Kong: Survivor Instinct

De gigantische gorilla kwam in recente jaren wederom in de spotlights dankzij het snel groeiende MonsterVerse, waar na films en boeken nu ook een videogame aan is toegevoegd met de naam Kong: Survivor Instinct. Met de goede ervaringen van Peter Jackson’s King Kong in het achterhoofd, besloot ik deze aan een review te onderwerpen.

Een man van actie

Zoals je al kon lezen in onze preview en interview van Kong: Survivor Instinct, is deze game een canon-onderdeel van het bestaande MonsterVerse. Het speelt zich af ergens na Godzilla VS Kong, maar voor Godzilla X Kong: The New Empire en dealt met een nieuwe aanval van titanen die niet voorkomt in die films. Alan Jonah heeft een apparaat in handen gekregen waarmee hij deze kolossussen in enige mate kan besturen en hij gebruikt dit om Kong terug naar Amerika te lokken met alle gevolgen van dien.

David Martin ziet het nieuws van dit nachtmerriescenario op TV en kan maar aan één ding denken: zijn dochter die in de stad woont en niet haar telefoon opneemt. Overmant door zijn zorgen duikt hij direct de auto in om haar te zoeken, zelfs wetende dat een aap die hem als tandenstoker kan gebruiken er rond stampt.

Toevallig

Dat hij niet helder denkt, wordt al snel nogmaals duidelijk. Hij vliegt met zijn auto van de weg af als hij Kong in de verte ziet en komt zo in een buitenwijk terecht waarin de gebouwen beetje bij beetje instorten. Dit houdt hem echter niet tegen en dus klauteren we al snel door deze gevarenzone.

De vorm die deze gameplay aanneemt, is die van een 2.5D platformer met gevechts- en Metroidvania-elementen, die sterk doet denken aan This War of Mine. Het doel? Signalen verzamelen met het apparaatje dat origineel aan Jonah toebehoorde en nu bij toeval in jouw grip is gekomen. Door geluidsfragmenten van titans te verzamelen, kun je ze gebruiken om bijvoorbeeld een gebouw uit de weg te halen, zodat je jouw weg kan vervolgen in de zoektocht naar dochterlief. Ik zou persoonlijk liever de minder riskante optie kiezen om er omheen te lopen, maar dan merk je pas hoeveel verschil die derde dimensie kan maken!

Sound bites

Die geluidsfragmenten verzamelen, is je voornaamste bezigheid in de game. Je krijgt ze enkel op specifieke plekken in de spelwereld en daar komen is nooit zo simpel als een sprintje trekken. David moet klauteren, dozen verslepen, obstakels ontwijken en hendels omzetten om te komen waar hij moet zijn, waarbij hij niet zelden wordt gehinderd door het nageslacht van de titans of Hyena’s in Jonahs dienst, die het apparaat koste wat het kost terug willen hebben.

Wat hierbij lovenswaardig is, is dat het backtracken wat je moet doen, om bijvoorbeeld een deur te openen met een sleutel die je zojuist hebt bemachtigd, zelden als dusdanig voelt. Door hoe de game is opgebouwd, kom je door nieuwe routes te verkennen die je heel duidelijk uitnodigen uiteindelijk toch bij de plek waar je eigenlijk naar had moeten terugkeren. En doordat je toch doorgaans al alles ondersteboven haalt voor dingen als sleutels en kogels voor de gevechten, vind je die routes doorgaans snel zat.

Not again

Deze gevechten zijn zonder twijfel het zwakste deel van het spel. In zekere zin zou je het meer een rhythm minigame noemen dan wat anders, maar dan wel zonder de muziek. Combat eist niet zo zeer skills als goede timing zodat je de gepaste tegenactie op elke aanval doet. En hoop maar dat je dat snel onder de knie krijgt, want vooral richting het eind van de game word je in no-time doorzeeft met kogels terwijl machetes en knuppels je van beide kanten benaderen, puur omdat het heel makkelijk in een soort stun lock terecht te komen.

Dit is an sich al vrij vervelend, maar als het succes van FromSoft ons iets heeft geleerd, is het wel dat gamers geen problemen hebben met een forse moeilijkheidsgraad, zolang de gameplay maar goed genoeg is. Die vlieger gaat hier niet op. Bij elk lang recht pad wist ik hoe laat het was en begon ik alweer te zuchten, puur omdat ik opkeek tegen het moeten leveren van het zoveelste saaie gevecht met de stugge controls.

Wel heel overdreven

Dit is overigens niet het enige zwakke punt van het spel. David zelf vond ik persoonlijk een enorm vergeetbare hoofdpersoon. Niet enkel omdat zijn stemacteur totaal niet weet te overtuigen, maar vooral omdat het karakter dat zelf niet doet. Door het vuur willen gaan om iemand te helpen waar je van houdt, is een prachtige drijfveer, maar een vader die drie verschillende titans trotseert, het opneemt tegen een terroristische organisatie én keer op keer zijn leven waagt in gebouwen die elk moment in kunnen storten? Daarbij zou zelfs Liam Neeson zoiets hebben van ‘’is dit niet een beetje overdreven?’’

Dit is oprecht jammer, want Survivor Instinct heeft wel degelijk potentie. Het level design noemde ik al een pluspunt en ook hoe de titans en toebehoren worden geïmplementeerd kan ik waarderen. De momenten waarop een van deze monsters je in het vizier heeft en je opjaagt is ontzettend spannend, zelfs als elke kleine fout direct een game over betekent. Ik heb me, gedurende de acht uur die ik nodig had om de game te voltooien, dan ook best wel vermaakt, maar kan niet zeggen dat het écht een goede game is. Meer een aangename ervaring waarvan ik zo begin 2000 had gezegd dat je die het best uit de budgetbak had kunnen vissen. Al was die andere Kong-titel in mijn optiek dan wel de betere optie als die daar ook lag.

Conclusie:

Het is geen slechte game, maar ook absoluut geen must-have, zelfs als je fan bent van het MonsterVerse. Heb jij echter wel zin in een degelijke MetroidVania waarin je zo nu en dan voor je leven moet rennen vanwege uit de kluiten gewassen gevaren? Dan is dit een prima game om op te pikken in een sale.