Hoewel ik Monster Hunter 3: Ultimate vier jaar geleden met een royaal cijfer beloonde, heb ik sindsdien geen game in de serie meer aangeraakt. Dat komt niet doordat ik niet langer achter het cijfer sta, maar doordat de game niet echt in mijn straatje past. Monster Hunter schittert immers pas wanneer je het met vrienden speelt, terwijl ik liever als einzelgänger door mijn games heen ga. Monster Hunter: Stories zou dan ook weleens voor mij gemaakt kunnen zijn.
Uiteraard denk ik nog geen seconde dat Capcom ook maar weet dat ik als persoon besta en dat ze hun populaire Monster Hunter-serie op mij hebben aangepast. Wat ik echter wel denk, is dat Stories is gemaakt voor mensen zoals ik. Gamers die houden van het bevechten van grootse wezens, maar dat het liefste doen in een kleurrijke omgeving en zonder hulp van andere spelers. O, en bij voorkeur gebruiken we daarbij zelf ook monstertjes om met ons mee te vechten. De mensen die games als Pokémon en Yo-Kai Watch spelen en altijd opzoek zijn naar de volgende collectathon.
Boerenkinkel
In Monster Hunter: Stories reizen we af naar een van de verste uithoeken van de wereld van Monster Hunter, naar een gehucht genaamd Hakum Village. Een rustig dorp in de bergen, waar men leeft van het land en zijn zegeningen en in harmonie leeft met de natuur. Een plaats die zich isoleert van de rest van de wereld, om zo de vrede te bewaren. In Hakum Village houdt men er namelijk wat ongebruikelijke gewoontes op na.
Zoals de naam van de serie al verraadt, draait Monster Hunter om het jagen op monsters die een gevaar vormen voor de mensheid. In Hakum Village leeft mens en monster echter naast elkaar als gevolg van de eeuwenoude traditie van de rijders, mensen die een bijzondere band kunnen vormen met monsters en er zij aan zij mee strijden. Aan het begin van ons verhaal ben jij een aspirant-lid van diezelfde rijders.
Geen keuze
Als een toekomstig rijder van Hakum Village is het jouw taak om jezelf te bewijzen als een waardige gebruiker van de bindingssteen, het relikwie dat rijders van hun bijzondere gaven voorziet. Dit doe je allereerst door het monsterei van een Velicidrome, een soort raptor, uit te broeden en vervolgens met hem af te reizen naar een heilige plek in de nabijgelegen vlaktes. Hier zuiver je de bindingssteen van corruptie, opdat de band met je monsters niet verstoord wordt, en versterk je het voorwerp zodat het corruptie uit de lucht kan halen.
Deze corruptie is de grootste slechterik in Monster Hunter: Stories. Deze zogenaamde Zwarte Vloek doodt namelijk planten en muteert monsters, die vervolgens in een soort blinde woede alles om zich vernietigen, waaronder Hakum Village. Dit doet verschillende kinderen uit het dorp besluiten om ondanks de regels van het dorp de wereld in te trekken, in de hoop een oorzaak en oplossing te vinden. Een van die kinderen ben jij.
Kinderen voor kinderen
Zoals je allicht al vermoedde door de jonge hoofdpersonen, de kleurrijke wereld en het ietwat simplistische verhaal, is Monster Hunter: Stories niet zomaar een Monster Hunter met een andere opzet. Capcom heeft de game overduidelijk ontwikkeld met kinderen in het achterhoofd, hetgeen wordt gereflecteerd in het gevechtssysteem. Dat is namelijk nogal basaal.
Elk monster, van een Velicidrome, tot een Barroth, tot een Rathalos, kent namelijk een krachtige aanval, een snelle aanval en een technische aanval. Krachtige aanvallen verslaan technische aanvallen, technische aanvallen maken korte metten met snelle aanvallen en snelle aanvallen zijn het beste antwoord op krachtige aanvallen. Het gevechtssysteem is dus feitelijk weinig meer dan een veredelde versie van steen-papier-schaar, al zij het met een twist.
Wanneer monsters levelen kunnen ze namelijk speciale aanvallen leren. De Yian Kukku kan bijvoorbeeld een vuurbal spuwen, de Kheze leert brullen en de Zamtrios kan een ijsschild opwerpen. Deze vaardigheden bestaan in de meeste gevallen buiten de reguliere gevechtsdriehoek en komen niet zelden met speciale aandoeningen die de tegenstanders verzwakken. Ze spammen is echter geen optie.
