Little Nightmares III

Little Nightmares 3 hoort zeker in het genre waar bijvoorbeeld Inside en Limbo bijhoren en het lijkt enorm op de eerste twee delen, maar wel met een flinke update. De game is namelijk volledig te spelen in (couch) co-op. Je speelt dus niet met één, maar met twee personages. Als je alleen speelt, bestuurt de computer de tweede speler, maar dit kun je dus ook samen doen.

Net als de eerste twee delen ben je in dit verhaal een kind of in dit geval twee kinderen. Low en Alone zijn twee vrienden die samen vastzitten in een nachtmerrie. Low heeft een pijl en boog en Code heeft een grote sleutel, waarmee hij lekker kan klussen of ruiten in kan slaan. Tijdens de game ben je dan ook afhankelijk van elkaar en dat schept altijd een band.

De nachtmerrie

De nachtmerrie waar de game zich afspeelt heet Nowhere en het is zo'n typische wereld waar je absoluut niet in terecht wil komen. De groteske lokale bewoners komen in alle maten en lichaamsdelen die je je kunt bedenken en ze hebben een gruwelijke hekel aan nieuwe bezoekers.

Het verhaal begint terwijl je met z'n tweetjes een weg baant door Nowhere. Je ziet meteen dat het een vrij grimmige plaats is, waar je al heel snel moet vrezen voor je leven. Al snel blijkt dat er een baby in de buurt is. Deze baby is niet lief en schattig, maar een gigantische massa vlees met één oog dat licht geeft en deze abominatie doet niets liever dan nieuwe kinderen oppeuzelen.

Ik hou van de verhalen van dit type games. Het is namelijk nooit helemaal duidelijk wat de ontwikkelaar precies wil vertellen en daar kun je dus jouw eigen interpretatie aan geven. Hoewel hier de eerste delen stukken beter werk hebben geleverd, kan ik zeker niet zeggen dat het een slecht verhaal is.

Het doel van de game is dat je bij spiegels komt die heel zijn, want de bewoners maken graag alle spiegels kapot. Deze spiegels fungeren als portalen naar een ander deel in de spelwereld. Zo begin je in Necropolis, ga je naar de Candy Factory en komt ook langs een pretpark en nog een aantal andere locaties. Alle spelwerelden bevatten hun eigen bewoners en ze zijn allemaal redelijk angstaanjagend.

Wanneer je Little Nightmares III vergelijkt met de eerdere twee delen, dan zie je dat er duidelijke grafische verbeteringen zijn. De spelwereld lijkt wat meer diepte te bevatten dan zijn voorgangers en ook hoe de personages bewegen en de vijanden zich opstellen ziet er net even wat gepolijster uit.

Met z'n tweeën

Toch is de belangrijkste nieuwe toevoeging de co-op. De volledige game kan met twee mensen worden gespeeld. Dit is overigens niet echt nodig. Ik heb de game volledig solo gespeeld en de AI, die jouw partner vervangt, is heel precies ingesteld en doet prima wat hij moet doen, hoewel hij af en toe wat traag reageert.

Dit is overigens als je het mij vraagt geen positieve toevoeging. De dingen die je met z'n tweeën doet had je ook in één personage kunnen stoppen. Het gevoel dat je helemaal alleen in een grote wereld bevindt waar alles tegen je is, is één van de redenen die, naar mijn mening, de eerste twee delen van Little Nightmares zo goed maken.

Wanneer je de game alleen speelt merk je meteen dat het ook echt de bedoeling is dat je deze game met z'n tweeën speelt. Je moet echter wel iemand kennen die deze game met je wil spelen, maar gelukkig is er een aanmoediging. Als jij de game hebt en je nodigt een vriend uit, hoeft deze vriend niet per se een kopie van de game te hebben. Hij moet wel op hetzelfde platform zitten.

Co-op is in deze game prima te doen. Alles gaat net wat sneller als je met iemand speelt dan dat je het alleen doet en je kunt overleggen hoe je iets gaat aanpakken. Het is geen noodzaak, maar voor mensen die ervan houden is co-op een prima toevoeging.

Hendels, sleutels en een luchtballon

Deze game bestaat uit een stuk verhaal met daarbij wat puzzels. Je bent een redelijk weerloos kind en je zult vooral veel moeten vluchten van vijanden, maar tussen de confrontaties met de groteske monsters in zul je af en toe uit moeten vogelen waar je heen moet.

Mensen die mijn reviews lezen weten het, maar puzzels zijn niet mijn sterkste kant. Ik ben dan ook heel erg blij dat deze niet al te moeilijk zijn en ik kwam er altijd wel uit. De puzzels zijn bijna altijd dat je ergens een hendel hebt die iets opent, waardoor je ergens naar binnen kan gaan en daar is een sleutel die een gesloten deur kan openen die je verder brengt.

Er zit één punt waar ik wel wat problemen had en dat heeft alles te maken met een luchtballon. Om de luchtballon te laten vliegen moet je met twee spelers aan een hendel hangen. Dit lukte mij maar niet, tot ik de framerate beperkte tot 30 fps. Daarna ging dit goed. Het was werkelijk een bug die ervoor zorgde dat ik een heel rare instelling moest gebruiken om verder te kunnen. Voor de rest heb ik geen enkele bug gezien. Zodra je van de balon weg bent, kun je de framerate weer verhogen.

Waar de game wel echt in uitblinkt zijn de confrontaties met de monsters en die zijn er ook best wel veel. Ze zijn allemaal eng en macaber en doen niet onder aan de eerste twee delen. Je hartslag gaat omhoog en je hoopt altijd weer dat je het gaat redden, want je wil niet weten wat die freaks met je gaan doen als ze je te pakken krijgen. Little Nightmares weet dit nu ook weer zo geweldig te doen dat alleen dit al een reden is om die game aan te raden aan iedereen.

Conclusie:

Voor mensen die de eerste twee delen hebben gespeeld en goed vonden, is Little Nightmares III een absolute aanrader. Hoewel hij voor twee spelers is gemaakt, is het solo prima te doen en is het een korte, maar zeer krachtige spelervaring. Grafisch is hij weer net wat mooier dan de eerdere twee games. De werelden hebben een nagenoeg gelijke donkere sfeer. Is SuperMassive geslaagd om een goed deel te maken van deze serie? Het antwoord is kort en volmondig: ja.