The Last of Us: Part II Remaster

Verhaal

Om met de deur in huis te vallen, het verhaal van deze titel van Naughty Dog wist mij enorm te boeien. We krijgen wederom te maken met de hoofdrolspelers uit The Last of Us, namelijk Joel en Ellie. Waar de connectie tussen de twee al goed te voelen was, is dat in deel twee niet anders. Beide hebben een ijzersterk personage en beleven wederom een bloedstollend avontuur.

Het blijft echter niet bij deze twee sterren. In dit deel komt er een andere hoofdrolspeelster bij. Zij draagt de naam Abby. Dit personage haatte ik in het begin van dit spel tot op het bot. Wat een verschrikkelijk mens! Echter toen ik Abby’s verhaal beter begon te begrijpen en de besturing over haar kreeg, begon dit langzaamaan te veranderen. Het verhaal van dit personage wist mij, net als dat van Joel en Ellie, enorm te grijpen.

Al met al voelt heel de story soms wat langdradig aan. Er zit een stuk in, dat ik omwille van spoilers niet ga benoemen, dat wat mij betreft geschrapt had mogen worden. Dit komt omdat het mijn inziens niet zoveel toevoegt. Al mag dat de pret niet drukken, want het was wederom fantastisch om dit verhaal te beleven.

De gameplay van The Last of Us: Part II Remaster is daarnaast eveneens fantastisch te noemen! Wat speelt het lekker zeg. Het bewegen, vechten, klimmen en klauteren, het werkt allemaal feilloos. Ik blijf vol lof over dit sublieme product en voel me terwijl ik dit schrijf echt een fanboy.

Wat is er nieuw

Dit deel van de recensie is wellicht vooral voor zij die The Last of Us: Part II gespeeld hebben, want we gaan nu bekijken wat er daadwerkelijk nieuw is.

Je had het waarschijnlijk zelf al kunnen bedenken, maar de game kent grafische verbeteringen ten opzichte van het origineel. Of dit nodig was laat ik even in het midden, want het origineel zag er al enorm goed uit. De grafische verschillen zorgen voor een nog mooiere beleving, zij het minimaal. Dat kan haast niet anders, omdat het origineel nog niet gek lang geleden verscheen, namelijk in 2020.

Wat te zien is, is de hogere resolutie van de textures. Denk hierbij aan meer natuurgetrouwe wateroppervlakken en sporen van bloed. Verder komt het spel met twee grafische modi, te weten de Quality- en Performance-modus. Deze zijn respectievelijk in volledig 4K en 1440p.

Naast de zichtbare verschillen, is er ook ondersteuning voor de DualSense controller toegevoegd. Dit maakt de hele ervaring net iets beter.

No Return

Er is tevens content toegevoegd ten opzichte van het origineel. Dit zien we onder andere in het onderdeel No Return. Dit is een roguelike-modus, waarbij je jezelf door een vijftal willekeurige levels moet zien te redden. Je mag hierbij zelf kiezen met welk personage je het avontuur aangaat. Een avontuur waarbij je geen idee hebt wat je te wachten staat, wat zorgt dat dit een vermakelijke toevoeging is.

Je treft in de levels diverse vijanden aan, zoals Scars, Wolves, geïnfecteerden en natuurlijk een bossfight. Elke misstap is hierbij fataal en elke keer dat je doodgaat betekent het einde. Spendeer je resources daarom verstandig.

Het houdt daar echter allemaal nog niet op, want de ontwikkelaar heeft ervoor gekozen om tevens levels toe te voegen, die het eindproduct in eerste instantie niet hebben gehaald. Het gaat om een drietal levels, genaamd Lost Levels. Deze zijn voorzien van commentaar door Druckmann. Tijdens het spelen kom je erachter wat in eerste instantie het doel was met het level en waarom het de endgame eerder niet gehaald heeft. Erg interessante informatie als je het mij vraagt.

Conclusie:

Als je The Last of Us: Part II nog niet hebt gespeeld, dan is The Last of Us: Part II Remaster zeker het moment om dit te doen. Grafisch is het spel nog beter en het verhaal is nog steeds erg sterk. De toevoeging van Lost Levels is interessant en No Return is eveneens vermakelijk. Voor zij die het origineel gespeeld hebben en daarvan hebben genoten, is de upgrade die tien euro kost het zeker waard.