Dit artikel is gebaseerd op mijn eigen ervaringen en hoeft daarom niet overeen te komen met jullie ervaringen. Het doel is om jullie inzicht te geven in de gaming-geschiedenis van een 40-plusser en hopelijk jullie het plezier dat ik heb gehad een beetje te laten meebeleven.
Mijn allereerste Nintendo ervaring
Zoals waarschijnlijk vele anderen met mij, is mijn allereerste ervaring met games het welbekende vriendje dat een spelcomputer heeft. Ik woonde eind jaren 80 en begin jaren 90 in een klein dorpje in het midden van het land. Een vriendje kreeg een Nintendo en dus gingen we videospelletjes spelen. World Cup was de allereerste Nintendo-game die ik speelde. World Cup was een voetbalgame waarin je kon passen, schieten en superhard kon schieten, koppen of omhalen. Zo'n superharde knal ging er ook altijd in en iedereen die in de baan van het schot stond vloog meters omhoog en landde knock-out weer op de grond. Gelukkig had je per helft maar een beperkt aantal van zulke schoten, anders zou het niet leuk meer zijn. De namen van je spelers waren ook altijd grappig en per land toch zeer herkenbaar. Een paar maanden later was ik jarig en werd ik die ochtend door mijn ouders wakker gemaakt.
Paperboy
Natuurlijk waren de jaren 80 en begin jaren 90 het tijdperk van de VHS, oftewel de videoband. Ik kreeg 's ochtends vroeg al mijn eerste cadeautje: Een, naar ik dacht, videoband met een tekenfilm van Paperboy. Mijn enthousiasme was nog niet heel erg groot, totdat mijn vader mij mee naar beneden nam. Daar zag ik tot mijn grote blijdschap een Nintendo, NES, aangesloten staan op onze TV en daarnaast lag de welbekende, oranje-grijze Zapper voor Duck Hunt en in de console zelf zat natuurlijk de combi-cartridge van Super Mario Bros. + Duck Hunt. Ik was zo blij als een 8-jarig kind, wat ik toevalligerwijs die dag ook geworden was. Nog steeds snapte ik niet waarom ik een videoband van Paperboy had gekregen, totdat ik de verpakking open maakte. Toen ik jaren later als krantenbezorger werkte, keek ik altijd achterom voor agressieve honden, omaatjes met een deegroller en driewielers die uit het niets verschijnen. Terug naar de game: Deze was simpel: bezorg kranten bij de huizen en zorg dat je ze te vriend houdt. Ruiten ingooien werkt daar dus duidelijk niet aan mee, maar was wel erg leuk. Aan het eind van elke dag moet je op je fietsje een parcours afleggen en ik herinner me nog hoe vaak ik niet verder dan maandag kwam. De game was misschien niet zo'n succes als andere games, maar het was wel mijn eerste unieke, eigen game die ik bezat.
Double Dragon
Zoals het zo vaak gaat in de wereld van kinderen, wil je alles wat je vriendjes ook hebben. Mijn vriendje had naast World Cup ook een spelletje genaamd Double Dragon II: The Revenge, een side-scrolling beat 'em up. De game had verschillende vecht moves, waarvan de Hurricane Kick het meest bekend en meest effectief was. Naar mijn beleving zag de game er zeer mooi uit; zeker het gevecht tegen de mannetjes uit de helikopter staat me nog erg bij. Uren speelde ik dit samen met mijn vriendje.
Op een dag mocht ik van mijn vader een nieuw spelletje uitkiezen in de Bart Smit. Ik wist al welke ik wilde hebben: Double Dragon. Zonder erbij na te denken dat er twee versies waren, koos ik voor Double Dragon. Mijn vader opperde nog een game met een ventje dat op zijn kop op het label op de cartridge stond, maar daar stond geen Double Dragon op, dus ik wilde hem niet. Eenmaal thuis aangekomen kon ik niet wachten om te spelen. Wat kwam ik van de koude kermis thuis, toen ik erachter kwam dat deze Double Dragon heel anders was dan de Double Dragon die ik kende en bovenal, niet leuk was. Het zag er saaier uit, het speelde niet lekker. Later realiseerde ik me dat ik Double Dragon deel 1 had uitgekozen. Het spelletje heb ik dan ook niet veel later opzijgelegd en nooit meer aangeraakt. Uiteraard heb ik Double Dragon 2 nog veel bij m'n vriendje gespeeld.
