Steel Seed

Iets met stealth is iets wat ik doorgaans ook vermijd als ik deze keuzes maak. Dit heeft minder te maken met persoonlijke voorkeuren en meer met het feit dat deze games voor mij net zoiets zijn als de soulslike: iets wat zonder deadline moet worden beleefd. Voor een sneak peak op gamescom maak ik echter graag een uitzondering. Dit is hoe ik eindigde bij ESDigital voor een preview van Steel Seed.

Gestuntel

In mijn preview van Steel Seed werd ik relatief ver in het spel gedropt. Dit zodat mijn karakter, een van de laatste overlevenden van een post-apocalypse genaamd Zoe, en haar robotische partner al de nodige upgrades hadden verzameld waar ik mee kon spelen. Het idee is daarbij dat ik allereerst met robot Koby de omgeving verken, doelwitten markeer en misschien een ongelukje of twee veroorzaak om hun rangen uit te dunnen. Eens in paniek kan Zoe ze naderen en de genadeslag uitdelen. Althans dat was het plan. In de praktijk legde ik keer op keer het loodje voor ik zelfs maar de helft van de vijanden had uitgeschakeld, zelfs als ik de omgeving en gadgets gebruikte om de bovenhand te krijgen.

Gelukkig bleek dit geen onkunde van mijn kant te zijn. De ontwikkelaar die naast me zat beaamde dat het een behoorlijk pittige titel is en dat zonder de context die eerdere segmenten bieden het goed inzetten van alles erg lastig is. Het idee was dat hij daarom zou laten zien hoe dit stuk te passeren, maar tot het eind van onze tijd slaagde ook hij er niet in om dit te klaren. Collega-journalisten die ik vervolgens nog even sprak onder het genot van een glaasje drinken, hadden een soortgelijke ervaring. Misschien is dit dus wel de soulslike van de stealth-titels? Die ga ik al helemaal niet recenseren!

Perspectief

Dat gezegd hebbende, heb ik zelfs in dit beperkte segment een aantal observaties kunnen doen. Stealth is absoluut vitaal in Steel Seed, zelfs als combat ten alle tijden een optie is. Zoe is veel fragieler dan haar vijanden en dat merk je. Een vastberaden speler kan ongetwijfeld de game voltooien met een frontale aanval, maar zal daarvoor beduidend langer met de game bezig zijn dan de tien à vijftien uur die de ontwikkelaar verwacht dat spelers nodig hebben om het verhaal te voltooien.

Dit verhaal is overigens een belangrijk aspect van de ervaring. Zelf heb ik er niet veel van kunnen zien, maar prijswinnaar Martin Karda bemoeid zich ermee, hetgeen ze nodig vonden om meermaals te benadrukken. Misschien dat ik het daarom na release nog een keer in mijn eigen tijd ga proberen.

Verwachting:

Het is jammer dat men besloot om ons zonder blikken of blozen diep in de game te droppen. Daardoor konden zowel ik als de dev het segment niet klaren, met als gevolg dat ik vrij weinig van het spel heb mogen zien. Wat ik wel zag, zag er echter goed uit op visueel vlak en speelde soepel. De gadgets bieden een hoop opties voor creatief aangelegde spelers, maar het valt nog te bezien in hoe verre je die echt kunt benutten in de volledige game.