Warhammer Age of Sigmar: Realms of Ruin Review

De wereld van Warhammer heeft mij altijd geïntrigeerd, maar nooit heb ik mij er helemaal in verdiept. Toen Warhammer Age of Sigmar: Realms of Ruin werd aangekondigd, was ik dan ook voornamelijk heel blij dat er een nieuwe RTS zou gaan verschijnen. Mijn grote RTS-liefde is nog altijd The Battle for Middle-Earth II en sindsdien zoek ik nog altijd naar de game die deze plek kan invullen. Hoog tijd om deze nieuwe RTS dus een kans te geven en een klein beetje bij te leren over het universum van Warhammer.

Enig onderzoek deed mij ontdekken dat de wereld van Warhammer zo'n acht jaar geleden volledig op de schop is gegaan. Age of Sigmar werd ons voorgeschoteld, waarin de Stormcast Eternals een hoofdrol vertolken. Deze bombastische strijders vielen niet bij iedereen in goede aarde en het oude universum werd dan ook zeker niet verstoten. Sterker nog, er werden nog steeds games gemaakt met dat universum als leidraad. Frontier Developments zag echter genoeg heil in het nieuwe Warhammer en besloot zich even niet op pretparken en dierentuinen te richten, maar in het RTS-genre te duiken. Wat volgt is een interessante RTS die laagdrempelig is, maar tegelijkertijd ook laagdrempelig lijkt. Snapt u het nog?

Steen, papier, schaar

In Realms of Ruin strijden spelers tegen elkaar om zoveel mogelijk controlepunten over te nemen. Hierin is het spel grotendeels vergelijkbaar met Company of Heroes. Naast deze controlepunten heb je ook Arcane Conduits. Deze plekken moet je veroveren om command points en realmstone binnen te krijgen. Deze kun je inzetten om units te ontwikkelen, upgrades te kopen of specifieke aanvallen van units te lanceren. Als speler maak je in principe vier type units: offense, defense, ranged en heroes. Door je basis te upgraden kun je daar verbeterde versies van ontwikkelen. Dat is ook het enige wat je in je basis doet. Er is geen sprake van base building, je focus ligt volledig op het slagveld en dat is nodig ook.

Het spel hanteert namelijk het steen, papier, schaar principe. Elke unit is sterk tegen de een en zwak tegen de ander. Ranged is bijvoorbeeld sterk tegen offense, maar zwak tegen defense. Zo is er voor elke unit wat te zeggen. De sleutel tot het winnen van dit spel is dan ook jouw units tegenover de zwakke tegenpolen te zetten. Het is een schaakspel waarin je alert moet zijn. Frontier Developments heeft er namelijk voor gekozen om gevechten te locken. Wanneer twee units met elkaar in gevecht gaan, is je muis of controller nutteloos. Er wordt gevochten tot de dood. Alleen een retreat-actie is een optie, waardoor je units vluchten van het slagveld en in de basis op kracht kunnen komen. Eenzelfde optie zien we wederom bij Company of Heroes.

Moet ik dan alles zelf doen?

Het steen, papier, schaar-principe is kraakhelder en gemakkelijk te doorgronden, maar het is tegelijkertijd bijzonder lastig om het tot in perfectie uit te voeren. Dat heeft ook te maken met het feit dat jouw units bijzonder afhankelijk zijn van jouw orders. Units die jij niet in het vizier hebt, zullen wel terugvechten wanneer ze echt worden aangevallen, maar niet automatisch een bataljon aanvallen dat tien meter verderop voorbij huppelt om een punt in te nemen. Ranged units houden zich aan een bepaald gebied waar ze op schieten. Loopt een tegenstander om, dan doen ze in principe niks. Het zorgt ervoor dat je echt micromanagement aan het doen bent. Daar zit de uitdaging van het spel en je moet er van houden. Units bewegen in de singleplayer trager dan online. Dat komt door feedback van de community. Dit was in de singleplayer niet meer aan te passen. Toch bewegen de units online nog altijd niet heel snel. Een bewuste keuze, want dit spel wil dat je nadenkt over je keuzes en wil je laten anticiperen op de gevolgen ervan. Daar moet je wel van houden.

Genoeg smaken

Het ogenschijnlijk simpele systeem wordt omhuld door genoeg smaken. De game bevat een singleplayer campaign die zeker wel vermakelijk is. Het laat je op een leuke manier kennismaken met de verschillende facties en wordt aan elkaar gebreid door prima ogende cinematics. Dat is iets waar het spel sowieso prima in presteert: het audiovisuele aspect. Het probleem is wel dat het spel in de twee weken testen regelmatig crashte. Dit leek niet snel te zijn verholpen.

Naast de campaign kun je 2vs2 of 1vs1 spelen. Online zowel casual als ranked. Ook is er een conquest mode waarin je stapsgewijs een map probeert over te nemen. Elke battle zorgt voor andere omstandigheden, soms in je voordeel en soms in je nadeel. Het is een kwestie van anticiperen en een leuke extra optie om als lone wolf het spel te spelen.

Conclusie:

Warhammer Age of Sigmar: Realms of Ruin is zonder meer een vermakelijke RTS. Het is wel een RTS die je wel of niet waardeert: er lijkt geen tussenweg mogelijk. Wil je aan base building doen en snel units spammen als bijvoorbeeld Supreme Commander, dan moet je dit aan je voorbij laten gaan. Wil je vooral de focus hebben op combat en minder op base building, dan is deze game een interessante optie. De game is snel te begrijpen, maar moeilijk onder de knie te krijgen. Het spel heeft in ieder geval voldoende in huis om genoeg spelers te vermaken, ervanuit gaande dat de crashes worden opgelost met een patch.