meer aandacht aan hadden besteed. Ook is er een mechanic die heel raar werkt. Als je verstopt zit en iemand zoekt jou, dan is de kans aanwezig dat je op een gegeven moment de lijnen ziet van jouw hartslag. En iedere keer als het hart klopt, moet je op een knop van de controller drukken. Alles prima en wel, maar het leek erop dat de controller niet goed reageerde op dit ritme. Gaat dit niet goed, dan wordt je gehoord door de slechterik en overleeft het personage de avond waarschijnlijk niet. Ook zijn er net wat teveel quickTime events geplaatst, iets waar ik nooit warm voor loop. Wat ik wel goed vind, is dat een quicktime event dat niet op tijd wordt opgepakt, niet per se betekent dat het personage dood gaat.

Ik wil graag nog één ding kwijt over deze game. Dit is puur omdat ik op het internet merk dat er heel wat verkeerde informatie is over de moordenaar waar het hele verhaal op is gebaseerd. H.H. Holmes heeft echt bestaan en het leven van deze man was werkelijk een donker en vreselijk verhaal. Hij heeft een hotel willen bouwen, maar heeft het nooit afgemaakt. Hij heeft nooit het hotel gebruikt als een soort proeftuin om mensen het leven helemaal zuur te maken. Daarmee kun je het verhaal van H.H. Holmes dat iedereen op YouTube vertelt, met een korrel zout nemen.

Conclusie:

The Dark Pictures Anthology: The Devil in Me is een voortzetting van de filmische horrorgames die liefhebbers kennen van Supermassive Games. Wat ooit begon bij Until Dawn weten ze steeds verder te verbeteren, met deze laatste titel tot gevolg. Het acteerwerk is overtuigend en ook de animaties zijn zeer goed. Er zijn hier en daar wat gebreken. De besturing laat soms de wensen over, maar over het algemeen genomen is deze game een hele verbetering ten opzichte van voorgaande titels van deze serie. De game wist mij van begin tot het eind geboeid te houden, ondanks de kleine gebreken en ik kan hem iedere liefhebber van horrorgames van harte aanbevelen.