The Elder Scrolls IV: Oblivion Remastered

Als eerste moet ik iets kwijt over de originele TES IV: Oblivion. Deze game was, toen hij uitkwam, denk ik wel de mooiste game die in die tijd gemaakt was. De prachtige landschappen en de details in de wapens die je vasthield waren voor toen verbluffend, ondanks het feit dat de personages er toen ook heel merkwaardig uitzagen. Ook was het voor mij persoonlijk de eerste keer dat ik geconfronteerd werd met vereisten waar mijn PC niet aan voldeed om hem echt te spelen op de manier die het waard was.

Hoewel hij best wel lijkt op The Elder Scrolls III: Morrowind, is Oblivion niet alleen meer geschikt voor een bepaalde doelgroep, maar was het toch echt wel een mainstream game. Het trok een groot publiek en was uiteindelijk een mooie introductie naar het vijfde deel dat zich afspeelt in Skyrim, die zeker bij de meest succesvolle RPG’s ooit gemaakt hoort. Veel fans die ik ken en regelmatig spreek over deze game, vinden echter Oblivion simpelweg de betere versie.

Dit klinkt allemaal heel mooi, maar wie nu deze klassieker opstart valt meteen iets op: de game ziet er niet meer uit. Het laat vooral heel erg zien wat een enorme sprongen er zijn gemaakt in de grafische ontwikkeling van games. Wat vroeger het absolute hoogtepunt was op grafisch gebied, is nu simpelweg niet meer om aan te zien. Een game van deze statuur verdient dan ook niets anders dan een remaster.

Remaster of remake? Wie zal het zeggen

Bethesda Game Studios heeft de remaster laten maken door Virtuos en die hebben flink hun best gedaan. The Elder Scrolls IV: Oblivion Remastered is volledig opnieuw gebouwd in Unreal Engine 5 en het is bijzonder knap wat ze ermee hebben gedaan. Een goede remaster geeft je het gevoel dat je het origineel speelt, zoals jij denkt dat het was. Daar zijn ze goed in geslaagd. Het lijkt niet eens op het origineel, maar het voelt zeker zo aan.

The Elder Scrolls IV: Oblivion was de koning van de leuke en gekke bugs. In het begin van de game kun je, met wat trucjes, iemand insluiten en vervolgens constant hem beroven en de gestolen waar weer terug in de zak stoppen, waardoor je jouw pickpocket-skills enorm snel levelt. Het moet nogal wat moeite hebben gekost om een dergelijke 'quirk' (een bug die te leuk is om weg te halen) weer in de game te krijgen. Het is ze echter prima gelukt, want ze zijn er bijna allemaal weer.

De verbeteringen in deze versie zit hem vooral in de grafische vormgeving. Alles is volledig opnieuw gemaakt. Voor zover ik weet zijn er geen bestaande textures verbeterd, maar is alles van de grond af aan opnieuw gemaakt en dit zie je terug. De belichting is prachtig en de personages zien er veel beter uit dan Bethesda ze ooit eruit heeft laten zien.

Ze noemen deze game een remaster en ik denk dat dit een klein beetje nuchter van de ontwikkelaars is. Hoewel ze precies de game laten aanvoelen als het origineel, is alles in een compleet nieuwe engine gestopt en van de grond af aan opnieuw opgebouwd. Persoonlijk zou dit voor mij dan ook een remake zijn, maar ik kan mij voorstellen dat de ontwikkelaars gekozen hebben om het een remaster te noemen.

Het liet mij op momenten wegdromen over hoe mooi ik de game meer dan twintig jaar geleden vond. Dit land is vooral een bosrijk gebied met hoge bergen, riviertjes en in het midden een meer. Op het meer ligt een eiland en op het eiland is de Imperial City gebouwd. Dit is de hoofdstad van de game en is zeer iconisch, met zijn hoge muren en zijn gigantische toren in het midden. 

Dit is echter niet de enige stad die Cyrodiil rijk is. Er zijn nog acht andere steden en allemaal hebben ze hun eigen identiteit en zijn ze allemaal anders opgebouwd, hoewel ze wel allemaal dezelfde gebouwen hebben. Ze hebben allemaal een herberg, een smidse, een religieus huis en een eigen afdeling voor de Mages Guild. Ze zijn allemaal bewoond met een rijke diversiteit aan personages die allemaal wel iets te zeggen hebben. 

Het mooiste van The Elder Srolls-serie vind ik dat ieder personage werkelijk wordt gezien als een levend wezen. Cyrodiil wordt dunbevolkt, maar dat betekent wel dat er niet zomaar een handvol NPC’s voor je neus wordt gegooid, zoals je dit bijvoorbeeld heel goed ziet in Cyberpunk 2077. Het zijn allemaal bewoners van de spelwereld. Ze hebben werk, gaan naar huis en leiden iedere dag hun gescripte leventje. Ieder personage heeft een verhaal, hoewel het wel opvalt dat ze allemaal hetzelfde zeggen met vaak ook dezelfde stemmen.

Deze remaster probeert zoveel mogelijk hetzelfde te zijn als het origineel, maar heeft wel wat veranderingen doorgevoerd die ik niet per se verbeteringen wil noemen. Dit is vooral terug te zien tijdens het maken van jouw personage. Er is deze keer een enorme diversiteit om een leuk personage te maken. Op internet vind je nu al een aantal compleet gestoorde personages die door verschillende gamers zijn gemaakt. Persoonlijk vind ik het leuk als ontwikkelaars van een game over de grens stappen en dat jij in staat bent om de meest idiote gedrochten te maken. 

In het begin was het maken van een personage wel wat verwarrend. Kiezen om met een man te spelen is tenslotte wat eenvoudiger dan dat je aangeeft dat het lichaamstype 1 moet hebben. Gelukkig is meteen te zien met wat voor soort lichaam je te maken hebt.

