Ren Dystopia is de naam van dit vierde deel en is een deel van het extended universum van deze multimedia franchise. Dit betekent dat het niet zijn oorsprong vindt in de light novels, maar wel is geschreven door auteur Tachibana Koshi, die op deze manier kan zorgen dat het niet in strijd is met het bronmateriaal, maar tegelijkertijd wel onderdeel is van de canon. Hoe precies ga ik niet verklappen, maar als je de vorige visual novels hebt gespeeld, heb je waarschijnlijk al het juiste idee.
Herkenbaar
Als je die vorige games hebt gespeeld, zal Ren Dystopia je sowieso bekend voorkomen. Niet vreemd, daar het nog altijd dezelfde stemmencast is die de karakters tot leven brengt en het artwork grotendeels een op een is overgenomen van die titels. Dat voelt alsof ze zich er makkelijk vanaf maken en dat gevoel wordt enkel versterkt eens ik bij de character routes kom.
Ren Dystopia draait om de Spirit Ren, wiens kracht is om wensen te vervullen. Dus wanneer je na een half uur à drie kwartier in de common route een van de negen heldinnen, Tokha, Yoshino, Kurumi, Kotori, Yuzuru, Kaguya, Miku, Natsumi of Origami, moet kiezen, gaat de character route over wat zij zouden wensen. Hierbij doen de karakters precies wat je van ze zou verwachten als je bekend bent met de anime, wat eigenlijk een verplicht nummertje is als je deze game überhaupt fatsoenlijk wil kunnen volgen. Tohka is de onschuld zelve, Kaguya gaat verder met haar illusies van grandeur en Miku en Origami zijn niet geschikt voor een onvolwassen publiek.
Natuurlijk is dit wat fans willen – iedereen zou ragen als Kurumi opeens verlegen zou zijn bijvoorbeeld – maar de game doet wel heel weinig moeite om meer dan een beetje fanservice te zijn. Character routes zijn soms amper een uur lang en volgen allen dezelfde format met minimale variaties. Ik zag de eerste storyline en kon zes van de acht overgebleven character routes behoorlijk accuraat voorspellen. Er is geen diepgang, geen verrassing en eerlijk gezegd ook vrijwel geen plezier te beleven als je het mij vraagt.
Harde straf
Met een dergelijke uitspraak, kun je zien aankomen dat Ren Dystopia het gaat moeten afleggen tegenover zijn door mij positief onthaalde voorganger. Al is er natuurlijk nog één aspect wat we moeten bespreken: Ren zelf. De character routes mogen dan wel niet veel soeps zijn, maar in deze serie zijn deze altijd vooral een opstapje geweest naar het verhaal van de nieuwe Spirit. De vraag is dus of Ren allicht wel weet te overtuigen. Het antwoord hierop is spijtig genoeg niet echt.
Net zoals de character routes makkelijk voelen, voelt die van Ren ook erg simpel. Ik mag dan wel hebben genoten van Tachibana’s werk, maar het voelt wel heel erg alsof hij hetzelfde trucje blijft herhalen bij gebrek aan nieuwe inspiratie. Ren komt meer over als een geremixte versie van een van de eerdere heldinnen dan een echt nieuw karakter met eigen motivaties, waardoor het enige wat écht in het oogt springt de prijs van € 40,- is. Laat dat nou ook toevallig de score zijn.
Conclusie:
Hoewel mijn liefde voor de Date A Live-serie niet bekoeld is, voelt het wel alsof de rek er nogal uit is. Met in totaal tien heldinnen is er geen ruimte meer voor echt diepgaande storylines, waardoor je vooral meer krijgt van dat wat je als fan al zal kennen van de anime en vorige games. Maar waar je er daar drie samen kreeg in één bundel voor één prijs, betaal je voor Ren Dystopia in zijn eentje hetzelfde. En dat schiet die plots niet meer enkel op verhalend gebied tekort.
