World of Warcraft: mijn eerste co-op ervaring
Mijn verhaal begint in de zomer van 2008. Dit is een zomer waar ik eigenlijk niet meer over wil nadenken. Ik had in die tijd twee tegenvallers. Ik moest worden geopereerd en vlak voor de operatie maakte mijn toenmalige vriendin het uit. Na de operatie kon ik helemaal niets en met het ontbreken van een vriendin was ik de hele dag thuis, gekluisterd aan mijn bed. Niet voor een paar weken, maar voor maanden lang. Dit bracht echter voordelen met zich mee, want nu had ik eindelijk had tijd en geld om iets te gaan doen wat ik al heel lang wilde ondernemen, namelijk World of Warcraft. Ik ga niet uitleggen hoe de game gaat en wat de game inhoudt, maar de makers van deze MMORPG willen heel graag dat je het met je vrienden speelt.
Die had ik echter niet. Wat ik tegenkwam was een bruisende en charismatische spelwereld die pure magie uitstraalde. Maar voor de rest viel de game mij een beetje tegen. Wat zat je nu te doen? Je ging naar iemand toe met een geel uitroepteken boven zijn of haar hoofd. Die vertelde iets totaal niet interessants. Je klikte op de knop Accept en ging dan naar het volgende uitroepteken. Als je alle quests geaccepteerd had, ging je alle quests uitvoeren door te lopen naar de vraagtekens of bepaalde zones in de spelwereld. Die quests gingen nergens over. Dood tien gele dodo's. Verzamel twintig blauwe schelpen met een goud randje. Leg daar een rundervink neer. Ik vond de missies beneden alle peil en vond daardoor er echt geen klap aan.
Toen kwam er iemand uit een ver land die me uitnodigde in de party. Hij gaf aan dat ik Paladin was en wilde een healer. Ik vroeg wat hij bedoelde en hij vroeg of ik weleens eerder World of Warcraft gespeeld had. Ik bekende dat ik nooit met andere gespeeld had en gelukkig was dit een vriendelijke man die graag wat tijd spendeerde aan het uitleggen wat er van mij werd verwacht. En toen gingen we op weg. We gingen als een vlijmscherp mes door de veel te zachte boter. Met zijn uitleg en met zijn vriendin waren we best wel een goed team en we gingen door en door. Uren en uren gingen we door. En toen ik zei dat ik moest stoppen, vroegen ze of ik misschien nog één missie kon doen. En daarna nog één en nog één. Ik ben narcoleptisch en dat betekent dat je om de zoveel tijd heel extreem moe kan worden. Ik wist toen nog niet dat ik het had, maar ik werd wel heel moe. Toch ging ik half slapend door. Toen ik een laatste keer zei dat ik echt moest stoppen en zei een laatste keer vroegen nog één missie te doen sloot ik af. Ik kon niet meer.
Een dag later ging ik weer online en daar waren ze weer. Meteen kreeg ik een invite die ik weigerde, maar ze vroegen aan me waarom en of ik niet mee wilde doen, want het ging namelijk zo goed een dag eerder. Ik begon mij schuldig te voelen dat ik niet wilde, maar ik had er echt geen zin in, want dan zat ik er weer uren aan vast. Ik heb toen zonder iets te zeggen gedaan of ik niet bestond en sloot de game af. Ik heb een week niet meer durven inloggen en miste het ook niet, want ik vond het toen al tegenvallen.
Dit was mijn eerste ervaring met co-op games. Het voelde als een soort sociale plicht. Ik voelde mij dusdanig onder druk gezet om mee te doen en daarna door te gaan tot ik niet meer wist dat ik bestond, omdat het niet sociaal is om de groep te verlaten als je nog kan helpen. Een week later ben ik helemaal opnieuw begonnen met de game en deze keer op een andere server, zodat ik niet meer geconfronteerd zou worden met invites waar ik niet aan deel wil nemen. Ik heb toen heerlijk in mijn eentje geleveled tot ik mijzelf af begon te vragen waar ik in vredesnaam mee bezig was. Dagen achterelkaar zat ik alleen maar fetch quests te doen en toen ik level veertig was ben ik ermee gestopt en heb ik voor jaren de game niet meer aangeraakt.
Borderlands 2
Mijn laatste ervaring is die van Borderlands 2. Ook dit is een game die niet te spelen is als je niet met meerdere mensen speelt. Dit heeft ermee te maken dat je eindbazen moet verslaan en dit lukte mij niet alleen. Vrienden hadden de game gekocht en ik deed dat ook en toen gingen we met zijn vieren door de spelwereld. Het was beschamend.
Het ging als volgt. Ik liep door een huisje en zag een kist. Ik opende de kist, keek naar het wapen en pakte het maar. Ik zag daarna een soort tablet met een verhaaltje. Ik dacht: ik ga het lezen, maar realiseerden mij dat mijn vrienden zaten te wachten buiten het huisje. Ik vroeg waarom, mogelijk gaf het documentje een uitleg waar we heen moesten. Ik kreeg nogal een verveelde reactie, want kennelijk gaf de HUD aan waar ik heen moest en hoefde ik alleen maar als een kip zonder kop de kant op van de objectives. En zo heb ik toen de game gespeeld. Als een kip zonder kop hierheen en daarna als hoofdloos pluimvee daarheen. Als een kip zonder kop schieten op vijanden en daarna horen dat ik niet genoeg deed.
Ik begrijp tot de dag van vandaag totaal niet wat mensen leuk vinden aan deze gameplay. Ook voor de ontwikkelaars lijkt het mij vreselijk. Dan willen ze een mooie game op de toonbank leggen, maar co-op verkoopt het beste en doen ze dat. Vervolgens moeten ze alleen maar stukken wereld maken met een objective waar je blind naartoe kan rennen. Je schiet daar alles pulp en gaat dan naar het volgende level. Geef mij maar een singleplayer game met een fascinerend verhaal, dan mogen de mensen die dat leuk vinden lekker als een kip zonder kop die co-op games spelen met hun vrienden.
Niet alle ervaringen zijn zoals ik omschrijf
Tegenwoordig zijn er zeer veel games die je met elkaar kunt spelen. It Takes Two is een goed voorbeeld van een game die je een complete ervaring geeft waarbij je wel moet spelen met iemand anders. Maar ook zijn er zat mensen die helemaal los kunnen gaan op games als Borderlands, Destiny of andere shooters. En dat is helemaal prima. Voor mij is er simpelweg geen magie in het spelen van games met elkaar. Ik vind het juist prachtig om mij te verdwalen in een wereld die ik kan verkennen op mijn tempo en op mijn manier, zonder afhankelijk te zijn van iemand anders. Dit werkt voor mij. Andere mensen zullen daar heel anders over denken.
