HPL: Nyarlathotep Rising

Deze game is een narratieve RPG, wat betekent dat het een visual novel is met RPG-elementen. Je hebt een aantal eigenschappen en de keuzes die je maakt veranderen deze eigenschappen. Verder bouw je relaties op met personages die je in de game tegenkomt en die je zou kunnen verpesten. Zoals altijd met een RPG kan het zijn dat je bepaalde keuzes niet kunt maken, omdat je niet genoeg punten hebt voor een eigenschap.

Drie personages, drie problemen

Je begint met het kiezen van een personage waar je de hele game mee speelt. Ik koos voor Mark, een oorlogsveteraan die heeft gevochten in de Belgische loopgraven van de Eerste Wereldoorlog en hij is daardoor flink getraumatiseerd. Je kunt verder ook kiezen voor Anna, een getalenteerde schilder die op het punt staat door te breken, en Victor, die lid is van een mysterieuze cult.

Hoewel de game je vertelt dat er drie verschillende verhalen zijn, is dit niet helemaal waar. Al vroeg in de game kom je de twee andere personen gewoon tegen en beleef je redelijk hetzelfde avontuur. Het is echter wel zo dat je het perspectief van het andere personage ziet en dat is een redelijk andere ervaring die je ook compleet andere inzichten geeft in de spelwereld.

Na het kiezen van een personage, begint het verhaal. Dit verhaal is compleet geschreven, zoals dit ook in visual novels wordt gedaan. Het is een hoop tekst, dus als lezen niet jouw ding is, zou ik deze overslaan. Aan de andere kant is denk ik geen review van mij echt geschikt is als je niet van lezen houdt, aangezien het vaak lange teksten zijn.

Een verhaal dat H.P Lovecraft eer aan doet

De game begint in 1929 in het universum van de befaamde Cthulhu-verhalen. Als Mark begin je in Londen, waar je werkt op een accountantskantoor. Je krijgt de opdracht om op het platteland de erfenis te regelen van een landeigenaar die zojuist is overleden.

Op het landgoed ontmoet je Anna en Victor, die je ook kunt kiezen om mee te spelen. Je ziet meteen dat Mark en Anna tot elkaar aangetrokken zijn en Victor is in het begin vooral een beetje een mysterieus iemand, waarvan je het moeilijk vindt om hem te vertrouwen.

Dat er iets niet klopt aan het landgoed, blijkt al snel duidelijk te zijn. Na twaalf jaar worden opeens de nachtmerries van de oorlog levensecht en zie je in de nacht wezens door het huis lopen die daar niet horen.

Ook merk je dat de erfenis dingen bevat die nergens op slaan. Zo moet je getuige zijn van het verbranden van een stapel boeken. Deze slaan inhoudelijk nergens op, het is op dat moment dan ook vreemd waarom dit moet. Ook wordt er verzocht dat Anna een zak munten krijgt, waar verder niemand iets van mag weten. Het probleem is dat zelfs Anna niet weet wat ze met de munten moet, behalve dat ze een klein fortuin waard zijn.

De schrijvers hebben hun bronmateriaal zeer goed onderzocht. Ondanks dat het geen game is waar jij echt jouw personage speelt en je allemaal monsters te zien krijgt met tentakels, krijg je een verhaal dat zo geschreven had kunnen zijn door H.P.  Lovecraft zelf. Ik denk ook dat, als hij geleefd zou hebben, hij zelf de pen weg had gedaan en een visual novel was gaan maken. Het resultaat zou niet veel anders zijn dan deze game.

Hoewel het wel zo klinkt, is dit niet een compliment. Ondanks het bizarre cosmetische universum dat de schrijver op papier zette en de sfeer die hij wist te creëren, waren de verhalen over het algemeen genomen erg wollig geschreven. Alsof je in een Brits hotel gaat zitten met van die dikke grauwe gordijnen en een tapijtvloer met ruiten erin. Heel Brits en zo benauwd dat het moeilijk is om je ogen open te houden.

Dit is ook veruit het grootste probleem met dit verhaal. Je bent op geen moment echt bezig met het personage en daardoor krijg ik er ook geen binding mee. Ik begrijp ineens waarom veel Japanse visual novels enorm veel tijd besteden met de personages in het verhaal. Zo krijg je een band met ze. Je leert ze kennen en ze nemen je mee. Dan heb je alleen nog wat goed schrijfwerk nodig en je wordt meegesleept. Dat is naar mijn mening ook de kracht van de visual novel en dat is niet wat in HPL echt geweldig wordt gedaan.

