Ik had al mijn twijfels toen ik de trailers voor de eerste keer zag. Funko’s zijn van zichzelf al vrij aparte verzamelobjecten en de hype er omheen is ver over zijn hoogtepunt heen, getuige het feit dat Funko zich noodgedwongen zag exemplaren te dumpen in de woestijn. Maar toch. Een game waarin Chucky, Freddy Fazbear, He-Man en Scott Pilgrim naast elkaar vechten, daar moet toch wel iets leuks uit te halen zijn?
Scheiding van bed en tafel
Laten we daar direct de eerste misconceptie uit de weg ruimen. Funko Fusion is niet een grote sandbox waarin allerlei IP’s samen komen zoals bijvoorbeeld Disney Infinity dat was. Als je de game begint, krijg je keuze uit zeven werelden met ieder vijf levels (Jurassic World, Scott Pilgrim, He-Man, Battlestar Galactica, Hot Fuzz, The Thing en Umbrella Academy). Dit bepaalt met welk karakter je de overkoepelende verhaallijn begint, maar een daadwerkelijke impact heeft het niet. Jouw aanwezigheid is nauwelijks relevant voor de gebeurtenissen tot je terug moet naar je eigen wereld om dingen te verzamelen om Freddy Funko te redden. Ook qua gameplay boeit het weinig, daar elk karakter is uitgerust met een soort van vuurwapen, waardoor Scott opeens schadelijke noten uit zijn gitaar vuurt en He-man een blaster hanteert alsof die motherfucking Han Solo is. Het resultaat is een generieke third-person shooter met melee combat zoals we er al duizenden hebben gezien door de jaren heen.
Dit brengt al direct het eerste probleem van Funko Fusion aan het licht: het mixt niet goed. Een LEGO Star Wars werkt omdat de wereld gebouwd is rondom de krachten van de karakters. Een Skylanders of LEGO Dimensions werkt omdat je constant moet wisselen van units. Maar een Funko Fusion, die je de eerste keer beperkt tot een handjevol karakters per wereld, is beperkt in zijn opties, zelfs als ze later een gast of twee binnenhalen en er optionele levels van andere IP’s te vinden zijn. Dan heb je twee mogelijkheden: je maakt elke wereld écht uniek en speelt in op die IP’s óf maakt het een dergelijke eenheidsworst dat het nauwelijks uitmaakt waar je begint en met wie je speelt. Je kunt wel raden waarvoor gekozen is.
Beledigend
Als dit alles was, was Funko Fusion een typische licentietitel zoals we die twintig jaar geleden zagen. Ongeïnspireerde meuk die enkel gemaakt is om te kapitaliseren op een merknaam, in de hoop dat fans en met name kinderen het blind kopen. Maar zelfs die vlieger gaat hier niet op. Niet enkel zijn een hoop IP’s te oud (The Thing, Battlestar Galactica 1974) of te volwassen (Chucky, Hot Fuzz) voor kinderen, maar inspiratieloos zou een compliment zijn voor deze verspilling van ontwikkeltijd. Je gaat me namelijk niet wijsmaken dat een van developers deze game langer gespeeld heeft dan dertig seconden!
Als ze dat wel hadden gedaan, hadden ze ongetwijfeld gezien hoe slecht hun design keuzes zijn. Levels die eindeloos vijanden blijven spawnen terwijl jij nukkige puzzels probeert op te lossen, zijn meer de regel dan de uitzondering en maken elke speelsessie een uithoudingssessie. Niet enkel voor het leven van jouw karakter, maar ook voor jouw geduld en zinnigheid. Levels die je realistisch gezien in drie minuten kan voltooien, kosten je er twintig, puur en alleen doordat de game je blijft bombarderen met een eindeloze mob die je in seconden kan omleggen als je hun nummers niet bijhoudt. En dan wordt je ook nog geacht allerlei collectibles te verzamelen die nergens op trekken, zoals fossielen en KFC buckets.
Alsof dat nog niet erg genoeg is, is dit allemaal geen garantie dat je een level succesvol kunt voltooien. De game softlocked je regelmatig door bijvoorbeeld niet meer aan te laten vallen, machines geen gimmicks te laten produceren die je nodig hebt om levels te voltooien, zoals portals in He-Man en versterkers in Scott Pilgrim, of gewoon te blijven hangen, waardoor je opnieuw moet beginnen en deze drab moet herkauwen als de melkkoe die deze game zou willen dat het was. En alsof dat ook nog niet erg genoeg is, moet je aan het eind van de rit waarschijnlijk nog vaker terug, want je mag de laatste boss fight pas doen als je genoeg optionele kroontjes hebt gevonden. Want dat is wat je wil als vijanden nooit wegblijven! Collectibles en easter erggs zoeken! Of gewoon alle exemplaren van Funko Fusion bij elkaar pakken en ook in de woestijn dumpen natuurlijk. Dat klinkt eigenlijk leuker.
Conclusie:
Een low-budget licentietitel van begin 2000, overgoten met een LEGO-sausje. Echter niet de degelijke van Travelers Tales, maar een knock-off bootleg-versie die erin slaagt zelfs de licentietitel naar onder te halen. Dat is wat Funko Fusion is. Een verspilling van tijd voor iedereen die ermee in aanraking is gekomen waaraan je gewoon proeft dat zelfs de devs er vanaf wilden zijn, daarom is er geen enkele moeite in gestoken.