Clash: Artifacts of Chaos

Zoals het een spin-off betaamd, haalt Clash wel mosterd bij de hoofdserie, maar brengt het het op smaak met een eigen recept. Waar Zeno Clash het moest hebben van first-person melee combat mechanics, is Artifacts of Chaos een game die zich grotendeels in de derde persoon afspeelt en zich in het snel groeiende lijstje van soulslikes mag scharen.

Waarom precies?

De term souslike is er een die tegenwoordig te pas en te onpas wordt gebruikt. Als er duistere, cosmic horror in een game zit? Soulslike! Is de game retemoeilijk? Soulslike? Heb je zonder drie Wiki’s, twee woordenboeken en een fles Jack Daniels geen benul waar het nu in hemelsnaam over gaat? Yup! Soulslike! Dus deze uitspraak behoeft context.

In het geval van Clash, is de eerste plek waar je de FromSoft-invloeden merkt in gevechten. Wie denkt al fluitend de confrontatie aan te gaan als in een God of War of Devil May Cry, zal snel ervaren dat in Clash dood niet daadwerkelijk dood is. In plaats daarvan speel je met de nachtelijke vorm van hoofdpersonage Pseudo, die de weg terug naar zijn lichaam probeert te vinden. Denk aan hoe je jouw zielen of bloed terug kunt krijgen in Dark Souls of Bloodborne om je dood teniet te doen. De twist nu is dat je in deze vorm obstakels kunt passeren die je normaal niet kunt trotseren. Sterven is hiermee een reële optie om verder te komen.

Eens dit besef is ingezonken, zal je merken dat Artifacts of Chaos meer souls dan like is. Agressief spelen pakt zelden goed uit en in plaats daarvan moet je om vijanden heen rollen en aanvallen pareren om openingen te creëren die je uit kunt buiten. Hiervoor moet je bovendien altijd vlak op de vijand blijven, daar Pseudo een martial artist is die zichzelf als wapen gebruikt. Je kiest hiervoor in het begin van de game één stijl, waarop je later uit kunt breiden en waar je midden in gevechten tussen kunt wisselen. Er zijn ook wapens, maar deze kunnen breken en doen dat sneller dan je lief is. Dus die hou je beter achter de hand, hoe verleidelijk het ook is om ze in te zetten om sneller van combat af te zijn.

Want, om maar even met de deur in huis te vallen, combat is frustrerend. Het idee van Pseudo zijn martial art, is dat het vlug is. Hit and run tactics and all that. Maar vijanden zijn net zo rap, waardoor je doorgaans maar één klap kunt uitdelen op het moment dat je een opening ziet. En dan nog vraag je je meer dan eens af of je niet lucht hebt geraakt, daar er een totaal gebrek aan gewicht in de hits zit. Mede hierom liet ik mobs zoveel mogelijk links liggen, want eens je omsingeld wordt leg je al snel het loodje terwijl je doorgaans niets krijgt voor het verslaan ervan. Slechts een handjevol gevechten waren daardoor echt vermakelijk.

Buddy-buddy

De meeste van dat soort gevechten, zijn met de intelligente wezens in het spel. Alles in Zenozoik ziet er bizar uit, maar als je vijand kan praten, weet je dat je meer te wachten staat dan enkel een gevecht. Conform ‘’the one law of the land’’ worden voor zo’n gevecht dobbelstenen geworpen, die bepalen welke debuff wordt toegewezen aan de verliezer. Hier heb je zelf enige invloed op, maar er is ook een stuk willekeur. Je begint dus mogelijk al met een handicap.

Wat hier in theorie tegenwicht aan zou kunnen bieden, is ‘’the boy’’. Dit is een jochie wiens pad je kruist in het begin van de game en welke de aanstichter is voor wat er gebeurt, daar Pseudo besluit hem te beschermen in deze gevaarlijke wereld. Á la God of War PS4, helpt het knulletje je in gevechten, al is zijn bijdrage in de praktijk verwaarloosbaar. Het is meer visueel vermaak en een niet subtiele knipoog naar de franchise van Sony Santa Monica, iets waar de game er ogenschijnlijk wel meer van heeft, al kun je het ook gooien op slecht toeval.

Belangrijker is in dat geval de meter die tijdens gevechten volloopt en eens gevuld kan worden ingezet voor een speciale first-person mode waarin je een stortvloed aan aanvallen kunt lanceren. Dit is een knipoog naar de twee Zeno Clash-titels en zal ongetwijfeld warme gevoelens oproepen bij de opvallend fanatieke fanbase van de franchise.

Rechtsomkeert

Terugkomend op de souslike-classificatie, is ook het level design geïnspireerd door dergelijke titels. Als speler word je voor een groot deel vrijgelaten in een open, tekenfilmachtige wereld die past bij de surreële stijl van Zenozoik. Dat is prima. Er is echter wel een verwachting van waar je heen gaat en hoe je daar naar toe geleid wordt, is alles behalve subtiel.

Een goede soulslike gebruikt omgevingen, obstakels en vijanden om het pad van de speler waar nodig bij te stellen, maar laat voldoende ruimte voor exploratie. ACE Team gooit gewoon onzichtbare muren op alsof we weer op de PlayStation 2 aan het spelen zijn in plaats van de PlayStation 5. Het gevolg is dat je vaak doelloos rondloopt, zoekend naar waar je heen moet en met groeiende frustratie. De appeal van soulslike is inderdaad dat je handje niet wordt vastgehouden, maar er is een verschil tussen een kind in het diepe deel van het zwembad gooien en hem van een klif af donderen om in de zee te zwemmen. Clash kijkt duidelijk vanaf een rots naar onder. En persoonlijk kan ik niet aanraden om terug te kijken.

Conclusie:

Ondanks het aanhoudende succes van de soulslike, is het enkel maken van het genre niet genoeg om er succesvol in te zijn. Clash: Artifacts of Chaos benadrukt dit nog maar eens. Omgevingen ogen open, maar zijn opvallend gesloten, terwijl combat wel moeilijk is, maar niet bevredigend. Het enige echt positieve aan de titel, is de stijl waar men voor gekozen heeft. Wil je daar van genieten, dan kun je echter ook gewoon YouTube raadplegen.