Dragon Quest III HD-2D Remake

Interessant en meeslepend verhaal

Ik wil eigenlijk niet te veel over het verhaal vertellen, want dit is iets wat de gamer zelf moet ervaren. Daarom moet men het doen met deze korte synopsis: de wereld wordt geterroriseerd door de Archfiend Baramos en jij wordt er samen met drie andere personages op uitgestuurd om Baramos te verslaan en de vrede terug te laten keren. Dit klinkt vrij cliché en op sommige momenten is het dat ook, maar toch is het verhaal interessant en sterk geschreven om de cliché momenten door de vingers te zien.

Er is trouwens nog wel iets dat ik kwijt wil over het verhaal. Voor de remake hebben ze de lore verrijkt met extra content over de vader van de protagonist. Nu moet ik eerlijk bekennen dat het heel lang geleden is dat ik het origineel heb gespeeld, dus ik heb via YouTube even gespiekt hoe het origineel er verhaaltechnisch uitzag. En ik moet zeggen, extra verhalende content verrijkt het verhaal aardig wat.

Diepgaande en tactische gameplay

Over de gameplay kan ik redelijk wat vertellen. Net zoals het origineel is de Dragon Quest III HD-2D remake een turn-based RPG. Dit betekent echter niet dat je meteen een actie kunt uitvoeren zodra het jouw beurt is. Nee, aan het begin van het gevecht moet je al een keuze maken welke actie je jouw party members wilt laten doen. Wie er als eerste een zet mag doen, wordt berekend aan de hand van stats zoals snelheid en geluk. Hierdoor komt er tactiek en diepgang bij kijken. Moet je al je party members laten aanvallen of moet je bijvoorbeeld je priester toch maar een genezingsspreuk laten gebruiken, met het risico dat hij een ander party member geneest die helemaal niet gewond is?

Quality of Life is key voor remakes

Qua gameplay is deze remake nog steeds dezelfde game als het origineel, althans op een aantal quality of life-toevoegingen en een nieuwe vocation na. Bij de QoL toevoegingen moet je denken aan het kunnen aanpassen van de snelheid van de gevechten, een objective marker zodat je altijd weet wat je moet doen en waar je naartoe moet gaan, en drie verschillende moeilijkheidsgraden.

Er is trouwens wel één grote verandering ten opzichte van het origineel, want in het origineel zat een Monster Arena waarin monsters het tegen elkaar opnamen en waar jij vervolgens als speler een weddenschap op kon plaatsen welk monster er zou gaan winnen. In de remake hebben ze die arena ietwat aangepast. In plaats van te gokken op welk monster er gaat winnen, kun je nu monsters "vangen" die je tegenkomt op de wereldkaart en ze laten vechten in de arena. Het is overigens niet zo dat je elk monster dat je tegenkomt kunt vangen. Nee, je kunt op speciale plekken monsters vinden die je kunt vangen en vervolgens naar de arena sturen. Voor de rest is de monster arena een heerlijk tussendoortje om te doen als je even pauze wilt van het hoofdverhaal.

Voor de casual gamer, hardcore gamer en alles daartussenin

Door de drie verschillende moeilijkheidsgraden is de game toegankelijk voor iedereen. Ikzelf heb de game voor het grootste gedeelte op de medium difficulty gespeeld, maar ik heb de easy en hard difficulty ook even uitgeprobeerd. Op easy is de game wat makkelijker omdat je minder schade oploopt en bijvoorbeeld eindbazen geen healing spells gebruiken. Ik moet eerlijk toegeven dat ik bij één eindbaas de game op easy heb gezet omdat ik er gewoon niet voorbij kwam. Op hard is het juist weer een heel stuk uitdagender, zo zijn vijanden sterker en krijg je minder experience points voor gevechten. Je kunt de moeilijkheidsgraad overigens op elk moment omlaag of omhoog aanpassen en de game straft je er gelukkig niet voor af.