Een eigen wil
Eerder deze recensie trok ik al een lijn met Yo-Kai Watch en dat komt grotendeels door het gevechtssyssteem. Net zoals in de game van Level-5 heb je in Monster Hunter: Stories namelijk geen directe controle over de acties van je monsters. Monsters hebben allen hun eigen voorkeuren voor bepaalde soorten aanvallen en het wisselen van je monsters, zodat die voorkeuren aansluiten op de situatie, is een belangrijk onderdeel van de taken van een rijder. Je kunt je monster bevelen geven als het echt moet, maar dat gaat wel ten koste van de energie die zich opbouwt in de bindingssteen. En dat terwijl je dat goed kunt gebruiken, want enkel wanneer de bindingssteen opgeladen is, zal een monster zich laten berijden.
Als je een monster berijdt zal de steen zich bovendien nog verder opladen, zodat je een ultieme aanval met je wezen kunt uitvoeren. Deze aanvallen doen vaak absurd veel schade en kunnen moeiteloos het tij van een gevecht doen keren. Overigens zijn de momenten waarop je een monster berijdt niet de enige waarin jouw karakter actief deelneemt aan een gevecht. Op alle andere momenten vecht je namelijk als een partner aan de zijde van je dinosaurus, vogel of zwijn en ondersteun je het met voorwerpen. En om hun eigen wil op die momenten te compenseren, heb je harten die als tweede kansen dienen tijdens gevechten en jou of je monster volledig herstellen.
Ei, ei, ei en we zijn zo blij
Voor je aan de zijde van een monster kunt vechten, moet je hem natuurlijk eerst aan je team toevoegen. In tegenstelling tot andere monsterverzamel-spellen kun je de wezens echter niet vangen. In plaats daarvan zoek je in de overworld naar willekeurig verschijnende nesten van waaruit je eieren steelt om mee te nemen naar een van je woningen. Hier broedt je het uit om te onthullen welk wezen zich aan jouw troep zal toevoegen.
Gezien de (gedeeltelijk) willekeurige aard van deze eieren zal je met regelmaat een monster uitbroeden dat je eigenlijk niet aan je verzameling toe wilt voegen en dus vrij zult moeten laten. Je moeite hoeft dan echter niet voor niets gedaan te zijn. Na een kleine vijf uur in de game zal je namelijk de vaardigheid krijgen om de genen van zo’n ‘’nutteloos’’ monster uit te buiten.
Heb je bijvoorbeeld een dubbele Blauwe Yian Kukku? Dan heeft die een gen dat hem vuur laat spuwen. Dit gen kun je via een speciaal ritueel onttrekken uit zijn DNA en invoegen in dat van een ander monster. Een gigantisch ijskonijnbeer-monster bijvoorbeeld! Elk monster heeft negen plekken om genen in te brengen, wat in theorie zorgt voor een bijna eindeloze hoeveelheid combinaties en net zoveel unieke soorten monsters.
Too old for his shit
Als we de genenvariaties van monsters even achterwege laten, is het raster van Monster Hunter: Stories opeens wat minder indrukwekkend. Met iets minder dan honderd beschikbare monsters, waaronder verschillende kleurenvariaties van dezelfde, zal het de fanatiekere spelers niet al te veel tijd kosten alvorens ze het overgrote deel van de bende bijeen hebben. En gezien het feit dat je het verhaal ook wel in een uur of vijftig voltooid, zal je dus tegen een, voor dit subgenre, korte levensuur van zestig tot tachtig uur aan zitten te kijken. Ik denk echter dat dit voor de meeste gamers ruim voldoende is. Immers kan een mens maar zoveel rijmpjes, woordgrappen en kinderlijke grollen aanhoren. En voor wie niet tevreden is, is er nog genoeg te doen naast het verzamelen van monsters in de end-game.
Als een kanttekening wil ik nog wel adviseren om Monster Hunter: Stories, indien mogelijk te spelen op een New 3DS (XL). Op de oude vertrouwde versie draait de game namelijk verre van vlekkeloos. Pop-up is meer de regel dan de uitzondering en het gebeurt niet zelden dat je, ondanks de vele laadtijden, kale modellen in de wereld ziet staan omdat de game de textures nog niet heeft kunnen inladen. En dat doet toch wel af aan de beleving. Hiernaast hoef je grafische kwaliteit die je in de screenshots van deze recensie ziet, ook niet te verwachten op de oudere 3DS-modellen.
Conclusie
Monster Hunter: Stories een simpele spin-off van de serie noemen, zou de game ergens tekortdoen. De game heeft genoeg vlees op de botten om zijn mannetje te staan en te veel nuances in zijn gevechtssysteem om zich te laten afschrijven als een simpel zijproject. Toch is de game verre van perfect. Zo draait het niet optimaal op oudere hardware, zijn het aantal beschikbare monsters enigszins teleurstellend en is de game wel beschamend kinderachtig, zélfs voor een kinderspel. Een vervolg dat aan deze punten werkt zou ik echter juichend ontvangen.