Ghost of Yōtei

In Ghost of Yotei kruip je in de huid van Atsu. Zij is een vrouwelijke rōnin (een zwaardvechter zonder meester) en ze is uit op wraak. Haar familie is gedood door de Yōtei Six en zij wist dit maar ternauwernood te overleven, tot verbazing van iedereen. Dit kan zij natuurlijk niet accepteren en wat volgt is een klassiek voorbeeld van een verhaal over eerwraak.

Het recept voor het verhaal is er een die we al vaker hebben gezien, maar dat hoeft niet per se een slecht gegeven te zijn. Het verhaal heeft immers een paar verrassingen in petto en is best vermakelijk. Echter doordat het een plot is zoals we die vaker tegenkomen, zijn er wel zaken die je van een afstandje al ziet aankomen. Om niks te verklappen zal ik deze echter niet verder benoemen.

Wauw

Wat het geheel met vlagen indrukwekkend maakt, is de omgeving. Wanneer je je door het Japanse landschap van Ezo (tegenwoordig Hokkaido) begeeft, valt je mond soms open van al het pracht en praal. Het geheel is erg kleurrijk en het is zeker de moeite om je ogen eens goed de kost te geven.

De cinematics vallen eveneens in positieve zin op. Ze zetten namelijk echt de sfeer. Toch kraakt de game juist ook regelmatig op het punt van graphics. De game laat namelijk regelmatig een steekje vallen wanneer het aankomt op dit pracht en praal. Het lijkt erop alsof het alleen onder de juiste omstandigheden goed uit de verf komt, daarbij lijkt de gekozen grafische modus niet al te veel uit te maken.

De Fidelity Mode is wel de modus die de mooiste beelden op je scherm tovert, want wanneer de game op zijn best is, is dit zeker wanneer het dat doet in 4K. Zelf heb ik dan ook vooral in deze modus gespeeld, voor het mooiste resultaat. Dat het dan in 30FPS speelt, neem ik voor lief. Wanneer je toch liever in 60FPS speelt, ga dan zeker voor de Performance Mode, maar weet wel dat deze in 1440p is. Belangrijk om in het achterhoofd te houden, is dat ik het op de base PlayStation 5 heb gespeeld, daar ik niet in het bezit ben van een PS5 Pro.

Een ander puntje waar wat op aan te merken valt, zijn de personages, want daar is eveneens nog wel wat verbetering te behalen. Het lijkt alsof er geprobeerd is dingen zo realistisch mogelijk te maken en dat het daardoor juist soms de plank net misslaat. Maar over het algemeen is het een genot voor het oog.

Meer van hetzelfde

Dat Ghost of Yōtei de spirituele opvolger is van Ghost of Tsushima, dat hadden we al gezegd. En hoe kan het ook anders dan dat het uit een hoop zaken blijkt. Zo maken een aantal herkenbare zaken hun opwachting.

Wie het eerste deel heeft gespeeld, zal bijvoorbeeld de heetwaterbronnen nog wel kennen. Deze zijn wederom aanwezig en deze hebben hetzelfde doel, namelijk het verhogen van je health. Ook de herkenbare vogel maakt zijn rentree in Yōtei en brengt je wederom naar mogelijk interessante locaties.

De meest herkenbare mechanic is eveneens weer aanwezig en dan heb ik het natuurlijk over de wind. De wind leidt je wederom in de goede richting en is in feite je navigatiesysteem. Om dit onderdeel werd Tsushima geroemd en het werkt nog steeds prima. Al is het natuurlijk minder origineel dan dat het destijds was.

In al deze opzichten is het daarmee eigenlijk meer van hetzelfde en is er vooral voor de veilige weg gekozen. Dat is niet per se verkeerd, want het was een goede receptuur en dat is het nog steeds, maar het ontbreekt wel een beetje aan vernieuwing.

Toch zijn er wel wat verschillen, alleen zit dat niet in de mechanics, want waar de wereld in Tsushima nog groots en oneindig aanvoelde, heb je dat nu een stuk minder. Dit deel vindt plaats in een bergachtig gebied en daardoor speel je eigenlijk steeds in een vallei, waardoor het wat minder kolossaal aanvoelt. Dat zorgt ervoor dat je je met momenten in een levendige wereld waant, echter zijn er stukken die toch nog steeds erg eenzaam aanvoelen.

De eenzaamheid doorbreken

Toch wordt deze eenzaamheid regelmatig doorbroken. Dat wordt gedaan door je regelmatig op pad te sturen met een metgezel. Het ene moment is dit bijvoorbeeld een wolf, terwijl het daarna een persoon is. Dit zorgt voor de nodige afwisseling en houdt het geheel dynamisch. Omwille van spoilers kan ik hier echter niet al te veel over kwijt.

Balans

Het woord dat de game van Sucker Punch het beste omschrijft is wellicht gebalanceerd. De titel voelt op vrijwel ieder punt in balans. Neem bijvoorbeeld de gevechten. Deze voelen perfect aan en wanneer ik een gevecht verloor voelde het nooit alsof dit niet aan mijzelf lag. Als je goed timed en goed oplet heb je namelijk alle invloed op de uitkomst van de gevechten en dan zijn ze erg leuk. Daarnaast heb je allerlei manieren om deze gevechten aan te gaan. Dit doe je bijvoorbeeld stealth door door de bossen te kruipen of door direct met de botte bijl er op in te rammen. Je hebt ook nog de optie om van een afstandje met een boog eerst wat krijgers uit te schakelen. Mogelijkheden genoeg dus!

De mogelijkheden om gevechten aan te gaan, gaan zelfs nog een beetje verder. je kunt niet enkel je vijand te lijf gaan met een enkele katana, maar je kunt er bijvoorbeeld ook voor kiezen om dit met een dubbele katana te doen. Of wat te denken van een Odachi. Ieder van deze wapens is extra effectief tegen bepaalde tegenstanders en het switchen tussen ze die je gemakkelijk en snel, zelfs tijdens de gevechten. Wat mij betreft maakt dit het gehele gevechtssysteem compleet.

Side Quests

Uiteraard zijn er naast de hoofdverhaallijn nog zijmissies, het is immers een openwereld game. Deze side quests bestaan uit allerlei verschillende soorten. Zo kun je bijvoorbeeld op premies jagen door bepaalde mensen om te leggen of mensen in nood helpen. Verder zijn er nog zaken zoals het bevrijden van wolven of het bidden bij tempels. Bij al deze zijmissies weet je vooraf wat je beloning gaat zijn en dat is fijn. Zelfs het verhaal voor het gros van deze missies is vaak best vermakelijk.

Toch, als je ze allemaal wilt doen, voelt het soms wel als een checklistje afwerken. Dat geldt met name wanneer het gaat om de missies als het bevrijden van de genoemde wolven en soortgelijke repetitieve zaken.

Conclusie:

Sucker Punch heeft voor Ghost of Yōtei vooral de veilige weg bewandeld. Het is in hoofdlijnen meer Ghost of Tsushima. Je mond valt nog steeds regelmatig open wanneer je de prachtige wereld aanschouwt, maar toch zijn het eveneens de graphics waar de game soms kraakt. Het verhaal van wraak is echter onderhoudend en al met al is het gewoon een goede game!