Nadat de nostalgie is uitgewerkt

Diversiteit met de personages is een ding met deze game; vooral de diversiteit van ingesproken teksten. Er is één personage dat ingesproken wordt door niemand minder dan Sean Bean en die doet overduidelijk slechts zijn werk. Maar heel veel personages zijn door dezelfde personen ingesproken en dit hoor je heel duidelijk terug. Misschien hadden ze hier iets moeten veranderen ten opzichte van het origineel, want dat was nogal een punt van ergernis die ik had toen ik de game twintig jaar geleden voor de eerste keer speelde.

Wat mij ook opviel na een aantal uur, is hoe ontzettend saai de dungeons zijn. Die zijn nagenoeg allemaal hetzelfde. Je loopt door dezelfde gangen en verslaat dezelfde vijanden. Er zit zelden een verhaal in een dungeon: meestal is het gewoon een groep mensen, elven, demonen of vampiers die in een grot bij elkaar zijn en die moet jij dan naar het hiernamaals helpen.

Ook viel het mij op dat de spelwereld eigenlijk maar klein aanvoelt. Toen deze game in 2003 uitkwam, was de spelwereld enorm, maar de tijden zijn veranderd en de open werelden zijn zoveel groter geworden, zodat het nu lijkt alsof je een level speelt met meerdere open stukken erin, alleen is dit level de hele game. Het is eigenlijk helemaal niet zo groot.

Zo kwamen er door de uren heen steeds meer dingen in mij op die ik eigenlijk helemaal niet zo geweldig vind. Het verhaal van de main quest is al helemaal niet om over naar huis te schrijven.

Je begint in de gevangenis, waar de keizer in jouw cel moet komen om via een geheime doorgang te ontsnappen uit Imperial City, waar huurmoordenaars het op hem hebben gemunt. Het lijkt toeval dat jij dan ook mee kunt ontsnappen, maar dat blijkt niet zo te zijn. Volgens Tiber Septim, zoals de keizer heet, is het een plan van de goden. Hij wordt echter vermoord en geeft jou een amulet met de vraag of jij het wil brengen aan zijn nog enige levende zoon. Ene Geoffrey weet wel waar hij is.

Je gaat naar Geoffrey en die vertelt je waar Martin, de zoon, is. Als je eenmaal bij Martin bent, zie je dat er een poort is naar Oblivion, vandaar de titel, en moet je die eerst sluiten. Daarna kun je naar de bastaardzoon. Martin breng je naar het hoofdkwartier van de Blades, de lijfwacht van de inmiddels overleden keizer, want dat is logisch. Die hebben tenslotte al zulk goed werk geleverd met de laatste vermoorde keizer.

Daarna is het eigenlijk niet veel meer dan allemaal voorwerpen overal vandaan halen. Die krijg je niet zomaar en dan moet je weer iets voor iemand doen, die je vervolgens ergens anders heen stuurt om dingen te doen of je krijgt uiteindelijk het voorwerp. Je brengt het object naar Martin en die vertelt dan dat hij nog iets nodig heeft en voor je het weet is het verhaaltje afgelopen. Ik vond het erg tegenvallen.

Nu staat Bethesda niet bekend om zijn goede main story's en moet je het hebben van de sidequests en die zijn wel wat beter. Zeker die van de guilds zijn geweldig. De Thiefs guild is vermakelijk en vooral het verhaal achter de Dark Brotherhood is erg goed. Die laatste gaat echt alle kanten op en dat is erg leuk gedaan. Het is echter ook weer geen topwerk en dit kwam bij mij in 2003 veel meer aan dan nu.

Wat maakt deze game zo'n klassieker?

De main story is echter niet waarom je een game als The Elder Scrolls IV: Oblivion gaat spelen. Dat heeft vooral te maken met de atmosfeer die het oproept. De spelwereld is prachtig en het heeft iets enorm rustgevends om op jouw paard van het ene naar het andere punt te gaan. Ik raad dan ook iedereen aan om gewoon lekker de game te spelen zonder fast travel te gebruiken. Laat de spelwereld tot je komen, want dat heeft iets wat alleen deze game op kan wekken.

De reden dat het zo rustgevend aanvoelt heeft vooral te maken met de soundtrack. Die is prachtig. Waar tegenwoordig de meest spectaculaire composities worden gemaakt, waarbij zoveel mogelijk basinstrumenten tegelijk worden aangezwengeld, krijg je bij TES IV: Oblivion een zeer kleurrijke, maar rustige score die je in vervoering brengt die heel goed past bij de spelwereld.

Zolang je niet onder de grond gaat kijken en je met jouw paard van hot naar her reist, is de game een kleurrijk spektakel. Je hebt allemaal borden die aanwijzen waar je heen moet en er is geen gezeur van een GPS die je vertelt welk pad je moet bewandelen. Je zult zelf even moeten kijken welke kant je op moet gaan en dat zorgt er op zijn beurt weer voor dat je op gaat letten. Zo word je gedwongen details op te nemen van de spelwereld die je bij moderne games niet nodig hebt.

Conclusie:

Begrijp mij niet verkeerd. The Elder Scrolls IV: Oblivion is een goede game. Het is alleen simpelweg niet de game waarvan ik al die tijd had gedacht wat het was. Er zijn best wel veel dingen die een beetje tegenvallen. De dungeons zijn nagenoeg allemaal hetzelfde en de personages zeggen allemaal dezelfde dingen met niet altijd even overtuigende voice acting. De diversiteit in de spelwereld valt een beetje tegen, het is simpelweg allemaal bergen en bos. Hoewel het een zeer goede remaster is, is het een remaster van een game die misschien toch op meer punten verouderd is geraakt.