Waar Metal Slug Tactics een spin-off is van een bekende serie, is Farmagia de start van een nieuwe multimedia franchise, waarvan we op korte termijn een anime krijgen. Je zou denken dat dit goed nieuws is voor zowel de graphics als het verhaal, daar dit dingen zijn die je niet kunt verbloemen met gameplay in een serie. Je zou het denken, maar het tegendeel is waar. Het verhaal is zo flinterdun dat een Power Rangers episode er in vergelijking goed mee voor de dag komt en het gros van de game bestaat uit menu’s en matig ogend 2D artwork dat gesprekken met elkaar voert alsof het een visual novel is.
Lachen is gezond
Maar zoals gezegd: gameplay kan het nodige verbloemen. Dus laten we het daar eens over hebben. Farmagia presenteert zichzelf als een mix tussen een JRPG van het monster collector-subgenre en een farming sim. Je groeit echter geen gewassen om monsters bijvoorbeeld mee te voeren of lokken. Nee, de monsters zijn wat ontspruiten uit de grond. Zo kon ik mijn lachspieren niet onder controle houden eens ik een maiskolf zag veranderen in een wolf.
Buiten hoe bizar dit concept is, is het farmen zelf enorm beperkt. Ploeg, plant en bewater het en na een beetje geduld trek je jouw nieuwe leger uit de grond om mee de mazes te verkennen die de bulk van de gameplay vormen. Natuurlijk vanuit een menu, maar net als het boeren zelf zijn deze tenminste in 3D.
Een extra ingrediënt
Deze mazes zijn roguelike-ervaringen (because of course it is), waarin je vloeren vol slechteriken moet ontdoen van hun bewoners. Dit doe je met vier soorten monsters die als kleine legertjes onder de vier actieknoppen zitten. Hierbij is het belangrijk om te letten op type match-ups, daar de bonus die deze geven gewoonweg stupide zijn. Waar een game als Pokémon de schade bij een goede match-up verdubbeld, zitten we hier meer naar een factor tien te kijken. Dat je desondanks toch moet grinden, is puur omdat je anders niet alles vrij kunt spelen qua research en dat wel nodig is voor progressie.
Wanneer je een vloer voltooit, kun je kiezen welke route je neemt: een die je meer faires (kleine buffs) geeft of een met meer items. Onder andere met oog op bovenstaand kan ik niet anders dan adviseren altijd voor de eerste te kiezen. Zo beland je uiteindelijk bij de eindbaas, wiens gevechten een heel klein beetje anders zijn. Je moet een stagger-meter legen om een finisher te kunnen doen, terwijl je aanvallen pareert om jezelf te beschermen. Dit is echter zo makkelijk dat het geen enige uitdaging biedt.
Een ander soort romance
Wie met enige regelmaat farming sims als Harvest Moon of Stardew Valley speelt, zal weten dat het tegenwoordig normaal is dat je gaandeweg kunt trouwen en eventueel een gezin kunt starten. Farmagia heeft dit niet, ondanks dat zo’n beetje elke vrouw in binnen een straal van vijftig meter van de hoofdpersoon spontaan hartkloppingen krijgt van zijn aanwezigheid. Toch is het niet volledig zonder romance.
Spelers kunnen geschenken brengen aan spirits die ogen als typische anime-meisjes. Vinden ze je aardig? Dan krijg je wat voordelen die ervoor zorgen dat je iets makkelijker door de loop heen gaat van farmen, craften en vechten. En alles wat mij korter met deze game laat spenderen, kan ik enkel verwelkomen, daar de game simpelweg niet goed genoeg is op welk front om aan te bevelen, vooral voor deze prijs!
Conclusie:
Een verhaal dat dunner is dan papier, een gameplay loop die actief oorlog voert tegen de werking van je hersencellen en een prijs die totaal niet de lengte of kwaliteit van de game reflecteert, maken van Farmagia een van de slechtste games die ik heb gespeeld in recente geschiedenis. Een multimedia-project op basis ervan is in mijn optiek dan ook hoogstwaarschijnlijk ten dode opgeschreven.