Grinden is een vereiste

Zoals ik al eerder zei, heb ik het grootste gedeelte van het spel op medium moeilijkheidsgraad gespeeld. Helaas gaat dit gepaard met iets wat inherent is aan RPG's: grinden. Op een gegeven moment loop je tegen een muur aan en zijn de monsters en/of eindbazen te sterk voor je. Dit betekent dat je veel gevechten moet aangaan met monsters om een hoger level te bereiken (of de game op easy mode moet zetten). Deze grind komt deels door de opzet van het spel zelf. Je moet uiteindelijk zes objecten vinden, maar je mag zelf bepalen in welke volgorde je deze objecten vindt. Hierdoor kan het gebeuren dat je in een gebied komt, waar je eigenlijk nog veel te zwak voor bent. Dit betekent ook dat je soms op plekken komt waar je juist weer overpowered bent, waardoor er aardig wat moeilijkheidspieken en -dalen zijn.

Nu heb je gelukkig de keuze om de snelheid van de gevechten op ultra snel te zetten, waardoor het minder tijdrovend is, maar het levelen zelf blijft redelijk langzaam. Met een beetje geluk kun je Metal Slimes tegenkomen, die relatief veel ervaringspunten geven, maar het probleem met die Slimes is dat ze heel snel wegvluchten, wat redelijk vaak voor frustraties kan zorgen.

Grafische overhaul

Grafisch is er ten opzichte van het origineel heel veel veranderd. Zo is het geen volledige 2D-game meer en heeft het geen top-down view, maar een isometrisch camerastandpunt. Over de 2.5D kan ik niet meer dan lof hebben en iedereen die bekend is met Octopath Traveler 1 & 2 en die games een warm hart toedraagt, zal zich met Dragon Quest III HD-2D Remake gelijk thuis voelen.

Met het isometrische camerastandpunt heb ik een haat-liefdeverhouding. Aan de ene kant geeft het meer immersie dan een top-downweergave, maar omdat het isometrisch is, kan het voorkomen dat je schatkisten of tonnen met interessante inhoud over het hoofd ziet. Ook kan het gebeuren dat je klem komt te zitten tussen een muur en een deur. Op zichzelf zijn dit geen erg grote kritiekpunten, maar ze kunnen wel storend zijn. Wat overigens nog wel nagenoeg hetzelfde is gebleven, is het camerastandpunt tijdens het vechten, dat net zoals in het origineel een first-person-weergave heeft.

Audiovisueel prachtig

De Remake doet de art design van wijlen Akira Toriyama echt eer aan. In het origineel was het al prachtig, maar om het nu in high definition te zien, maakt het alleen maar beter. En qua geluid zit het ook goed: de orkestrale soundtrack, gemaakt door wijlen Koichi Sugiyama en het Tokyo Metropolitan Symphony, is wederom een genot om naar te luisteren. Wat ook erg fijn is, is dat er voice acting in de remake zit. Wat dan wel weer jammer is, is het feit dat het enkel op sommige verhaalmomenten aanwezig is. Begrijp mij niet verkeerd, er is niets mis met het lezen van tekstbubbels en dat heeft ook zeker zijn charme, maar de momenten dat er gesproken teksten zijn, is de voice acting echt uitmuntend en het is gewoon jammer dat daar niet meer gebruik van wordt gemaakt.

Conclusie:

Dragon Quest III HD-2D Remake is een geweldige game voor oudgedienden en nieuwkomers. De oudere gamers kunnen weer genieten van DQ III en de jongere gamers kunnen de game nu ook ervaren, en dat alles in een nieuw maar vertrouwd jasje. Ondanks deze lovende woorden is het geen perfecte game, zo fluctueert de moeilijkheidsgraad heel veel en is grinden iets wat je niet kunt ontwijken. Ook de isometrische camera laat soms te wensen over en wat ook erg jammer is, is het feit dat de game geen volledige voice acting heeft, want de momenten dat het erin zit is het echt geweldig.