Deze review gaat over een PC-poort van de originele PlayStation 5 exclusive. Twee jaar geleden gaf mijn gewaardeerde collega 92 punten, wat naar mijn mening een meer dan terechte score is. Qua verhaal en gameplay is er niets veranderd, behalve dat het allemaal geschikt is gemaakt voor de PC door Nixxes Software en zij bewijzen weer dat ze weten waar ze mee bezig zijn.
Horizon: een uniek verhaal
Horizon: Forbidden West is een heel direct vervolg op zijn voorganger Horizon: Zero Dawn. Het hoofdpersonage Aloy gaat direct door waar ze gebleven was na het eerste deel. Zonder al te veel spoilers te geven over Horizon: Zero Dawn, gaat ze, zes maanden nadat ze voor de eerste keer de wereld heeft gered, verder op zoek naar een back-up van een besturingssysteem met de naam GAIA. Deze heeft ze nodig om een nieuw en groter probleem op te lossen.
Wanneer je de game voor de eerste keer opstart, krijg je een beknopte samenvatting van Horizon: Zero Dawn en dit kon ik enorm waarderen. Ik heb dit eerste deel ooit eens uitgespeeld, maar dat is een aantal jaar terug en toen werd ik al redelijk murw gebeukt met constant veranderende plotwendingen. Door de samenvatting heb je weer een goed beeld bij wat er is gebeurd en kun je verder naar de game zelf.
Aloy is in het begin druk op zoek naar een back-up en samen met haar vriend Varl gaat ze een paar nieuwe monsters te lijf om uiteindelijk aan te komen in Meridian, de hoofdstad van de Carja. Ze wordt als een held onthaald voor het redden van de wereld, hetgeen ze in de vorige game heeft bewerkstelligd. Dit vind ik een leuk onderdeel van de game. Overal wordt ze nu herkend. Het is vaak in games dat het hoofdpersonage in een nieuw deel opeens helemaal van voor af aan moet beginnen, maar in het geval van Aloy kennen de meeste mensen haar wel en hebben ze ook werkelijk respect voor haar prestaties, maar zijn ze best vaak nog wel achterdochtig en geloven de verhalen niet over haar kwaliteiten.
In Meridian komt ze erachter dat er mogelijk nog een back-up van GAIA te vinden is in het verboden westen en Aloy vertrekt nog voor de zon onder gaat. Ze gaat in stijl met de kabelbaan een dal in en via een dorp dat Chainscrape wordt genoemd gaat ze naar een plaats die de Carja scheidt met het gebied waar deze bevolking niet mag komen. De poorten zijn dicht en Aloy zal met wat hand-en-spandiensten ervoor moeten zorgen dat zij wel het westen in mag. Na wat moeite lukt dit en daarna is de weg vrij het grote westen in.
Wel mooi, minder sfeervol
Er zijn weinig open werelden zo groots en mooi gemaakt als het verboden westen. De map bestaat uit een enorme variatie van verschillende stukjes land. Er is een berggebied, een bosgebied, steden die er allemaal net anders uitzien en nog veel meer. Overal is wat te doen en dit is terug te zien aan de honderden vraagtekens van dingen die je nog niet hebt ontdekt, maar die wel eventueel de moeite waard zijn om te bekijken. Wat dat betreft worden alle vinkjes waar een open wereld aan moet voldoen gezet. Het voelt enorm aan als een generieke game met een open wereld en dit is best jammer. Dit haalt de gedachte om alles te ontdekken weg, maar geeft je meer het gevoel dat je een soort lijstje af gaat om langs alle vraagtekens te komen.
Ik heb momenten gehad dat ik met open mond naar het scherm heb gestaard. Zoals in bijna iedere open wereld moet je een soort torens beklimmen, hoewel in dit geval de toren beweegt. Tallnecks zijn zeer grote robots die lijken op dinosauriërs met lange nekken zoals de Brontosaurus, die in rondjes over een stuk land lopen en waar je met een puzzel op kunt klimmen. Eenmaal op de Tallneck kun je hem activeren en laat hij een deel van de map zien. Dit is verder niets bijzonders en dit is zo standaard bij games met open werelden, dat ik mij afvraag wanneer ze hier eindelijk eens mee gaan ophouden. Als je eenmaal op de Tallneck staat, kun je vanaf grote hoogte de spelwereld zien en wanneer je dit doet tijdens zonsopgang of wanneer hij onder gaat, zie je hoe ontzettend mooi de spelwereld is. Ik denk dat als je puur kijkt naar grafische pracht, dit veruit de mooiste spelwereld is.
Voor de rest is het een enorm cliché waar bijna alle open werelden zich schuldig aan maken. De torens, vraagtekens, enorme afstanden en net niet genoeg charisma om echt de moeite te doen om te onthouden waar je bent. Bij The Witcher 3 weet je direct dat het land in oorlog is: iedere vierkante meter in de spelwereld herinnert je eraan. Bij Horizon:Forbidden West is totaal de moeite niet genomen om een idee te geven dat er iets van een conflict tussen diverse groepen mensen speelt, terwijl dit wel degelijk het geval is. Hier en daar zijn er wat nederzettingen die je als Aloy af kan slachten, maar daar is alles mee gezegd. Er is weinig gedaan om het verhaal, dat vrij uitgebreid is, ook te laten zien in het landschap. Namen van steden of personages zal ik na enkele jaren vergeten zijn, terwijl ik nog rustig wat namen kan noemen van Skyrim zijn personages en plaatsen die ik nooit meer zal vergeten.
