De main girl in Love, Elections & Chocolate heet Chisato. Zij is Oojima Yuuki’s vriend van kleins af aan en is daarmee zo overtuigd van het voortbestaan van hun relatie, dat ze hem haar eigendom noemt, zelfs als ze niet op die manier met elkaar verwikkeld zijn. Tevens is ze de president van de Culinary Research Club, een schoolclub die op papier onderzoek doet naar voedsel, maar in werkelijkheid een hangout is waar een groepje mensen junkfood naar binnen schuift. Het is dan ook niet verrassend dat het opgeheven dreigt te worden als een nieuwe Student President-kandidaat campagne voert voor het volgende ambtstermijn.
In loden schoenen geschoven
Feitelijk is een kandidaat slechts een kandidaat tot die verkozen is, maar als de gedoodverfde favoriet lijkt de winst van Shinonome Satsuki een inkoppertje en tevens het zwaard van Damocles voor de CRC. Chisato dwingt onze hoofdpersoon dan ook zo’n beetje om zich ook in de race te werpen voor weinig meer dan het behoud van de club. Politiek draait in de echte wereld vaak meer om eigenbelang dan wat anders, maar dit is toch wel heel erg opzichtig…
Campagne voeren is natuurlijk een tijdsintensief iets, vooral wanneer besloten op het laatste moment én op een school als deze, waar zesduizend leerlingen zitten en alles op een schaal gebeurt die zelfs voor Japanse scholen absurd is. Daarom moeten Yuuki en zijn vrienden in korte tijd veel samenwerken. Daar die vrienden op één persoon na allen vrouwelijk zijn, blijft dat echter niet bij vriendschap, hetgeen je van mijlenver kon zien aankomen in een game als deze.
Van kwaad…
Love, Elections and Chocolate bevat vijf heldinnen om te romancen, welke ik ditmaal heb opgedeeld in twee categorieën: normaal en absurd. Laten we beginnen met het normale trio.
De eerste van de club heet Aomi Isara. Zij is een zogenaamde Financial Aid-student, welke op deze school mag zitten in ruil voor werk in een aan het instituut gelieerde fabriek. De constructie is schimmig op zijn minst gezegd, maar kijkende naar wat voor praktijken in Amerika genormaliseerd zijn, is het verre van ondenkbaar. Hetzelfde geldt voor het feit dat op studenten als haar wordt neergekeken door een deel van de reguliere studenten, die hen behandelen als derderangs burgers. Discriminatie en pesten zijn aan de orde van de dag en zitten Yuuki niet lekker eens hij romantische interesse krijgt in het meisje. Daarom wordt dit het speerpunt van zijn campagne, inclusief alle weerstand die dit oproept.
Iets persoonlijker is de route van Mifuyu, een vriendin van Chisato en Yuuki, die al jaren probeert om de twee aan elkaar te koppelen. Dit is zonder succes, daar Yuuki zo zijn redenen heeft om haar niet als een potentiële partner te zien, maar waar Mifuyu niet op had gerekend, is dat hij vervolgens op haar zou vallen en zij haar opgesloten gevoelens daardoor niet meer binnen kan houden. Het hieruit resulterende schuldgevoel is hier het centrale thema.
De hekkensluiter hebben we al genoemd: Satsuki. Zij is de aanstichter van de gebeurtenissen in de game en jouw rivaal op het podium. Tegelijkertijd is ze ook een ontzettend aantrekkelijke jonge vrouw die je op meerdere momenten leert kennen als persoon in plaats van als politicus. Dit leidt tot wrijving tussen haar en haar oudere zus, de adviseur van de CRC, en uiteindelijk een relatie die jullie beide campagnes onder druk dreigt te zetten. Uiteindelijk loopt het nogal af met een sisser, maar dit is by far het meest boeiende verhaal van de vijf, zelfs als het duidelijk gebaat zou zijn bij stukken meer opbouw.
…naar erger
Dat is echter niets vergeleken bij de andere twee routes. Die van Michiru, het nieuwste lid van de CRC, liet me nogal stom naar het scherm kijken. Het was puur door hoe ik de routes heb gespeeld, toevallig op de volgorde dat ik de dames hier voorstel, maar deze route kwam echt binnen alsof het een bizarre fanfic in dit universum was. School- en verliefdheidsdrama maakte plots plaats voor complotten die doortrekken naar het hele land, een geheime dienst binnen de school en zelfs een moordcomplot. Het vloekt met de rest van het spel en is lang niet goed genoeg uitgewerkt om daarmee weg te komen.
En dan hebben we Chisato en wat moet ik erover zeggen. Ik mocht haar al niet in de common route en die afkeer werd enkel sterker in sommige van de character routes. Ze is egoïstisch, jaloers, gewelddadig, bezitterig en koppig, maar komt ermee weg omdat zij en Yuuki nu eenmaal een verleden hebben. Hijzelf geeft in de game herhaaldelijk aan dat ze geen relatie kunnen beginnen en je leert dat hij hier goede redenen voor heeft, maar eens ze een beetje huid laat zien, draait hij zo snel bij dat het me niet zou verbazen als hij er een whiplash aan over heeft gehouden. Tel daarbij op dat de route rommelig is, daar het elementen van de andere vier combineert en hier een tweede corruptieschandaal aan toevoegt, en wederom kan ik hier gewoon verdomd weinig mee aanvangen.
Goedkope chocolade
Laat me vooropstellen dat ik me er bewust van ben dat ik veel meer visual novels heb gespeeld dan de meeste potentiële kopers. Maar zelfs als ik daar rekening mee hou, kan ik niet anders dan stellen dat deze game gewoon niets heeft waarmee het zich positief kan onderscheiden van de concurrentie. De enige manier waarop karakters en hun routes een blijvende impact hebben gemaakt, is met hoe bizar ze zijn (Michiru en Chisato). De betere routes weten niet te imponeren, daar ze in de basis dealen met vrij standaard materie en daar weinig vernieuwends mee doen. Tel daarbij op dat elk van de routes aan de kortere kant is en dezelfde drie H-scenes bevat met respectievelijk deflowering, reguliere seks en fellatio, en het is moeilijk om enthousiast ervoor te worden. Zelfs het artwork is enkel prima, maar niet op een niveau dat je er echt van opkijkt, waardoor dit geen Belgische bonbons zijn of zelfs de lekkere Bueno van Kinder. Dit zijn de goedkope Paashazen die je nu voor nagenoeg niets bij de discounter vindt. Best te pruimen, maar je mist er niets aan.
Conclusie:
Love, Elections & Chocolate is een dertien in een dozijn erotische visual novel in een markt die sneller groeit dan mijn taille na kilo’s aan chocolade. Er is weinig om van te houden in deze meestal onopvallende titel, die enkel in oog springt met zijn absurde zijsprongen. Laat dit dan ook niet de game zijn als je als eerste zal (ver)kiezen.