Je had het al geraden, maar die game is Chantey, welke nu een fysieke editie heeft gekregen dankzij ModRetro. Je kunt de game spelen op hun Chromatic, wiens logo ook siert op het doosje en de cartridge, maar het is eveneens volledig compatible met de originele hardware en meerdere alternatieven als de Analogue Pocket. Daarmee weet je dat jezelf mag voorbereiden op een flinke dosis nostalgie. Immers moet de grijze baksteen hier raad mee weten.
Mocht je echter kiezen voor iets modernere hardware, zoals ik grotendeels heb gedaan met mijn vertrouwde Game Boy Advance, dan krijg je een game die visueel doet denken aan spellen als de eerste Pokémon of de oude Final Fantasy-titels, maar dan met een beetje meer kleur.
Escapin’ Davy Jones
In deze kleurige wereld zien wij hoe een piratenschip een drenkeling oppikt in het midden van de oceaan. Deze drenkeling ben jij en toevallig ben je tevens een bekwaam beoefenaar van de kracht van piratenmuziek. Niet dat je zalen uitverkoopt met jouw interpretatie van Drunken Sailor, maar in deze wereld heeft muziek kracht. Een magische tome vertelt over hoe sea shanteys conflicten kunnen settelen en zelfs monsters uit het diepst van de zee op kunnen roepen. Sterke verhalen noemt men dat, ware het niet dat jij oog in oog hebt gestaan met de kraken en dus wel beter weet.
Jouw kwaliteiten en ervaring springen in het oog van de kapitein die jou redde, welke je daarom uitnodigt om lid te worden van zijn crew. Helaas heb je nog maar amper dit besluit genomen voor kapitein Angus en jouw nieuwe vrienden worden afgevoerd door de Spanjaarden. Nu is het aan jou een nieuwe crew te vinden, meer magische melodieën te vinden en de kapitein te bevrijden matey.
Sailin’ round the world
Wat hierop volgt, is een avontuur waarbij je op en neer zeilt tussen een handjevol locaties in het zuiden van Amerika, praat met voornamelijk andere piraten om de volgende persoon te vinden die het verhaal vordert en uiteindelijk conflicten te beslechten in een rhythm battle met een van de tien nummers die de game rijk is. Dit voelt allicht als weinig, en dat is het natuurlijk ook, maar vergeet niet dat dit een titel is op de oude Game Boy en dat men ondanks dat heeft geprobeerd om welbekende deuntjes zo goed mogelijk na te maken. Ik kende niet alle shanteys, maar degene die ik al eerder gehoord had, waren direct voor mij herkenbaar en na het spelen ervan waren zowel mijn vrouw als ik uren de deuntjes aan het neuriën.
De battles met deze muziek zijn overigens behoorlijk simpel, eveneens geheel binnen verwachting. Er vallen noten naar onder en je moet ze met links, rechts, A en B aanslaan. Je hebt redelijk weinig tijd om ze aan te zien komen, iets wat stukken beter had gekund, maar in ruil daarvoor is het wel enorm vergefelijk. Zelfs als je hype-meter volledig leeg is, kan een korte streak je weer volledig in de safe zone plaatsen. Hierdoor blijft het allemaal leuk.
A sunken chest with no booty
Helaas kan ik dit niet compleet zeggen voor alles buiten de gevechten om. Verkennen en zelf eilanden vinden die niet op de kaart staan, zijn heel passend voor een game over piraten, maar in Chantey begon ik me op den duur toch wel echt te vervelen. Er is maar een klein aantal locaties en karakters, maar door de reistijd op zee en de niet al te rappe wandelsnelheid van onze hoofdpersoon, voelde dingen al snel als een enorme klus. Dit des te meer wanneer je soms zoekt naar een speld in een hooiberg met bijvoorbeeld eerdergenoemde eilanden.
Karakters geven je dan wel hints in dialogen, maar je moet een daadwerkelijke kaart er op naslaan om te vinden waar de game verwacht dat je nu heen gaat. Maar zelfs buiten dat om, heb ik na het uitspelen van het spel nog steeds geen flauw benul wat nu de reden was dat bepaalde evenementen opeens getriggerd werden. Daardoor ga ik ook geen uitspraken doen over hoe lang je gemiddeld nodig zult hebben om het spel te voltooien.
Conclusie:
Als je bezig bent met hetgeen waar de game zijn naam aan ontleent, dan is Chantey een heel vermakelijke titel die de simpele melodieën van sea shanteys combineert met de nostalgische tonen van de Game Boy. Alles daartussen wist me echter niet te bekoren, daar ik met regelmaat meer bezig was met zoeken naar hoe ik een gebeurtenis waar duidelijk naar gehint werd kon triggeren, dan met daadwerkelijk het verhaal volgen.