Laat je niet misleiden door de titel; Hermano mag dan als titel op het doosje staan, maar hij is niet de held van dit verhaal. Je speelt als Nano, de ondode broer van Mano (oftewel Hermano). Op de Dag der Doden bezoekt Mano het graf van zijn broer, een dag waarop volgens de traditie contact met overledenen mogelijk is. Maar voor hij echt afscheid kan nemen, wordt Mano gekidnapt door gespuis uit het dodenrijk. Tijd voor Nano om op te staan uit zijn graf en zijn broertje te gaan redden.
Het spel is een action platformer in hart en nieren, met vijftien levels verspreid over vijf werelden. Elk level draait om twee dingen: vind de sleutel en vind dan de uitgang. De sleutel dient ook als checkpoint, wat welkom is, want de levels zijn best wel groot.
Audiovisueel is Hermano exact wat je verwacht van moderne Game Boy-titels. Elke wereld is voorzien van leuke chiptune tracks. En ook al hergebruiken de drie levels per wereld vrij gulzig dezelfde assets wat het visueel soms wat repetitief maakt, de prachtige pixelart en de variatie in gameplay houden het fris.
Gameplay-variatie
Die variatie is een sterk punt. Denk aan autoscroll-levels, omgekeerde zwaartekracht in de onderwereld en bommen die je nodig hebt om geblokkeerde paden vrij te maken. Nano’s enige vaste aanval? Hij gooit met zijn hoofd. En hoewel de combat op zich niet lastig is, haalden de makers overduidelijk inspiratie bij frustrerende retro klassiekers: vijanden die net buiten beeld respawnen, minuscule platformpjes met vijanden erop waar je haast niet bij kan zonder zelf geraakt te worden. Pure old-school frustratie en ik hou ervan.
Er zijn een paar bonuslevels te vinden met wederom unieke gameplay-elementen en als je die uit weet te spelen, mag je aan een soort slotmachine draaien die bepaalt welke beloning je krijgt.
Er is geen save-functie aanwezig. Je kunt je progress niet opslaan. Zet je jouw klassieke Game Boy uit, dan mag je weer lekker van voren af aan beginnen. Dus zorg voor tijd en doorzettingsvermogen.
Conclusie:
De game doet eigenlijk niets verkeerd en is een prima knipoog naar titels uit de jaren 90. Het hoort misschien net niet bij de absolute toppers in het genre, maar het is zeker ook geen typische Game Boy-slob uit vroegere tijden. Ben je fan van action platformers zoals Kid Dracula of Super Mario Land, dan zit je met deze titel helemaal goed. De game werd oorspronkelijk in eigen beheer uitgebracht door de ontwikkelaars, maar kreeg nu een fysieke heruitgave dankzij ModRetro.
