Final Fantasy VII Rebirth

Als jij een fan bent van de originele Final Fantasy VII, weet je in grote lijnen wat een hoop van deze content in zal houden. Rebirth is een direct vervolg op Remake en het spelen zonder die voorkennis is als het rennen van een marathon terwijl je beweging in het afgelopen jaar neerkwam op tussen de koelkast en de bank lopen. Toch is het tegelijk veel meer dan dat, want waar je in Remake beperkt was tot Midgard, gaat in Rebirth letterlijk de wereld voor je open.

Zo veel te doen, zo weinig tijd

Deze open wereld is zonder twijfel de ster van Final Fantasy VII: Rebirth. Met het verhaal als gids, gaan Cloud en zijn vrienden achter Sepiroth aan nadat hij een gevaar voor de mensheid is geworden. Maar zoals beroemd filosoof Ralph Waldo Emerson al zei: het is niet het doel, het is de reis waar het om gaat. Zelden voelde die uitspraak zo gepast als in Rebirth.

De open wereld is opgedeeld in een hoop stukken om te verkennen, met lineaire segmenten als dungeons die ze met elkaar verbinden. Hierin kun je verkennen om schatten en vijanden te vinden, evenals sidequests en resources, welke je allen makkelijker kunt ontdekken door torens te activeren. Belangrijker dan dat zijn de vele, vele minigames, zowel oud als nieuw, die je overal kunt vinden. Denk aan snowboarden en racen op chocobo, maar ook aan Queens Blood, een gloednieuwe card game die zelfs het geliefde Triple Triad uit het water blaast. Deze dingen doen is natuurlijk grotendeels optioneel, echter behalve leuk ook verre van een overbodige luxe als je je karakters wil versterken. Persoonlijk loop ik echt niet warm voor open wereldtitels, maar de manier waarop het hier is opgezet vond ik erg fijn, daar het dient als variatie tussen de lineaire verhaalmomenten en nederzettingen door.

Qua main story zal je niet het bevredigende einde krijgen waar je allicht op hoopt. Final Fantasy VII Remake is bedoeld als een trilogie, waarvan Rebirth de tweede is. Dit betekent dat het vooral veel dingen opzet om bij dat einde te komen. Sepiroths val is hier een voorbeeld van, al krijgt ook de party een hoop ontwikkeling en uitdieping, waarbij ik vooral Barret wil benoemen als een goed voorbeeld. Het tweede deel van een trilogie is vaak de zwakste, maar Rebirth kan zich verhalenderwijs op alle fronten meten met Remake. Zelfs de vreemde extra story content uit het eerste deel wordt voorgezet en roept enkel meer vragen op bij allen die het zien.

Tot het uiterste gedreven

Hoe cool de open wereld ook is, hij is zeker niet perfect. Final Fantasy VII: Rebirth is tegelijkertijd visueel imponerend als een tikkeltje teleurstellend, hoe tegenstrijdig dat ook klinkt. Specifiek is het level design werkelijk ongeëvenaard. Elke locatie is nieuw leven in geblazen en zitten zo volgepropt met kleine details dat het niet verwonderlijk is dat de fysieke versie op twee discs moet verschijnen. Heb jij als kind Final Fantasy VII gespeeld? Dan is Rebirth waarschijnlijk de verwezenlijking van hoe de wereld er destijds in je verbeelding uitzag. Daarom kan ik de tekortkomingen ervan ook makkelijk vergeven, zelfs als ik ze uit professionaliteit wel moet benoemen.

Deze tekortkomingen zie je terug op verschillende fronten als je er écht op let. Textures ogen in gameplay fantastisch, maar als je stil gaat staan en het echt gaat bewonderen, zal je zien dat textures vaak van lage kwaliteit zijn. Ook pop-in is te spotten als je erop let en de belichting is teruggeschroefd. De reden daarvoor is niet officieel bekendgemaakt echter als je het mij vraagt is het team tegen de limieten van de engine aan gelopen, waardoor keuzes moesten worden gemaakt om het geheel vlotjes te laten verlopen en niet een derde disc te vereisen. Maar zoals gezegd wegen de positieve aspecten vele malen zwaarder dan deze kleine gebreken, die je niet zal spotten gedurende normale gameplay, vooral wanneer je op Graphics Mode speelt. En dit kan ik niet genoeg aanbevelen!

