Biomutant

Een van de voordelen van het werken als gamejournalist, is dat je (gedwongen) op de hoogte moet zijn van allerlei soorten games. Hierdoor kwam ik al meermaals in aanraking met games die mij uitermate interessant leken, maar die ik waarschijnlijk nooit zelf had ontdekt. Een van die games is Biomutant, welke ik uitgebreid mocht testen op Gamescom.

Wanneer de demo begint, horen we een verteller uitweiden over de apocalyptische wereld waarin dit avontuur zich afspeelt. Terwijl de camera ronddraait in een verlaten bos, komt langzaam een beestje in beeld. Een soort wasbeer, maar dan met kleding en wapens en een customization-scherm waarin je het naar smaak kunt aanpassen. Niet enkel het uiterlijk en kleurenschema kunnen naar je hand worden gezet, maar ook je sterke kanten kun je zelf bepalen. Eens je dat gedaan hebt, begint je avontuur.

Welkom op de aarde

Wat de verteller ons leert, is dat Biomutant zich afspeelt op onze eigen planeet, maar dan in een hele verre toekomst. Mensen bestaan hier niet meer, maar hun stempel is nog altijd zichtbaar in de vorm van ruïnes die het landschap sieren. In deze ruïnes leven mutanten die waarschijnlijk afstammen van de dieren die onze blauwe knikker op dit moment bewonen. En helaas hebben die niet geleerd van onze fouten.

Slechts seconden nadat je je karakter hebt samengesteld wordt je omringd door andere mutanten die je te lijf gaan met zwaarden en geweren. Gelukkig is jouw uit de kluiten gewassen beestje, laten we hem voor het gemak Kuma noemen, zelf ook best behendig hiermee. Met een katana en een vuurwapen in de aanslag zet je daarom de aanval in, waarbij Biomutant zich ontpopt als een hack’n’slash-game.

Het vuurwapen lijkt vooral bedoelt om de vijanden te verzwakken en hun rangen uit te dunnen. Dit valt op te maken uit het feit dat vijanden niet eens proberen om de kogels te ontwijken en er ook slechts minimale schade van ontvangen. De vraag is dan ook niet óf, maar wanneer het tot een handgemeen komt.

Rap en grap

Als je jouw geweer opbergt en naar je katana grijpt, wordt Biomutant direct een stukje indrukwekkender. Combat is vlot en er zijn regelmatig contextgevoelige acties, die je kunt uitvoeren om het tempo erin te houden. Toch is het verre van bevredigend. Zowel het vuurwapen als de katana en de ijzeren vuist waar ik mee mocht stoeien in de demo misten gewicht, alsof ik met speelgoedwapens speelde, waardoor ik er maar moeilijk in wist te komen. Dat is natuurlijk niet rampzalig in een alpha build, maar het is wel iets dat echt moet verbeteren voor de finale release om combat interessant te houden. Maar gelukkig is dat ook het enige echte gebrek dat naar voren kwam in mijn sessie.

Ik heb ongeveer twintig minuten met Biomutant doorgebracht en werd daarin keer op keer verrast. Nieuwe omgevingen en vijanden volgden elkaar in hoog tempo op en ik mocht zelfs zowaar dialoogopties kiezen en plaatsnemen in een voertuig voor een meer op schieten georiënteerde sectie van de game. Dit alles werd voortdurend begeleid door de verteller, die niet alleen context gaf aan de wereld en jouw acties, maar ook de nodige gortdroge humor in de mix bracht. Hoe lang dat leuk blijft valt natuurlijk te bezien, maar ik zie me dat niet te snel beu worden.

Conclusie

De toon, het tempo en de variatie in Biomutant doen vermoeden dat de game genoeg in huis heeft om op zijn minst een bovengemiddeld leuke hack’n’slashgame te gaan worden. Maar of dat goed tot uiting zal komen, ligt aan hoe de combat zich ontwikkelt. Op dit moment mist het namelijk de impact die je mag verwachten bij een game als deze, waardoor het wat slapjes aanvoelt