Robotbeesten
Ik kan eigenlijk niet aanraden om Horizon: Forbidden West te spelen zonder zijn voorganger te hebben uitgespeeld. Hoewel je een zeer goede reminder krijgt voorgeschoteld aan het begin van de game zijn er zeer veel details die pas echt iets betekenen als je het vorige deel hebt gespeeld. Verder is het handig te weten in wat voor spelwereld je bent beland. Zo lopen overal in de game een soort prehistorische robotdieren rond. Deze dieren zijn gemaakt om het land te beschermen en hebben zich tegen de mensen gekeerd.
Jagen op deze robotdieren is essentieel om vooruitgang te boeken in de game. Ze leveren allemaal de nodige items op die je kunt gebruiken om je wapens en armor te upgraden of ammo te maken. Ook liggen over de hele wereld allemaal planten verspreid die je kunt gebruiken om te healen en ook daarvan is het handig om ze op te rapen.
Om te kunnen jagen, heeft Aloy een apparaat tegen haar oren gedrukt dat ze een Focus noemt. Met dit kleine apparaatje kan ze allemaal dingen zien die verder niemand kan zien en haar helpen bij diverse onderdelen van de game. Zo zit er x-ray vision op. Wanneer je de Focus activeert kun je van iedereen in de buurt zien waar ze zijn. Ga je met de cursor over een robot heen, dan zie je zijn zwakke en sterke punten, wat het gemakkelijker maakt om hem dood te maken. Ook zie je onderdelen die je van de robot af kunt schieten en die extra items leveren om te verzamelen. Dit maakt de gameplay bijzonder interessant en als je er goed gebruik van maakt, wordt de game er stukken gemakkelijker door.
De PC-versie van The Last of Us liet het al eens eerder zien: het is niet vanzelfsprekend dat een poort van een exclusieve PS5 game ook meteen goed is, want er komt best wel wat bij kijken. Op de PlayStation 5 hoef je alleen maar rekening te houden met de hardware van deze console, maar dat is op de PC wel anders. De combinaties zijn ontelbaar en je wil als ontwikkelaar zoveel mogelijk gamers blij maken, zonder dat je te veel aan grafische kwaliteit inlevert. Verder willen de mensen met een zware PC ook wat meer dan de PlayStation aan kan.
Nixxes Software heeft met Horizon: Zero Dawn al laten zien dat zij uitermate goed zijn in het maken van PC-versies van PlayStation 5 games en ze bewijzen wederom dat ze weten waar ze mee bezig zijn. Over alles is nagedacht. Om de game goed te kunnen spelen, heb ik een muis en toetsenbord nodig. In de game moet je veel mikken en aangezien Aloy voor het grootste deel de pijl-en-boog gebruikt om de vijand te lijf te gaan, is het voor mij essentieel. Deze game is geweldig goed speelbaar met muis en toetsenbord. Ik heb geen moment gehad dat ik het idee had dat ik de controller miste.
Voor mensen die de PC-versie willen spelen en een controller willen gebruiken is dit geen probleem. Alles is ook prima te besturen met een controller. Alle menu's zijn geoptimaliseerd voor alle manieren van besturen, hoewel ik het wat overbodig vond om te kijken of een racestuur of een Guitar Hero-gitaar goed zou werken. Verder vind ik het fantastisch dat de DualSense controller volledig werkt. Dus de haptische feedback en adaptieve trigger functies zijn volledig meegenomen vanuit de PlayStation 5 en dit werkt fantastisch.
In de afgelopen twee weken heb ik zeer veel tijd in een game zitten die al twee jaar oud is en ik heb een heerlijke tijd gehad. Dankzij Nixxes Software voelt hij aan als een volwaardige PC game en deze game kan absoluut worden gezien als een les in hoe je een console game verandert in een game die uitstekend op de PC te spelen is.
Conclusie:
Horizon: Forbidden West Complete Edition is een geweldige PC-poort van een geweldige game. Nixxes Software verdient alle lof voor de omzetting en de poort zelf is wat mij betreft een dikke tien. De game zelf behoort nog altijd tot de mooiste games met een open wereld die er zijn. De open wereld zelf is niet perfect en er worden dezelfde fouten gemaakt die wel meer open wereld-games maken. Zo zit je op een gegeven moment alleen nog maar op vraagtekens te jagen. Buiten dat is het een heerlijk spel met een goed verhaal en kan ik iedereen die geen PlayStation 5 heeft, maar wel een PC, deze game van harte aanbevelen. Aan het cijfer dat Stefan eerder gegeven heeft kan wat mij betreft niet zo heel veel worden veranderd.