Meestal wanneer een game in real-time wordt gespeeld, is de Performance Mode aan te raden of minimaal een redelijke keuze. Niet hier. Rebirth is een werkelijk fantastisch mooi spel, maar daarvan gaat een hoop verloren in de jacht naar 60FPS, terwijl de game op prima op 30FPS te spelen is. Dus doe jezelf een plezier en geef de Graphics Mode op zijn minst een kans. Er zijn wat scènes waarin je jezelf dankbaar gaat zijn voor de keuze…

Bekend terrein

De reden waarom menig speler zal neigen naar Performance Mode is natuurlijk combat, dus laten we het daar eens over hebben. Gevechten in Rebirth zijn nagenoeg identiek aan die van Remake, met enkele nieuwigheden die voelen als de logische evolutie ervan. Ik benoemde ze al in de preview: Synergy Skills en Abilities.

Als je de Yuffie DLC van Remake hebt gespeeld zul je hier al enigszins mee bekend zijn, echter nu is er verder op voortgebouwd. Door karakters samen te laten werken, kunnen ze elkaars zwaktes opvangen. Tifa kan bijvoorbeeld dan alsnog korte metten met een vliegende vijand, waar ze normaliter niet een goede match voor is. Dit zijn de skills. Ook zijn er Abilities die echt fancy combo-aanvallen zijn die van het scherm spatten. Niet enkel doen die flink schade, ze eindigen met een buff voor de party. Niet vreemd dan, dat je een meter hiervoor moet vullen door de nieuwe synergy points te verzamelen.

Met zijn allen

Yuffie is overigens niet het enige nieuwe karakter ten opzichte van vanilla Remake. Cait Sith wordt geïntroduceerd in dit deel en heeft een Moogle meegenomen voor extra tactische opties, terwijl Red XIII de rol van tank op zich neemt door niet enkel schade op te vangen maar het om te zetten in healing. Yuffie blijft zoals ze is: een goede flexibele aanvaller.

Met zoveel karakters in de spotlights, kun je natuurlijk niet ieder gebruiken in een gevecht. Dat zou veel te chaotisch worden. Dat je beperkt bent tot drie karakters per gevecht is dan ook binnen de verwachtingen. Square Enix overtreft die verwachtingen vervolgens wederom, door de inactieve party-leden op het slagveld rond te laten rennen alsof ze er een onderdeel van uit maken. Ze vechten niet echt actief mee, maar je kunt wel hun synergy gebruiken en ze commando’s geven, hetgeen ik persoonlijk erg cool vind. Mocht je overigens denken dat je de namen van Cid en Vincent mist, dan heb je volledig gelijk. Hoewel aanwezig, zijn ze niet speelbaar, waarschijnlijk om ze voor het laatste deel te bewaren.

Waar je wel alle personages ziet, is als je rondreist in de overworld (Red XIII op een Chocobo is telkens goed voor een lach op mijn gezicht). Je zult zelfs op momenten wisselen met het karakter dat je bestuurt, om zo verschillende skills te benutten. Net als in het verhaal proef je hierdoor dat Cloud dan wel de hoofdpersoon mag zijn, maar dat karakters als Tifa en Aerith meer zijn dan hulpjes of de ondersteunende rol van de hoofdpersoon. Geen wonder dat het nog altijd zo geliefd is, al zal de soundtrack daar ook ongetwijfeld een rol in spelen. Fans van het origineel zullen daarom blij zijn om te horen dat je gedurende dit tachtig uur durende avontuur ruim vierhonderd deuntjes zult horen, welke variëren van terugkerende hits tot nieuwe bangers en remixes en variaties op beide. Final Fantasy VII: Rebirth kan zo een musical worden, daar het al genoeg muziek heeft om elk type situatie te dekken zonder in te boeten aan kwaliteit.

Conclusie:

De enige opmerking die ik heb over Final Fantasy VII: Rebirth, is dat de game de Unreal Engine zo zwaar onder druk zet dat dit voor kleine visuele imperfecties zorgt. Dat is jammer, maar ook indrukwekkend. Bovendien valt het in het niet als je het naast de visuele details, het diepgaande en lange verhaal, de vele minigames en de verbeterde combat zet. Als je houdt van JRPG’s is Rebirth een titel die je moet spelen, al moet je dan wel eerst Remake hebben voltooid.