Dragon Age: The Veilguard

Omdat wij natuurlijk ons niet kunnen onthouden van deze discussie, zullen we voor we écht aan de review beginnen maar eerst even door de zure appel heen bijten en het hebben over de sociaal-culturele implicaties die Bioware’s nieuwste titel heeft. Want zelfs als ik persoonlijk een beetje allergisch ben voor het woord, is het toepasselijk om The Veilguard woke te noemen. En dat had ik niet anders verwacht.

Als het aankomt op het adresseren van non-conventionele personen, was Dragon Age al tijden een koploper. Homoseksuele relaties zijn al tijden mogelijk en in Dragon Age: Inquisition, welke ondertussen alweer tien jaar oud is, zat al een transseksueel personage. Het is omdat het nu een hot topic is dat dit zo groot wordt uitgemeten, want vroeger keek niemand raar op als je geslacht en lichaam los van elkaar kon kiezen of voornaamwoorden in kon stellen zoals dat hier wel kan. Sterker nog: ik vind het logisch in een game als dit, waarin je het personage kan maken wat jij wil zijn, zelfs als die niet voldoet aan traditionele hokjes.

Toch moet Bioware ook de hand echt in eigen boezem steken voor de negatieve publiciteit. De game zit echt niet voortdurend genderideologie richting de speler te pushen, maar op de zeldzame momenten dat het aan bod komt slaat het de plank volledig mis. De dialogen over diversiteit en verdraagzaamheid zijn echt ontzettend pijnlijk om aan te horen en komen ontzettend belerend en cringy over, waardoor het eerder een negatief stereotype bevestigd van de antiwoke-figuren dan dat het een positieve bijdrage doet aan het promoten van tolerantie en gelijkheid.

Tijd om te ontwaken

Met dit verplichte nummertje dat gedraaid is, kunnen we ons focussen op het game-deel van deze game. Zoals gezegd is het tien jaar geleden sinds Dragon Age: Inquisition verscheen en dat is de exacte tijdspanne die ook gepasseerd is in deze titel. Je hoeft eerdere titels overigens niet gespeeld te hebben om van deze game te kunnen genieten, maar het is wel een meerwaarde. Zo zul je in dat geval bijvoorbeeld karakters herkennen die van daaruit terugkeren. Karakters zoals Solas, die een plan in werking heeft gesteld om The Veil te breken die de Fade van de wereld scheidt. Dit houdt nare wezens buiten de deur, maar beperkt ook gebruikers van magie zoals de elf zelf.

Omdat de gevaren vanzelfsprekend zijn, trekt een groepje krijgers erop uit om hem te stoppen. De leider van deze groep ben jij, een karakter dat je een eigen naam kan geven, maar doorgaans wordt aangesproken met de bijnaam Rook. Hierdoor kan de volledige game worden voorzien van voice acting zonder dat er rare stiltes in de dialogen vallen. Het stemmenwerk is echter verre van het enige imposante op het audiovisuele vlak.

Mooi, maar toch niet

Visueel is Dragon Age: The Veilguard een pareltje…behalve de karakters. Er is gekozen voor een soort stijlmix tussen 3D en animatie, waardoor het soms een beetje houterig aanvoelt. Op momenten kreeg ik flashbacks naar Thunderbirds. Het is niet vaak dat ik iets negatiefs te zeggen heb over de stijl waar een ontwikkelaar voor heeft gekozen, maar in deze voelt het gewoon alsof het niet helemaal klopt. Dit is jammer, want de game heeft oprecht indrukwekkende technische aspecten.

Ik heb de game deels gespeeld op mijn PC, waarbij het razendsnel laadt en allerlei technische snufjes gebruikt om dusdanig soepel te lopen dat het andere AAA games het nakijken geeft. Hiernaast heb ik het ook deels op Steam Deck gespeeld, waarop het vanaf de eerste dag te spelen was. Natuurlijk krijg je daar beperkingen op het gebied van framerate en moet de AI dingen upscalen om goed te draaien op de hardware, maar dat het überhaupt draait is al imposant. Het demonstreert dat een inhouse engine, zoals de Frostbite Engine van Electronic Arts, de investering waard kan zijn als je meer wil dan de vaak ongeoptimaliseerde troep die op bijvoorbeeld Unreal Engine wordt geproduceerd.

Why?

Terugkomend op de game zelf, heb ik wat vragen bij keuzes die men gemaakt heeft. Zo is de focus net zoals in Inquisition veel meer op real-time combat, hetgeen zich vertaalt naar de typische hack ’n slash-taferelen, inclusief een dodge en parry. Via een quick dial gebruik je tussendoor abilities en spells en daarmee heb je het combat-systeem zowat gehad. Het is bekende koek en bovendien lekker toegankelijk, maar wel een stuk minder diepgaand dan waar fans van het eerste uur waarschijnlijk op gehoopt hebben.

Dit merk je ook op andere fronten. Zo kun je jouw class die je aan het begin van de game kiest niet wijzigen. Geen probleem zou je denken, dan switch je gewoon naar een ally als je even zin hebt in iets anders. Dat kan echter niet. Sterker nog: je kunt ze niet eens aansturen, maar enkel hopen dat de AI die hun volledig aanstuurt je niet in de steek laat. Dus als je na een uur of tien ontdekt dat een class toch niet helemaal jouw ding is, is het enige wat je rest de game volledig opnieuw beginnen. Persoonlijk zie ik mezelf dat niet doen, daar ik er weinig voor voel om de spelwereld voor een tweede keer te aanschouwen. De grote open gebieden zijn immers grotendeels ingewisseld voor liniaire gangen en paden, waardoor het verkenningselement grotendeels verdwenen is. In ruil hiervoor zijn er meer indrukwekkende set pieces, die soms oprecht mooi zijn, maar die hun impact na één keer zijn verloren. Dus zelfs als de game verhalend met name richting het eind voor een aanzienlijk deel geweldig is, heeft het relatief weinig replay-waarde voor iedereen behalve de meest die-hard-fans.

Conclusie:

Dragon Age: The Veilguard is een degelijke game, maar een die geen eer doet aan diens legacy of de lange wachttijd goedmaakt. De meer controversiële delen ervan zijn soms klungelig geïmplementeerd, maar hebben aan het eind van de rit maar een relatief kleine impact op het geheel, dat meer te lijden heeft onder oppervlakkige combat en een verhaal dat het vooral van het zijn slotakte moet hebben.