Dit begin begint écht bij het begin. Bij een kleine Eugene, die van zijn grootvader de magie van fotografie leert. We zien in kleine snippets hoe hij opgroeit en vaardiger wordt, krijgen door gesprekken die hij met zijn opa voert een idee over zijn thuissituatie en leren vervolgens over zijn leven, waarbij wij beslissen hoe hij zich voelt over bepaalde dingen. Helaas is geen van de keuzes objectief goed te noemen.
Beeldspraak
Hoewel het niet expliciet genoemd wordt, lijkt het erop dat Prism Peak een verhaal wordt over depressie. Je kunt merken dat Eugene er emotioneel doorheen zit en zijn leven vooral nog leidt op de automatische piloot. Zelfs wanneer zijn geliefde opa komt te overlijden, lijkt de pijn afgestompt in zijn beleving. Maar voor we daar meer over mogen leren, springt de demo verder.
Nu is Eugene niet meer alleen. Aan zijn zijde is een klein meisje dat getroffen is door corruptie die het land teistert. Enkel in de grote stad kan ze worden geholpen, maar in deze vreemde wereld waarin ons duo is beland, is Eugene’s auto in geen velden of wegen te bekennen. In plaats daarvan is er een verlaten treinstation met een eenzame hond, die wel heel erg doet denken aan het dorpje dat we in zijn herinneringen zagen.
Een foto zegt meer dan duizend woorden
In deze wereld heeft de fotocamera van Eugene het antwoord op elk probleem. De hond, welke lijkt op een geest, kan worden aangesproken nadat ze met een foto van haarzelf geconfronteerd wordt. Blij om je te zien, is ze niet bepaalt, maar na enig aandringen is ze wel bereid om je op weg te helpen. Al moet je daarvoor wel wat dingen verzamelen middels, je voelt hem al aankomen, meer foto’s. Daar dit het begin van de game is, spreken de oplossingen erg voor zich en is de enige uitdaging om rond te komen met het slentertempo van onze held.
Eens alles gereed is en je op de trein naar je volgende bestemming kunt reizen, bevestigt OPUS in zekere zin een deel van mijn vermoedens, daar de hond wordt onthuld als zijnde Misa, een jeugdvriendin (of zelfs jeugdliefde) van Eugene, die hij achterliet toen hij naar de grote stad ging. Hun afscheid ging gepaard met verwijten en frustratie, maar ondanks dat is Misa altijd op hem blijven wachten alsof ze Hachiko the Loyal is. De beeltenis van een hond is dan ook passend. Maar de echte bom, tenminste voor Eugene, is de naam van het meisje dat op dat moment onthuld wordt. Wat dit betekent, daar kan ik op dit punt nog enkel naar gissen, maar ik heb zo mijn vermoedens aan de hand van de hints die reeds gedropt zijn.
Nog even
Ik dacht dat de demo zou eindigen met de treinrit, maar hierna mocht ik nog even verder. Niet in de derde persoon, zoals tot nu toe, maar in eerste persoon. Nu wandelen we letterlijk door de geschiedenis van Eugene, gesymboliseerd door foto’s en de gebieden waarin ze hangen. Zal deze veranderen als zijn mentale staat wijzigt? Ik vermoed van wel, maar helaas moet ik nog even wachten om het zeker te weten. Hoelang weet ik niet, maar ik hoop oprecht niet al te lang, daar wat ik reeds gezien heb, me wist te grijpen.
Verwachting:
Zelfs als OPUS: Prism Peak in mijn sneak peak geen grootse momenten had, wist iets me te grijpen. Allicht is het de symboliek die zelfs mijn botte kop kan begrijpen, maar de verhaalvertelling wist een juiste snaar te raken en doet me uitkijken naar release.