Ik heb niet het gevoel dat het doel van de schrijvers was dat je helemaal in de personages duikt, maar mis het wel. Als ik als Mark speel, krijg ik weliswaar te zien dat hij getraumatiseerd is door de Grote Britse Oorlog, maar vervolgens is er niet echt raakvlak met de tijd waarin de game zich afspeelt.

Ervaar het als een boek

De game slaagt ook maar gedeeltelijk in de visuele en auditieve vormgeving. Ook hier ademt alles H.P. Lovecraft uit op een niveau dat ik bij geen enkele andere game heb gezien. Wat je voor je ziet, is een boek met vergeelde bladzijden. Aan de rechterkant is vaak een getekende afbeelding of een foto te zien die gewoon uit 1929 lijkt te komen. Aan de linkerkant is de tekst in het typische prachtige lettertype dat uit een typemachine komt.

Helemaal links zijn een aantal tabbladen. Als je met je muis over de tabbladen gaat, maken ze geluid en van dat geluid schrik ik nog weleens. Niet omdat het zo eng is, maar omdat het geluid zo hard is. Dat had wel wat zachter gemogen. Je hebt twee instellingen om volumes aan te passen. Ik heb de muziek maximaal staan en het geluid een heel klein beetje aan staan en dan klinken die knoppen zo hard dat ik iedere keer bijna een hartaanval krijg. Ik kan hierdoor niet goed in het verhaal komen, omdat het mij enorm afleid. Soms ga je nu eenmaal met je muis per ongeluk over die knoppen.

De knoppen brengen je naar diverse plekken. Zo kun je jouw eigenschappen zien.  Dit zijn Body, Charisma, Insight, Mind en Resolve. Allemaal krijgen ze een cijfer en aan de hand van dit cijfer kun je een aantal antwoorden soms wel of niet kiezen. Hoewel het leuk is dat het erin zit, is het ook niet zo dat het heel veel uitmaakt tijdens het verhaal. Je kunt altijd wel ergens uit kiezen, hoewel het weleens voorkomt dat ik erg nieuwsgierig ben wat het antwoord is wat ik niet mag kiezen, want die is altijd doorgestreept.

Met het volgende tabblad kom je bij je inventory. Dit is simpelweg een zak waar je jouw spullen in kunt bewaren. Gelukkig ontbreekt de vervelende eigenschap dat je slechts een maximum aantal dingen mee kunt nemen, maar dat komt meer omdat er nooit zoveel in zal zitten.

Dan is er een tabblad dat alle mythische onderdelen laat zien. Dan praat je over monsters die je tegen bent gekomen, artefacten en informatie die je leert tijdens het spelen van de game.

De volgende tabbladen zijn er om te laten zien waar je bent geweest, welke relaties je met wie op hebt gebouwd, welke hoofdstukken je hebt gehad en waar die zich afspeelden.

Hoewel de informatie handig is om bij je te hebben als een soort naslagwerk, ben ik er ook niet zo heel veel langs geweest. Soms duikt er opeens een personage op voor je neus, waarvan je niet meer weet wie het is en dan kun je deze opzoeken in de lijst met personages. Deze informatie is echter zo summier dat het ook niet echt heel erg de moeite waard is om het iedere keer na te lezen.

Het verhaal is erg lang en op momenten lijkt het niet op te houden. Pagina na pagina aan wollig geschreven tekst en personages die mij niet weten te pakken, zorgden ervoor dat het begon als een interessant project met een goede sfeer, maar uiteindelijk een uitputtingsslag werd. Eigenlijk precies wat ik met de boeken van H.P. Lovecraft ook had.

Conclusie:

HPL: Nyarlathotep Rising doet H.P. Lovecraft eer aan in alle opzichten: negatief en positief. Het zet niet alleen de sfeer zeer goed neer, maar ook het wollige schrijfwerk. Door een tekort aan diepgang in de personages, lukte het mij niet om mee te voelen met het hoofdpersonage of enige andere personages. Voor mensen die de boeken van de schrijver gelezen hebben en dit fantastisch vinden, kan ik deze game zeker aanraden, maar anders is het misschien beter als je deze overslaat.