Het hoofdpijndossier genaamd chronologie daargelaten, is de derde Ys een vrij simpel deel in de serie. In tegenstelling tot games als Monstrum Nox en Lacrimosa of Dana, is dit een vrij basale action-RPG met pixelart die zoveel mogelijk trouw blijft aan de originele titel uit 1989, maar het voldoende moderniseert dat het speelbaar blijft voor een hedendaags publiek. Temper dus jouw verwachting als je van die games af komt.
Welkom thuis
Zoals de naam al zegt, brengt Memoire ons naar het eiland Felghana, het thuis van Adol’s vaste reisgenoot Dogi. Wat idealiter een warm welkom was geworden, wordt echter al snel reden tot zorgen. Dogi’s kindervriendin wordt aangevallen door monsters, welke gevaarlijk dicht bij het dorp Redmont zijn gekomen. Tot overmaat van ramp wordt haar broer en Dogi’s andere kindervriend al zes maanden vermist, terwijl de lokale heerser het volk onderdrukt en afperst. Felghana heeft op zijn zachtst gezegd wel betere dagen gezien.
Wie ook maar een beetje bekend is met Ys, zal weten dat waar Adol komt, rampspoed niet ver weg kan zijn. De roodharige zwaardvechter houdt van avontuur en die liefde is wederzijds, waardoor hij in de raarste situaties wordt gegooid. Het duurt dan ook niet lang voor hij magische artifacts vindt die iets te maken hebben met het vreemde gedrag van Chester en eerdergenoemde heerser. Zo begint het volgende hoofdstuk in de avonturen van Adol the Red.
Hakken!
Daar deze game niet zo zeer een novelle is als een informatiebrochure, zal ik niet te veel zeggen over wat de rest van de hoofdstukken inhouden, maar zoals je mag verwachten, mag onze held weer flink met zijn zwaard rond zwaaien. Gezien de leeftijd van de originele game is dit geen flitsend proces zoals het bijvoorbeeld in Nordics was, maar toch is het opvallend diep gezien de oorsprong. Je hebt een aanvalsknop, maar kunt door die te combineren met sprongen verschillende moves uithalen zoals een uppercutslash en een ground pound met jouw zwaard. Daarnaast krijg je verschillende soorten magie tot jouw beschikking, welke jouw arsenaal op den duur behoorlijk uitbreiden. Desondanks blijven gevechten in veel gevallen weinig meer dan hakken alsof Gabbertje op de achtergrond draait.
Uitzondering hierop zijn de boss fights. Deze vereisen dat je jouw magie slim gebruikt en patronen gaat herkennen om ze te trotseren. En ze zijn enorm pittig! Hoewel er gevechten zijn die ik bij de eerste poging kon beslechten, was de zeven uur die ik nodig had om de credits te bereiken een uur korter geweest als ik niet sommige bazen keer op keer had hoeven bevechten. Dit was soms frustrerend, maar zoals met wel meer blijft het hiermee trouw aan het tijdperk waarin deze titel verscheen. Kom je echter puur als een fan van de serie die alles gespeeld wil hebben, wees dan niet eigenwijs en gooi de moeilijkheidsgraad lekker omlaag. Ook dan kun je er meer dan voldoende lol mee hebben.
Conclusie:
In vergelijking met games als Monstrum Nox, Lacrimosa of Dana of zelfs Memories of Celceta is The Oath in Felghana een behoorlijke stap terug, zelfs met diens verbeteringen. Logisch gezien de oorsprong en vergeleken met het origineel zijn de stappen vooruit groot. Toch voelt dit meer als een klein tussendeeltje dat met € 29,99 net iets te duur geprijsd is voor wat het biedt en de score reflecteert dat. Wacht daarom op een sale, want dan is het jouw geld meer dan waard.