CULTIC: Chapter One Review

Soms kom ik langs een game waarbij direct duidelijk is dat deze game door mij gespeeld moet worden, hoewel volstrekt onduidelijk is waarom. Grafisch heeft het niet veel haar op de tanden en vaak zijn er al meer dan genoeg andere games van dat betreffende genre, waardoor je al van tevoren weet dat de kans klein is dat het zich kan onderscheiden van de rest. Er is echter iets dat mij pakt en niet meer los wil laten. Het houdt me zo stevig in zijn greep, dat je niet meer los van kan komen. Wat ik precies dacht toen ik de trailer van CULTIC voor het eerst zag, was dat ik begon te dansen en dat is iets wat ik werkelijk nooit doe. CULTIC raakte iets bij mij, waarvan ik mij nog steeds afvraag wat dit nu precies is. In de onderstaande tekst probeer ik dit echter uit te zoeken.

Er is welgeteld één ontwikkelaar, Jason Smith, die zijn naam kan zetten achter CULTIC. Hij heeft het zichzelf aangeleerd hoe 3D-modellen werken, iets wat jaren kost, en uiteindelijk was deze shooter het gevolg. Qua game heeft het veel weg van de oude FPS'en van weleer, zoals Blood, Duke Nukem en DOOM. Hoewel het hele level in 3D is, zijn de modellen van stilstaande objecten dit niet. Dit geeft als ongemakkelijk resultaat dat je altijd de objecten van één kant kunt aanschouwen, van welke hoek je ze ook bekijkt. In de jaren 90 was het voor langere tijd technisch onmogelijk dit anders te doen, tot Quake objecten liet zien die van meer kanten aanschouwd konden worden. Het is dan ook niet raar dat CULTIC voelt als een stapje terug in de tijd van weleer, toen shooters immens populair waren op de PC en waar veel mensen van rond de veertig warme gevoelens voor koesteren.

Een goed verhaal begint altijd met het hoofdpersonage in een massagraf, althans volgens de ontwikkelaar van deze game. Eenmaal uit het graf getreden en na een flinke wasbeurt, ga je door een bos naar een werkplaats. Je volgt het spoor van een privé detective, die is ingehuurd om een groep vermiste personen te vinden. Al deze personen hebben allemaal één overeenkomst. Ze zaten allen in dezelfde cult, die er van buitenaf redelijk onschuldig uitziet, maar van binnenuit zo rot is als bunzing, drijvend in een moeras van zijn eigen smerigheid. Door de levels heen kom je regelmatig langs plekken waar iemand dood op de grond ligt met een brief van de detective in de buurt die het verhaal uit de doeken doet. Dit verhaaltje is redelijk algemeen en vrij kort. De beste man infiltreert in een cult om zijn cliënt een bevredigend antwoord te kunnen geven waar zijn of haar familie gebleven is. Dit blijkt echter een heel slecht idee en daar komt hij pas achter als hij al tot zijn nek in het drijfzand zit en niet meer weg kan.

Boomer shooter

Jason Smith heeft overduidelijk zijn prioriteiten op andere plekken gelegd dan het verhaal. Als ik erop terugkijk, dan denk ik dat het eigenlijk al heel wat is dat hij de moeite heeft genomen om er een verhaal in te brengen. Deze game moet het hebben van iets anders, namelijk van nostalgisch sentiment met moderne gameplay. Persoonlijk heb ik een hekel aan de term, maar in de volksmond wordt dit type game een boomer shooter genoemd. Ik wil hier niet teveel in gaan over de term boomer, want dit verpest mijn eetlust en alle andere vormen van vreugde in het leven, waardoor ik misschien nog weleens in een cult zou kunnen eindigen. Toch is de term treffend. Met dit ene woord weet je meteen wat voor soort shooter het is en wat je precies kunt verwachten.