Het ventje dat op zijn kop hangt op de label van een cartridge
Eindelijk had ik na maanden sparen genoeg geld bij elkaar gesprokkeld om een nieuw spelletje te kunnen kopen. Helaas had ik geen idee welk spelletje het zou worden. Ik stapte op mijn fiets naar Gorinchem en stapte bij de lokale Bart Smit naar binnen. Het aanbod aan spelletjes was overdonderend voor een 10-jarig mannetje. Hoewel, als je het vergelijkt met het aanbod van tegenwoordig, dan valt het nog best mee, maar dat is een heel ander verhaal. Anyway, ik kon niet kiezen, totdat mijn oog opeens viel op een cartridge met daarop een ventje in een blauw pak, hangend op zijn kop in de ruimte. Die kwam mij bekend voor. Dat was natuurlijk de game die mijn vader mij een jaar eerder suggereerde te kopen.
Ik dacht bij mijzelf: "het ziet er toch wel leuk uit met een pistool en iets wat lijkt op een dinosaurus in de ruimte. Weet je wat!? Deze wordt het!" Voldaan fietste ik weer naar huis en vanaf het moment dat ik de game in mijn NES stopte is de game altijd ergens in mijn gedachten achtergebleven. De naam van de game: Rad Gravity. Wat een plezier heb ik gehad met deze, bij vlagen, zeer moeilijke game voor een 10-jarig jochie. Schieten, bukken, springen, geheime gangen, verschillende vijanden; het eerste level had het al allemaal. Daarna werd ook nog eens mijn vriend, de boordcomputer, gestolen en moest ik de dieven op een lavawereld achtervolgen. Urenlang heb ik geprobeerd ze te pakken te krijgen en toen dat eindelijk was gelukt, ging de rest van de wereld open: Dinosaurussen, werelden met omgedraaide zwaartekracht, verschillende wapens, meer leven, computerpuzzels. De game had het allemaal!
Als mijn vader deze game nooit had gesuggereerd had ik wellicht nooit van sciencefiction gehouden en had ik mij misschien ook wel nooit zoveel met videogames beziggehouden. Ik denk eerlijk dat Rad Gravity het begin was van mijn passie voor gaming.
De videotheek
Natuurlijk speelde ik daarna nog andere games dan alleen Rad Gravity. Super Mario Bros. 2 (mijn persoonlijke favoriete Mario-game) en Super Mario Bros. 3. Echter heb ik uiteindelijk niet heel veel games gekocht, misschien maar een stuk of zeven of acht. De rest van mijn game-ervaringen op de NES komen eigenlijk vanuit de videotheek. Daar waar we op zaterdag altijd heen gingen om voor zondagochtend tekenfilms te huren zoals Ovide en zijn vriendjes. Naast tekenfilms huurde ik ook één keer in de zoveel tijd een nieuw Nintendo-spelletje. Degene die me daarvan het meest is bijgebleven, is The Flintstones. Natuurlijk was ik, en iedereen van mijn generatie gek op Fred, Wilma, Barney, Betty, Dino en Pebbles en natuurlijk Bam Bam. De game was zelf ook erg leuk en bevatte alle herkenbare figuren met dezelfde, kenmerkende humor. Ook huurde ik meerdere keren Marble Madness en Snake Rattle 'n Roll. Maar uiteindelijke heeft geen enkele Nintendo game zoveel indruk gemaakt als die ene met het ventje dat op zijn kop hangt op de label van een cartridge. Dank je, Pa!
Nog geen twee weken geleden heb ik mijn vader geïntroduceerd in de wereld van gaming. Hij is inmiddels gepensioneerd en wil architect gaan spelen met SimCity 4, op mijn suggestie. De cirkel is rond.