Want dat is stiekem ook gevaarlijk aan hoge verwachtingen: de kans dat het uiteindelijk allemaal tegenvalt, wordt groter. Ik heb bewust niet teveel previews en beelden van Frostpunk 2 gekeken voordat ik aan het avontuur begon. Ik wilde het gewoon ervaren. Ik wilde verrast worden door wat de ontwikkelaar uit de kast zou hebben getrokken. Nieuwtjes sijpelden hier en daar wel eens door. Over dat de game veel groter was en dat er veel meer moest worden gemanaged. Hmm, word ik daar blij van? Ik weet het niet. Aan de slag dan maar!
Door waar we gebleven waren
Frostpunk 2 speelt zich tientallen jaren na het eerste deel af. De nederzetting waar je in het eerste deel veelvuldig aan sleutelde, New London, is wederom het startpunt van de campaign. De story mode begint met een setting waarin je een oude dreadnought weer aan de praat moet krijgen. Deze situatie dient als tutorial, waarin je leert om districten te bouwen en ijs te breken. Want dat zijn twee grote veranderingen die het eerste deel niet herbergde. In Frostpunk 2 bouw je over het algemeen namelijk geen losse gebouwen, maar districten. Deze districten, zoals een Housing District en Extraction District, hebben allemaal hun eigen functie. Je kunt nog wel specifiek ontwikkelde gebouwen in de districten plaatsen om bepaalde waardes te verhogen, maar verder staat de invulling vast. Om deze districten te bouwen, moet je plaats op het ijs maken. Met zogenaamde frostbreakers kun je ruimte maken. Dit kost je logischerwijs de nodige materialen. Het eerste level vraagt je ruimte te maken, te bouwen en uiteindelijk genoeg voedsel te vergaren. Daarna kan het feest beginnen.
Gigantisch...
Het spel verplaatst zich naar New London, dat voor een groot gedeelte al is gebouwd. Het is immers ook de stad van het vorige deel waar je op verder voortborduurt. Opeens heb je tienduizenden mensen om over te waken en is het gebied veel groter. Je zoomt veel verder uit omdat de ontwikkelingen zo zijn gelopen dat er buiten de krater naar grondstoffen moet worden gezocht. Het was het eerste moment dat ik de charme van het eerste deel miste. Dit is groot. Dit is grootschalig. En bij grootschaligheid is de kans groot dat je details minder gaan opvallen. Ik zie over het algemeen geen mensen meer naar hun werk gaan. En 250 doden is niet fataal, iets wat in het eerste deel serieuze problemen zou opleveren. De charme die het eerste deel met zich meebracht, is compleet door de ijskoude winden meegevoerd en heeft plaatsgemaakt voor een enorme must aan management. Niet in detail, maar in grootschaligheid.
Het is niet zo dat die grootschaligheid alleen maar leegte met zich meebrengt. Sterker nog: ik snap de keuze van de ontwikkelaar. Er is meer te doen in Frostpunk 2, veel meer. Meer om in de gaten te houden. Dat is al meteen te merken aan de grote hoeveelheid informatie die op je scherm aan je wordt gevoerd. Dit is in het begin overweldigend en zal wel even tijd kosten om volledig tot je door te dringen. De grootste toevoeging op het gebied van managen, zijn de raadsvergaderingen. Jouw stad in Frostpunk 2 kent verschillende groeperingen, allemaal met hun eigen mitsen en maren. Wanneer je een wet wilt doorvoeren, zul je een meerderheid van de raad achter je moeten krijgen. Heel soms gaat dit gemakkelijk, maar veel vaker moet je compromissen sluiten en beloftes maken met groeperingen om jouw wil wet te maken. De ene wet maakt de ander weer boos en zo gaat het heen en weer. Iedereen tevreden houden is nagenoeg onmogelijk, maar voorkomen dat het echt escaleert, dat is wel te regelen via goed management. Het is een zeer interessante toevoeging, maar wel een die veel aandacht opslurpt. Misschien wel meer dan mij lief is.
Net als in het eerste deel valt er natuurlijk ook nog genoeg te ontwikkelen. De 'research tree' van Frostpunk is weer van de partij, maar dit keer natuurlijk wel een stukje uitgebreider. Het is tof om te ontdekken welke kanten je nu weer uit kunt gaan.
De hort op in de ijzige wind
Hoe groot de beginstad ook op je scherm te zien is, Frostpunk 2 vraagt ook van je om verder te kijken. In het eerste deel waren expedities er vooral om extra werkers of grondstoffen te vinden. In dit tweede deel kun je ook zoeken naar plekken om te koloniseren. Zo heb je een extra plek om grondstoffen los te weken en zo de grondstoffenbalans tussen verschillende steden te herstellen. Waar op de ene plek veel materialen liggen, daar ligt op de andere plek veel brandstof. Door uit te wisselen kun je zorgen dat beide plekken in beide grondstoffen zijn voorzien.
Dit alles doe je op een audiovisueel niveau om je vingers bij af te likken. Frostpunk stond al bekend om zijn pracht en praal, maar dit tweede deel doet daar een schepje bovenop. De audio is net als in het eerste deel uitmuntend en nog beter weet de ontwikkelaar de kou over te brengen naar de speler door ijzige winden en krakende PC-schermen voor te schotelen. Het was wel andere koek voor de ontwikkelaar, want van kleinschalige details was het opeens een grote stad met details weergeven. Natuurlijk kan de fanaat nog inzoomen, maar daar heb je in principe geen tijd voor.
Een ideale consolegame?
Wat opviel tijdens het reviewen van Frostpunk 2, is dat de console-versies veel meer in het achterhoofd van de ontwikkelaar hebben gezeten dan bij het eerste deel het geval was. Toen verscheen de versie voor de Xbox en PlayStation ruim een jaar later. Nu valt de release nagenoeg samen. Je merkte dat het spelen van de game met de muis net wat algemener voelde. Niet alles klikte even lekker aan en sommige menu's waren duidelijk gebouwd voor de consoles. Het was niet echt storend, maar het was wel iets dat opviel.
Conclusie:
Frostpunk 2 is een prima city builder met nog altijd heerlijke managementelementen. De toevoeging van de raadsvergaderingen en het koloniseren van gebieden in de omgeving van New London zijn waardevolle toevoegingen. Persoonlijk vraag ik mij alleen af of dit de juiste weg is geweest. Frostpunk was kleinschalig, maar kende voldoende diepgang. Je bouwde een innige band op met de stad en haar bewoners. Deze is nu veel minder aanwezig door de grootschaligheid. Het interesseerde mij veel minder als een paar honderd van de tienduizenden poppetjes een fatale nacht hadden gehad. Ik voelde mij als een burgemeester die jaren voor zijn stad heeft gezorgd en plotsklaps werd gepromoveerd tot minister-president. Een grootschaligheid waar ik niet voor zou willen kiezen, maar die er nu wel is. De conclusie is dat Frostpunk 2 een goede game is, maar niet automatisch eentje voor fans van het eerste deel.
