Dead Island 2

Daar mijn voorkeur doorgaans uitgaat naar games die niet traditioneel in het AAA-segment vallen, heb ik op gamescom vooral rondgehangen op de booths van kleine ontwikkelaars en uitgevers. Maar toen PLAION, voorheen Koch Media, ons uitnodigde om een op dat moment nog geheime titel te spelen, was mijn interesse gewekt.

Welke titel dit is, heb je al gezien toen je op dit artikel klikte: het langverwachte vervolg op Dead Island is eindelijk in zicht en in Keulen mocht ik in een half uur rondrennen op een verlaten attractiepark, terwijl ik geteisterd werd door een moordlustige clown; allicht het enige beroep dat enger zou worden als je de zombie-factor wegneemt.

Maan, zee en rottend vlees

Mijn avontuur begint op het strand van Los Angeles. Als een van de zes speelbare overlevenden in een afgesloten Californië, moet ik een laptop vinden die zich ergens op een pier bevindt waar een typisch Amerikaans attractiepark staat dat langzaam in verval begint te raken. Voor mijn speelsessie ben ik uitgerust met een volledig arsenaal dat traditionele wapens als een revolver en katana bevat, maar ook de geknutselde wapens als een vlammende bijl of elektrische klauwen waar de serie om bekendstaat. Wie de eerste Dead Island heeft gespeeld, zal weten dat experimenteren met alle offensieve opties een deel van de aantrekkingskracht van de franchise is. Gelukkig bevinden zich op de zanderige vlaktes gewillige proefpersonen voor mijn testjes.

Vuurwapens zijn om logische redenen iets waar je niet te snel naar wil grijpen en dus ga ik de schuifelende lijken te lijf met de verschillende melee-opties die ik tot mijn beschikking hebt. Daarbij valt op dat je echt een voelbaar verschil hebt tussen de wapens. De metalen pijp en katana zijn bijvoorbeeld erg rap, maar voelen te kwetsbaar om te gebruiken in een hectische situatie. De eerdergenoemde klauwen bieden wat dat betreft een betere opties, maar vereisen dat je bijzonder dichtbij moet komen. Uiteindelijk settelde ik daarom op een bijl die een gasbrander erop gemonteerd had gekregen.

Al doende leert men

Daar ik voornamelijk games met RPG-elementen speel, heb ik de neiging om elke vijand die ik zie te lijf te gaan om XP te verzamelen. Een gewoonte die ik gedurende de demo snel af moest leren. Zombies zijn niet al te rap, maar problematisch in grote getalen. Een confrontatie uit de weg gaan, is daarom in veel gevallen een prima optie om te voorkomen dat je in een hoek gedreven wordt. Anderzijds kun je dit ook gebruiken om de rollen om te draaien en jouw omgeving te gebruiken. Zet bijvoorbeeld een val, haal eerst eenlingen uit de mix of drijf vijanden in een chokepoint om de flow van het gevecht in de hand te houden.

Je bent té kwetsbaar om vol in de aanval te gaan, vooral wanneer speciale zombies die rondspringen of gif spuiten opduiken en jij net iets te snel jouw kogels hebt verspild toen je het loodje dreigde te leggen. Je hebt in een situatie als deze wel een Rage Mode, waarin je tijdelijk als een gek tekeer kunt gaan, maar deze troef is maar van korte duur en herlaadt langzaam, dus moet je dus echt achter de hand houden.

Eens deze les hardhandig geleerd was en ik de grootste groep zombies van dit avontuur getrotseerd had, sloeg de toon ervan plotseling om. De gebruikelijke schuifelaars werden ingewisseld voor een clown waar Pennywise trots op zou zijn, welke niet al kruipend op je afkomt, maar je teistert en verrast met aanvallen die je niet ziet aankomen. Het is een welkome afwisseling die waarschijnlijk heel bewust als setpiece is gekozen voor deze demo, maar als het representatief is voor wat gaat komen stemt dat positief.

Revenge shall be mine

Deze iets meer naar horror neigende toon blijft voor de rest van de demo, welke eindigt in een confrontatie met de geschminkte mafketel. Een pittig gevecht dat ik bijna in mijn voordeel had beslecht toen de timer afliep. Alleen daarom al heb ik een goede reden om de game volgend jaar te spelen, want als er iets is wat ik haat, dan is het wel een open einde. Dat is echter verre van de enige reden.

In de presentatie die aan onze play-sessie voorafging, kregen we meer informatie over de ontwikkeling en de mechanics. De nadruk op co-op was reeds bekend, je kunt de game met twee vrienden samen doorspelen, maar een ander speerpunt wat duidelijk naar voren kwam was fun. Dead Island wil zichzelf niet serieus nemen en maakt dat heel duidelijk. Elk van de karakters doet een beetje denken aan een held(in) uit een foute action flick uit de jaren 80 en heeft veel te veel plezier met het neerknuppelen, in stukjes hakken en doorzeven van voormalige medemensen. Iets wat ze bij Dambuster ook hebben gehad, gezien ze enorm veel werk hebben gestoken in hoe zombies ontleedt kunnen worden met allerlei wapens. Dat ze dit systeem tot F.L.E.S.H. hebben gedoopt, hetgeen staat voor Fully Locational Evisceration Simulator for Humanoids, vertelt je dan ook eigenlijk stiekem alles wat je moet weten over de toon van de titel. Dus om hun eigen presentatie te citeren ‘’have fun in the apocalypse’’.

Conclusie

Dead Island 2 is een hoop dingen: indrukwekkend, langverwacht, bloederig en groots om maar enkele toepasselijke termen te gebruiken. Meer dan wat dan ook is het echter fun. Het begrijpt dat de apocalypse niet altijd een serieus iets hoeft te zijn en ademt dit uit elke porie. Van de hoofdpersonen, tot aan de humor en de wapens: alles schreeuwt dat dit een videogame is. En daar is helemaal niets mis mee!