De term trophy hunter in het game-landschap bestaat al zolang games trophies bevatten. Althans, PlayStation-gamers noemen het trophies, Xbox-spelers noemen het achievements en er zullen vast nog tal van andere benamingen voor zijn. Ik begreep nooit zo goed waarom gamers zo wild werden van het verzamelen van een digitale beker, die verder geen enkele beloning met zich meebrengt. Als je een game leuk vind dan speel je hem en ben je hem beu dan leg je het weg, toch? En een singleplayer game is na de laatste missie toch gewoon klaar? Dat was altijd mijn standpunt, tot ongeveer een jaar geleden. Een vriend van mij had om-en-nabij veertig platinum trophies en bleef daar laaiend enthousiast over. Dit bracht mij op het punt dat ik ook eens wilde proberen een platinum trophy te halen.
Na het behalen van mijn eerste platinum begreep ik ook direct de aantrekkingskracht ervan. Het is immers erg bevredigend om die platinum trophy te ontvangen. Je hebt vaak niet alleen de game moeten uitspelen, maar ook ieder randje en kantje van de game moeten raken. Sommige van deze mooie blinkende bekers vereisen zelfs meer dan dat! Dit zijn de echt lastige trophies om te bemachtigen, het gaat hier vaak om dingen die je niet zelf zou bedenken om te doen. Een voorbeeld hiervan is het volbrengen van een rondje Monaco in zijn achteruit vanuit de cockpitview in het spel Project Cars. Of een die echt is gebaseerd op vaardigheden, zoals het kwalificeren in de top 16 zonder assistentie met de AI op professional in F1 2015. Tevens zijn er ook trophies die vooral tijdrovende zijn zoals het behalen van het maximale vissers niveau in Final Fantasy XV. De laatstgenoemde was echt doorbijten omdat dit niet alleen tijdrovend was, maar ook oersaai.
Maar waarom dan?
Wat voor mij het trophy hunten zo interessant maakt, is dat de game een doel krijgt naast het enkel uitspelen ervan. Dit zorgt ervoor dat je langer plezier kunt hebben. Zeker bij de kortere games maakt dit de prijs die je ervoor hebt betaald wat meer te verantwoorden, omdat je zo meer speeluren hebt. Een ander bijkomend voordeel is dat je op deze manier ieder aspect van het spel ziet dat de ontwikkelaar je graag laat zien.
Zoals al aangegeven is de ene trophy makkelijker te verdienen dan de andere en dat geldt ook voor het behalen van de platinum trophy. In de ene game is dat veel makkelijker of kost veel minder tijd dan in de andere. De moeilijkheidsgraad of de mate waarin deze tijd kost is niet altijd inherent aan de kwaliteit daarvan. Zoals al aangegeven was het vissen in Final Fantasy XV een oersaaie tijdrovende klus. Voor mijn gevoel droeg dit dan ook niet bij aan een betere game of meer waarde aan het behalen van de platinum trophy. Een ander voorbeeld hiervan is Need for Speed: Heat. Deze game had een aantal trophies waarvoor je een scala aan objecten op de meest onlogische plaatsen moest vinden. Voor mij droeg dit eveneens niks bij aan de game. Het tegenovergestelde kan ook zeker waar zijn, zoals de collectables in de Uncharted-games of die van The Last of Us. Deze trophies zorgde ervoor dat ik ieder stukje van het level en ieder hoekje van ieder gebouw uit kampte. Het is lastig te zeggen waarom het voor mij daar wel bijdroeg aan meerwaarde aan de platinum trophy, maar wellicht dat dit ook met het type game te maken heeft.
Niet in alle games is het even aantrekkelijk om voor die platinum trophy te gaan. Wat mij vaak weerhoudt van het behalen van de ultieme trophy onder de trophies is als deze meerdere playthroughs vereist. Vaak kan ik het niet opbrengen om hetzelfde verhaal twee, drie of zelfs vier keer uit te spelen. Zeker niet als dit niet of amper tot nieuwe content leidt. Zoals altijd zijn er wel uitzonderingen op de regel, zoals bijvoorbeeld The Last of Us 2. Deze game vond ik zo goed dat ik het niet eens erg vond om hem twee keer (bijna helemaal) te doorlopen. Tevens wilde ik het tweede avontuur van Joel en Ellie echt heel graag met een platinum afsluiten. Een ander voorbeeld hiervan is Destiny 2. Het verhaal is in alle drie de playthroughs zo goed als hetzelfde, maar je speelt het drie keer met een andere class. Hierdoor voelt het toch niet precies hetzelfde aan, daarnaast zat er wel enige tijd tussen de verschillende keren dat ik het verhaal van de game ben doorlopen.
Valsspelen?
Voor veel trophy hunters is het een gebruikelijke stap die genomen wordt, het doorlezen van een trophy guide alvorens er gestart wordt met het spelen van de game. Toegegeven, dit voelt soms wel een beetje als valsspelen, maar als je dit niet doet zijn er vast en zeker trophies die je niet zult behalen of echt onnodig enorm veel tijd kosten. En hoe moet je alle stukjes digitaal blik verzamelen als je niet eens welke er allemaal zijn en wat er van je verwacht wordt?
Inmiddels mag ik mezelf sinds iets meer dan een jaar een trophy hunter noemen. In dit jaar heb ik zeventien platinums weten te behalen en heb ik drie games bijna platinum. Een aardige score al zeg ik het zelf. Ik begrijp heel goed dat mensen geen enkele waarde in deze nummers zien, zelf was ik immers ook zo en dat is prima. Iedereen moet vooral zijn games op een manier spelen waarbij hij of zij er het meeste plezier uithaalt.