I Will Escape

Het ontwikkelen van een game is niet gemakkelijk. Wanneer het je al lukt om een goed concept neer te zetten en een team van kundige mensen om je heen te verzamelen, zijn er nog tal van beslissingen die genomen moeten worden. Wat is de naam die de game krijgt? Voor welke platformen ga je het ontwikkelen? En welke engine ga je gebruiken? Als je een indie-ontwikkelaar bent is het antwoord op de laatste vraag meestal Unity. Blue Label Studio koos voor Blender, wat mij gelijk al intrigeerde.

Als je een leek bent in game-ontwikkeling, zul je waarschijnlijk niet begrijpen waarom deze keuze de aandacht trok. Blender is van oorsprong namelijk geen engine, maar een programma om 3D-models mee te ontwerpen en animeren. Recentelijk werd de engine toegevoegd, maar deze staat nog redelijk in de kinderschoenen. Blender zelf beschreef het als een manier om je models te testen en noemde het expres geen volledige engine. Blue Label Studios nam toch de stap een volledige game erin te ontwikkelen en dat viel mij meteen al op.

Ik hou er namelijk wel van als een ontwikkelaar de grenzen durft af te tasten en ze vervolgens iets verder vooruit stuwt. Door nieuwe dingen te proberen kan de game-industrie immers alleen maar groeien. Maar als je als ontwikkelaar die stap neemt, moet je dat wel doen nadat je er zeker bent dat je weet waar je mee bezig bent. Nog voor ik I Will Escape heb gespeeld trek ik echter al in twijfel of dat hier het geval is.

Wanneer ik de controller in de hand neem tijdens Firstlook crasht de game namelijk volledig. Twee minuten en één oncomfortabele medewerker later mag ik dan alsnog aan de slag. In het lichaam van Brian Lowfield word ik wakker in een afgetakelde gevangenis. Als een veroordeelt ex-marinier ben ik verdoemd de rest van mijn dagen te slijten tussen deze vier muren. Tijd om te kniesoren is er echter niet.

Je zit namelijk niet zo maar vast. Je hebt geen aanslag gepleegd of informatie naar de vijand doorgespeeld, maar waar je wel van beschuldigd wordt is onduidelijk. Er zit namelijk een gapend gap in je geheugen, waar zich normaal gesproken de herinneringen van de laatste 24 uur zouden moeten bevinden. Een minstens net zo groot gat bevindt zich in de muur van je cel nadat je het op een voorzichtige schop trakteert. Zo begint je ontsnappingspoging.

Eerder noemde ik het cellencomplex waar je je in bevindt al afgetakeld. Wellicht was dit niet de juiste woordkeuze. In de cel naast de jouwe bevindt zich namelijk een gigantisch hol in de grond dat uitmond op een tunnel naar de cel aan de overkant. Ook hier zijn weer kapotte muren en een celdeur die uitkomt bij een bewaker die zijn favoriete show bekijkt. Aan zijn riem bengelt een sleutel, welke wij natuurlijk dienen te krijgen. Dat blijkt echter nog een hele opgave.

Achter de bewaker sluipen is geen enkel probleem. De sleutel grijpen alarmeert hem echter telkens, hoe voorzichtig ik ook te werk ga. Achter hem jumping jacks doen of keihard tegen zijn stoel schoppen heeft echter geen enkel resultaat. Maar dat is niet het enige vreemde wat ik mee maak.

I Will Escape oogt als een vroege PS2-titel en het kampt ook met veel van diens issues. In de eerder genoemde tunnel teleporteerde ik op een gegeven moment boven en onder de grond, doordat de hak van mijn karakter zich nog op een klein stukje grond bevond. Dergelijke issues waren schering en inslag tijdens mijn speelsessie, waardoor ik de controller na een kwartier met veel plezier naast me neer legde.

Conclusie

I Will Escape is geen grafische hoogvlieger, maar is een technische ramp. Vreemde bugs, slechte programmatuur en crashes domineerden mijn speelsessie en gezien het feit dat de game binnen enkele weken al verschijnt betwijfel ik of de game nog op niveau gebracht kon worden. Blender mag dan wel geen volwaardige engine zijn, Blue Label lijkt ook geen volwaardige studio.