De lengte van CULTIC is een beetje teleurstellend, hoewel de gedachte dat één persoon dit heeft gemaakt het niet onbegrijpelijk maakt. Ook voor de prijs hoef je niet te verwachten dat je jaren bezig bent. Hij bestaat uit tien levels, waarvan alle tien de levels zijn vrij groot zijn, maar doordat manoeuvreren door zo'n level met flinke snelheid gaat, ben je er in ongeveer vijf uur wel doorheen. In het eerste level loop je door eigenlijk de tuin van de cult om vervolgens steeds dieper te gaan. Er is een haven en vanuit de haven ga je naar een mijn. De mijn lijdt naar een werkkamp dat op zijn beurt weer toegang geeft tot een kerk. Van daaruit ga je de diepte in via een gesticht en op dat moment ben je al redelijk op weg naar het einde. De levels worden netjes steeds moeilijker en de finale is zeker lastig te noemen. De game heet CULTIC: Chapter One en dat heeft er vooral mee te maken dat, zoals je wel kunt raden, er op een gegeven moment ook een Chapter Two uit moet komen. Dit betekent niet dat je slechts een halve game op je schoot geworpen hebt gekregen. De game lijkt volledig, met netjes een aantal levels en een paar eindbazen. Het einde voelt ook echt aan als zodanig.

Shooters van vroeger hebben allemaal dezelfde tekortkoming en ook daar volstaat CULTIC prima, die in dezelfde valkuil trapt. Het voelt nog weleens aan alsof je een beetje ronddoolt in een soort versimpelde variant van een doolhof. Het kwam regelmatig voor dat ik iedereen in het level aan een wis einde had gebracht, maar niet direct kon vinden waar ik heen moest. Dit gevoel heb ik jaren niet gehad, doordat de huidige goede shooters zwaar gescript zijn en heel erg goed weten hoe ze je verder moeten wijzen naar het verloop van de game. Gelukkig duurde het niet al te lang en zag ik een doorgang, waardoor ik verder kon; soms is het ook gewoon een kwestie van goed opletten. Dit voorkomt echter niet het gevoel dat dit misschien anders had gekund door een beetje beter level design.

I like the sound of that

Wat vooral niet aanvoelde als ouderwets, was het geluid. De wapens hebben een goede knal die niet lijkt op oude games. Dat is maar goed ook, want die klonken nergens naar. Je ziet hier dat deze game absoluut niet in de jaren 90 op deze manier gebouwd had kunnen worden. Ook de soundtrack van de game is geweldig en past enorm goed bij de sfeer die de game op wil zetten.

De wapens besturen snel en de gunplay is soepel. Een headshot maken met de hunting rifle voelt iedere keer weer als een absolute kermisattractie en van het rennen als een kip zonder kop met een double barreled shotgun kreeg ik echt een DOOM-gevoel; weinig dingen maken me gelukkiger dan dat. Wel jammer is de sniper rifle. Deze heeft als enige een lens en als je die gebruikt is het onmogelijk iemand te raken. Ik schoot dan ook altijd zonder in te zoomen, want dan ging het beter. Als explosief materiaal zijn er dynamiet staven en Molotov-cocktails, waar je heerlijk een armageddon mee kunt aanrichten. Voor de liefhebber is er ook een vlammenwerper, die weliswaar effectief is, maar niks anders was dan een leuk extraatje.

Conclusie:

CULTIC Chapter One is een zeer solide shooter die mij meer kon raken dan ik in eerste instantie had verwacht en dat is wel iets, want mijn verwachtingen waren hoog. Deze game is door één persoon gemaakt en die heeft fantastisch werk geleverd. Hoewel het verhaal niet zo heel veel spektakel met zich meebrengt, is het solide. Het level design zit over het algemeen genomen goed in elkaar, hoewel het soms wat lastig is om de weg te vinden. De game duurt misschien wat aan de korte kant, maar liever weinig dat die zeer goed is, dan te veel van wat slecht is. Het beste vond ik de soundtrack, die perfect bij de game past.