Tokyo Clanpool

Zoals de naam al verraadde, brengt Tokyo Clanpool ons naar Japan. Niet de cultuurhub die we vandaag de dag kennen, maar een natie die gebukt gaat onder een interdimensionale invasie van monsters. Een natie die is aangewezen op een select groepje krijgers dat is gezegend met Stigmata die ze kunnen verslaan. Deze uitverkorenen vormen het nieuwe kabinet en doen behalve politiek bedrijven ook op de frontlinie vechten wanneer nieuwe monsters opduiken. Een eind aan dit conflict lijkt niet in zicht.

Zwart licht

Uit het niets komt het echter licht aan het eind van de tunnel, zij het wel van een gitzwarte variant. Een toren stort neer in Tokio en brengt nog meer monsters met zich mee. Niet enkel dat, maar een menselijk ogend individu die zich de Minister of the Right van The Dark Realm noemt, verklaart met deze actie de oorlog aan de aarde. Het klinkt krom, maar dat is uitermate goed nieuws. Eindelijk kan dit kabinet het gevecht naar de vijand brengen, in plaats van wachten op de volgende slag.

Deze toren is waar de rest van de game zich afspeelt, met uitzondering van de momenten dat je terugkeert naar de hub om je bijvoorbeeld uit te rusten of items te kopen. Dit immens grote gevaar is tientallen vloeren groot, met alsmaar sterker wordende monsters die diens gangen vullen. Het is aan de Diet Dolls, de naam van de strijdmacht van dit kabinet, om deze gangen in kaart te brengen en uiteindelijk de toren te trotseren.

Focus

Dit alles is Tokyo Clanpool in een notendop. Niet dat er niet meer verhaal is, maar dat is niet waar deze game schittert. Het verhaal is een rode draad om de motivatie geloofwaardiger te maken dan ‘’verken de dungeon’’, maar weet zelden enige vorm van indruk te maken. En dat is prima. Games in dit genre moeten het zelden hebben van hun verhaal en zelfs wanneer ze het proberen, zoals in Etrian Odyssey: Untold, is het de gameplay die de show steelt. Het zit al in de naam van het genre, maar het is de dungeon die een spel als dit maakt of breekt.

Het is op dit front waar Tokyo Clanpool mij voldoende wist te imponeren, dat ik het spijtig vind dat ik dit schrijf nadat mijn Top 5 van 2024 al gepubliceerd is. Anders had ik hem er serieus voor in overweging moeten nemen. Hoewel ogenschijnlijk bedrieglijk simpel, huist dit gevaarte van steen en ijzer een absurde hoeveelheid diepgang. Alsof het een Metroidvania is, rust het je uit met nieuwe tools om de dungeon te verkennen, die je niet enkel in staat stellen om je weg te vervolgen, maar ook nieuwe geheimen bloot te leggen op zowel de vloer waar je op bezig bent als in de gebieden die je dacht al getrotseerd te hebben. Soms krijg je zo optionele bazen of extra loot, maar later in de game is dit ook nodig om je pad op de hogere vloeren te kunnen vervolgen. Dit is echt enorm slim opgezet en zo zorgt men ervoor dat je langzaam kennis kunt maken met de enorme maps, waarvan je een voorbeeld hieronder kunt vinden. Ter illustratie is deze screenshot redelijk vroeg in de game gemaakt, ruim voor je echt de kaart moet bestuderen om te zoeken waar je iets hebt gemist dat je verder kan helpen. Door de leercurve voelt dit echter niet overweldigend, iets waar bijvoorbeeld Sword of Stranger City en Demon Gaze wel last van hadden.

Quality of Life

De complexiteit van zijn dungeon en de manier waarop de speler hieraan geïntroduceerd wordt, zijn niet de enige redenen waarom ik Tokyo Clanpool als een uitstekende optie voor kersverse spelers zie. De moeilijkheidsgraad ligt relatief laag. Ik heb de game op normal voltooid en je kunt na even met het spel gestoeid te hebben de moeilijkheidsgraad zelfs op easy zetten indien gewenst. In mijn optiek zou dit echter niet nodig hoeven zijn. De game geeft je een hoop opties om jouw karakters te versterken, waaronder gear, effects, Gadgettia, Sacred Union, Precious, Digimagic, Battery Effects, Digiskin, Cores en meer. En ik heb de meeste nauwelijks gebruikt toen de credits na tientallen uren over mijn scherm rolden.

