Het bovenstaande is het plot van Grit & Valor: 1949 en laten we eerlijk zijn, het klinkt veelbelovend. Mij wist het in ieder geval over te halen om met deze titel aan de slag te gaan. Hoewel je uit mijn introductie zou kunnen halen dat het een verhalende first-person shooter is, is het dat zeker niet, want we hebben het hier over een Real-Time Strategy game met de nodige roguelike-elementen.
Hoe zit dat dan?
In Grit & Valor: 1949 speel je steeds op een relatief klein slagveld, waarbij jij de controle hebt over een drietal mechs en een command base. Deze Mechs kun je bewegen over een grid, waarbij het steeds duidelijk is welk gedeelte van het slagveld zij kunnen coveren. Dit is niet alleen duidelijk, maar het werkt ook nog eens erg goed. Bescherm de command base echter goed, want wanneer deze wordt vernietigd is je run sowieso over.
Gedurende de battles kun je deze verplaatsen en zullen de Axis aanvallen in verschillende waves. Aan jou om deze af te slaan en ik kan je verzekeren dat is soms best een uitdaging. Wanneer je een level hebt overleefd, kun je door naar het volgende level net zo lang tot je geen mechs meer tot je beschikking hebt. Deze hebben namelijk HP en de vijand doet er uiteraard alles aan om deze van je af te snoepen. Wanneer een van je mechs het einde van het gevecht niet haalt, dan keert deze niet meer terug in de volgende battles. Dat gaat door tot alle mechs het loodje hebben gelegd.
Wanneer dit gebeurt, dan keer je terug naar HQ. Daar kun je je vechtmachines van de nodige upgrades kunt voorzien om het allemaal nog een keer te proberen tot je alle missies wel met succes hebt weten af te ronden.
Upgrades!
Deze upgrades verzamel je in de diverse runs naar succes en deze kunnen er bijvoorbeeld voor zorgen dat je mechs meer HP hebben of een sterkere aanval. Het is daarom van belang om je upgrades zorgvuldig uit te kiezen, zodat je na verloop van tijd het einde wel kunt halen.
Op het slagveld kun je deze upgrades vinden, wanneer je dit doet krijg je steeds drie keuzes. Van deze drie mag je er helaas maar een houden. Het is daarom van belang om deze keuzes weloverwogen te maken.
Het slagveld
De battles zijn aaneengeschakeld in een reeks gevechten die elkaar opvolgen. Zie het als een aantal mini campaigns met aan het eind steeds een bossfight.
Zoals gezegd is er steeds een klein slagveld, waarop je jouw machines kunt bewegen en de tegenstander probeert je uiteraard te vernietigen. Het slagveld biedt je echter wat schuilmogelijkheden. Gebruik deze dan ook tactisch, want de beschutting gaat niet eeuwig mee. Overigens is tactiek vereist, want wanneer je bijvoorbeeld boven op een verhoging staat, doe je meer schade op lager gelegen vijanden. Dit element zorgt ervoor dat je zelf goed moet nadenken en dat houdt het extra uitdagend.
Tevens bevat iedere battle een paar optionele opdrachten en is het aan jou om te bepalen of dit het risico waard is. Deze extra opdrachten geven je handige extra’s, maar wanneer je dit een mech kost, dan is dat wel tegen een hoge prijs. In de praktijk kwam het er voor mij op neer dat ik hiervoor vaak de command base gebruikte, maar wel enkel wanneer dit zo goed als risicovrij kon. De mechs liet ik dan de strijd aangaan, terwijl ik deze basis zo beschut mogelijk opstelde en daarmee toch probeerde de extra opdracht te voltooien.
Aan het eind van een reeks aan kleine battles, krijg je dan een eindbaas voorgeschoteld. Dat is het moment waarop de hel echt losbarst.
Herhaling
Hoewel er diverse mini campaigns zijn, vond ik dat het geheel wel vrij snel repetitief begon aan te voelen. Niet alleen lijken veel van de slagvelden op elkaar, maar door het roguelike-element keer je er ook nog eens meermaals op terug. Hoewel ze (deels) opnieuw gegenereerd worden, voelt het daarom toch aan alsof ik steeds hetzelfde aan het doen ben. Wanneer de game veel om handen heeft, is dat wellicht niet zo erg, maar hier voelde het toch relatief snel alsof ik het al wel gezien had. Dat is overigens een van de weinige negatieve dingen die ik kan zeggen over het spel, maar wel gelijk een grote kritische noot.
Conclusie:
Grit & Valor: 1949 heeft een leuke setting en de gevechten voelen goed aan. De mechs bewegen goed op een grid en je hebt het geheel zo onder controle. De gevechten zijn regelmatig uitdagend en het ziet er best leuk uit. Er is alleen een groot kritiekpunt en dat is dat het voor mij al heel snel aanvoelde als een herhaling van zetten.
