Een Uurtje Plus: Erica

Bij het opstarten van Erica krijg ik meteen de melding dat ik een app moet installeren. Dus pak ik mijn telefoon, open de Play Store en ga op zoek. Alleen... de app bestaat niet meer. Niet echt een verrassing: Erica, uitgebracht in 2019, was één van de laatste zogeheten "PlayLink"-games, net als Frantics uit 2018 en Knowledge is Power en That's You uit 2017. Al die games hadden een bijhorende smartphone-app nodig en geen enkele daarvan is vandaag nog beschikbaar. Gelukkig biedt Erica ook de optie om met het touchpad van de controller te spelen. Dus goed, hier gaan we.

Het spel opent met een close-up van een aansteker. Door op de touchpad omhoog te wipen, klap je hem open, omlaag en hij ontsteekt. Zonder dat ik het besef heb ik op dat moment al alle controls geleerd. Alles in Erica gebeurt met de touchpad. Een lichtstraal op het scherm toont welke beweging je moet maken. Soms horizontaal, soms verticaal, soms een boogje of een krulletje. Simpel, maar effectief. De enige andere knop die ik tijdens mijn speelsessie nodig had, was de pauzeknop voor een plaspauze.

Na het aansteken van de aansteker, verschijnt het hoofdpersonage in beeld. Ze gebruikt het vlammetje om een lantaarn aan te steken, legt een LP op de platenspeler en ik denk alleen maar: wauw, dit ziet er fantastisch uit voor een game uit 2019. Maar dan, bij de eerste close-up van haar gezicht, valt mijn euro. Ik ben helemaal geen spel aan het spelen, ik ben een film aan het bekijken. Een film die telkens pauzeert tot ik de juiste beweging op de touchpad maak, zodat het verhaal verder gaat.

Erica is dus geen 3D-animatie, maar een echte film, met echte locaties, acteurs en natuurlijk een verhaal. De film opent met een jonge Erica en haar vader. Hij vertelt haar over haar moeder, waaruit snel blijkt dat ze overleden is. Volgens hem was ze "magisch", iemand die de toekomst kon zien. En datzelfde talent, zegt hij, schuilt ook in Erica. Hij vraagt haar in de vlammen van de open haard te staren, want daarin kan ze de toekomst zien. Ze doet wat hij zegt. De vlammen dansen... en plots verandert de scène. Haar vader ligt bebloed op de grond, een vreemd symbool in zijn borst gekerfd. Een onbekend figuur richt een geweer op hen en dan schrikt volwassen Erica wakker uit haar nachtmerrie.

Even later vindt Erica een mysterieus pakketje aan haar voordeur. Wanneer ze het opent, ontdekt ze een afgehakte hand die een ketting vasthoudt met daarop hetzelfde vreemde symbool als dat op de borst van haar vermoorde vader. De hand blijkt afkomstig van de directeur van een psychiatrische instelling waar haar vader ooit werkte. Om veiligheidsredenen brengt de politie haar daarheen, aangezien de omgeving extra wordt bewaakt.

Het verhaal lijkt zo uit te draaien op een soort murder mystery met een vleugje van het bovennatuurlijke en enkele horrorelementen. De setting en de acteurs geven het geheel echter een wat aparte sfeer. Misschien komt het ook wat door het medium, maar mij doet het denken aan een aflevering van Het Huis Anubis, iets wat voor sommigen misschien charme heeft, maar ik krijg er mijn pap niet mee gekoeld.

Op papier leek het concept van Erica waarschijnlijk een goed idee. Games worden tenslotte steeds cinematischer en lijken meer en meer op films. Maar een échte interactieve film? Daar zat volgens mij niemand op te wachten. Toch is het interessant dat je keuzes invloed hebben op het verhaal, dat blijft een sterk idee. Alleen voelt Erica in de uitvoering meer als een mislukte kruising tussen game en film.

Staat Erica nog in je PlayStation Plus-backlog? Dan mag ze daar gerust blijven. Je kunt beter Netflix openen en een film kijken die beter gefilmd én beter geacteerd is. En wie wel zin heeft in een interactieve horrorfilm: speel Until Dawn.