De belangrijkste van deze lijst met termen die vermoedelijk een hoop vragen oproepen, zijn Gadgettia en Sacred Union. Gadgettia zijn een soort digitale helpers welke de Diet Dolls kunnen uitrusten als gear buiten hun wapens en armor om. Elk karakter kan er vijf hebben en deze geven extra skills en buffs eens gekoppeld. Deze buffs zijn in het begin klein, denk 1% extra op enkele stats, maar eens je ze levelt kunnen ze niet zelden buffs met tussen de 100% en 200% geven pér Gadgettia. Je dolls zo snel mogelijk uitrusten met vijf helpers die hun element complementeren is daarom een must. Sacred Union heeft ook te maken met Gadgettia en kun je activeren in een gevecht om strijder en helper te fuseren. Hiermee krijg je een flinke stat boost én wordt jouw HP volledig geheeld. En eens je een beetje levels heb vergaard met je Gadgietta, begin je elke confrontatie al met 80% of meer kans dat je een succesvolle Union kunt doen en dus feitelijk een free heal spell mét buffs kunt activeren.

Uit balans

Deze twee dingen zijn de reden dat ik weinig heb omgekeken naar Precious (items), Digimagic (magie die een beperkt aantal keer per run gebruikt kan worden), Battery Effects (batterijgedreven skills die je in een gevecht kunt gebruiken, maar batterij is ook nodig voor verkenning dus ik liet het links liggen), Digiskin (deze game zijn versie van classes) en Cores (verandert je karakter haar element). Dit is ergens jammer. De game biedt je een hoop opties op het gebied van hoe je gevechten aan wil vliegen, maar omdat de Gadgettia dermate overpowered zijn, kon ik al snel overal doorheen vliegen met brute kracht, zonder zelfs maar te letten op dingen als type matchups. Gewoon gevechtseffecten uit en mét een druk op de knop de laatst ingestelde combo van skills herhalen was voldoende om 95% van de gevechten te voltooien in maximaal twee beurten. Ik vond dat persoonlijk niet zo’n ramp, omdat ik genoot van het verkennen van de dungeon, maar de veteranen zullen daardoor allicht niet de uitdaging vinden die ze zoeken.

Belangrijk is dat hierbij wel enkele kanttekeningen moeten worden geplaatst. Ik zei al dat de moeilijkheidsgraad omlaag kon worden gezet, maar andersom is ook mogelijk. Zelfs daarmee was de game niet erg lastig in mijn beleving, maar voor wie net iets meer uitdaging zoekt kan het voldoende zijn. Aan de andere kant van het spectrum kunnen zij die ondanks alles moeite hebben met de game gratis DLC downloaden die toegang geeft tot enorm krachtige wapens en relatief sterke Precious. Ik heb deze pas gedownload na het voltooien van de game om te zien wat ze waren, maar die wapens deden op dat moment nauwelijks onder voor de gear die ik al droeg, dus het zal de game nóg makkelijker maken voor zij die zich geïntimideerd voelen. Persoonlijk adviseer ik echter om het te negeren.

Als je de tijd neemt om elk hoekje en gaatje van de dungeon te verkennen; om zo alle schatten te vinden en vijanden bloot te leggen, ben je in no-time meer dan sterk genoeg om de game zonder al te veel moeite te overwinnen. Wil je dat niet doen? Dan is dit allicht niet de game of zelfs het genre voor jou. De dungeon is de hoofdpersoon van Tokyo Clanpool en net als een vrouw tussen de lakens dien je haar van top tot teen te beminnen voor ze zich volledig blootgeeft en je de volgende stap laat zetten. Vind je deze vergelijking ongemakkelijk? Dan wees je bewust dat de ontwikkelaar Compile Heart is en er dus veel suggestieve content in het spel zit, zelfs als er niets echt getoond wordt.

Conclusie:

Tokyo Clanpool is een dijk van een DRPG, wiens lage moeilijkheidsgraad het uitermate geschikt maakt voor de minder ervaren speler. Het nadeel is dat het hierdoor wel minder uitdagend dan veteranen allicht zouden willen, maar een intrigerende dungeon met een hoop boeiend geheimen om te verkennen maakt dit in mijn optiek meer dan goed.