Tamarindos Freaking Dinner

Op papier klinkt het spel best boeiend. Een pizzajongen wordt tijdens zijn bezorging gevangen genomen door kannibalen, die hem opsluiten in de badkamer tot het tijd is om te eten. Hij heeft 26 minuten voor de tafel is gedekt en moet in die tijd een manier vinden om te ontsnappen. Gelukkig krijg je daarvoor wel meer dan één kans, daar men Majora’s Mask-achtige tijdloop mechanics heeft geïmplementeerd, waarbij sterven je terugbrengt naar het begin van de game met behoud van sommige items.

Het probleem

Dat de theorie en de praktijk niet altijd met elkaar verenigbaar zijn, dat heb ik al meer dan eens aan den lijve mogen ondervinden. Een discrepantie zoals ik hier zag, is echter een unicum. Een moeilijk te beschrijven unicum bovendien, want mijn ervaring met TFD kan worden omschreven als een mix van verwarring, irritatie, misselijkheid en een enorme dosis onbegrip.

Dit begint nog voor je goed en wel aan het spel bent gestart. De game heeft volgens zijn Steam-pagina volledige controller support en ook wanneer je de game start wordt aangegeven dat die de config van mijn Xbox controller heeft geladen. Dus wanneer vervolgens een splash screen komt van ruim negen minuten met een best catchy nummer dat je echter veel sneller dan dat zat bent, zou je denken dat A, start of een andere knop je door zou laten spoelen. Maar nee, stiekem moet je gewoon je toetsenbord gebruiken. Dat is slordig maar niet rampzalig, maar welke zot bedenkt een splash screen van die lengte, ongeacht de context!

Nog een probleem

Als ik dan een new game start, val ik direct in het volgende vat vraagtekens vanwege vage video’s vol vreemde figuren. In de stijl van een oude sitcom worden karakters aan ons voorgesteld waarvan je zou verwachten dat ze in de game zouden zitten. Buiten hun namen om, hoef je echter niets van deze intro te onthouden. De game lijkt er in de verste verte niet op!

Hoe het wel oogt, heb je vermoedelijk al gezien in de screenshots, maar moet nog echt eens benadrukt worden. Tamarindos Freaking Dinner oogt als het liefdeskind van The Nightmare Before Christmas en Action League Now!, dat op zijn minst één chromosoom mist. Het eerste aanzicht wat je ziet, is van een soort witte apen met hersenen die uitpuilen bij hun neus, met bloedspetters op hun vacht en schuddend met hun blote konten. Ik heb nooit drugs gebruikt, maar dit is hoe ik mij een bad trip voorstel.

Over smaak valt nu eenmaal niet te twisten en er zullen mensen zijn die deze bizarre visuals met plezier zullen omarmen. Ik zal het niet zijn, maar wil een game ook niet te hard afrekenen als het kiest voor een unieke presentatie. Dat argument vliegt echter uit het raam wanneer de game zo doordrenkt is met extreme motion blur en felle flitsende lichten, dat ik eindelijk begrijp waarom veel games beginnen met een epilepsiewaarschuwing.

Houston, we have a problem

Ondanks dit alles heb ik geprobeerd om in ieder geval iets te proeven van TFD, al was het maar vanwege de muziek. De synthetische computerstemmen die door de soundtrack heel blaten hadden van mij niet gehoeven, maar de muziek zelf is uiterst aangenaam om te horen. Maar na een beetje rondgelopen te hebben in het huis, gebabbeld te hebben met diens bezoekers en gestorven te zijn als maaltijd, kan ik niet anders dan constateren dat deze game véél te vreemd voor mij is. Gezien mijn gebruikelijke niches op de redactie, zegt dit heel wat.

Verwachting:

Er zijn zo ontzettend veel design-keuzes gemaakt die ik totaal niet kan volgen, dat ik Tamarindos Freaking Dinner niet van een degelijke verwachting kan voorzien. Enerzijds omdat het veel te vreemd is, zelfs voor mij, maar vooral ook omdat ik de game niet fatsoenlijk kan spelen zonder mij fysiek onwel te voelen.