Toen ik vier jaar geleden de eerste Monster Hunter: Stories op de Nintendo 3DS recenseerde, concludeerde ik als volgt: ‘’ Monster Hunter: Stories een simpele spin-off van de serie noemen, zou de game ergens tekortdoen. De game heeft genoeg vlees op de botten om zijn mannetje te staan en te veel nuances in zijn gevechtssysteem om zich te laten afschrijven als een simpel zijproject. Toch is de game verre van perfect. Zo draait het niet optimaal op oudere hardware, is het aantal beschikbare monsters enigszins teleurstellend en is de game wel beschamend kinderachtig, zélfs voor een kinderspel. Een vervolg dat aan deze punten werkt zou ik echter juichend ontvangen.’’ Wings of Ruin gooit het over een iets andere boeg, maar is dat ook voldoende om het cijfer naar het volgende niveau te tillen?
Het plot van het tweede deel in deze sub-serie verschilt in essentie niet zoveel van diens voorganger. Jij bent een aspirerend rijder in een afgelegen dorp, dat samenleven met monsters bevorderd in plaats van erop jagen. Je wordt aan begin van de game opgeleid met als eerste monster een Velocidrome, maar moet je thuis verlaten wanneer een gebeurtenis je leven op zijn kop zet. Het enige verschil is dat ditmaal niet het dorp, maar een Rathalos-ei moet worden beschermd.
Met of zonder
Het grote verschil met de Stores-serie ten opzichte van de hoofdserie hebben we al benoemd: je jaagt ditmaal niet op monsters. In plaats daarvan steel je eieren uit hun nestjes en voed je de jongen zelf op. Door de dreumesen middels een Kinship Stone aan je te binden, kun je aan hun zijde vechten en op ze rijden.
Ook dit vechten werkt fundamenteel anders dan in bijvoorbeeld Monster Hunter: World. Je legt geen vallen en hakt er niet vrolijk op los terwijl je aanvallen ontwijkt, maar beslecht conflicten in turn-based combat dat nog het meest doet denken aan een geavanceerde versie van steen-papier-schaar. Elk monster en je rijder kunnen power-, technical- en speed-aanvallen gebruiken die elkaar in die volgorde verslaan als ze in botsing komen. Daarnaast kunnen beide skills gebruiken en kun je op je monster klimmen voor een combinatie-aanval, maar deze zijn gebonden aan je Kinship-meter, die je vult door de juiste keuzes te maken in een gevecht. Dat is echter soms makkelijker gezegd dan gedaan. In Monster Hunter: Stories bestuur je namelijk maar één van de drie of vier karakters in een gevecht.
Eigen wil
Je rijder kun je besturen op elk moment, maar je monster, je partner en in sommige gevallen diens monster doen waar ze zin in hebben. Je kunt je eigen monster hierbij hardhandig bijsturen door de Kinship-balk in te zetten, maar handiger is om ze on the fly te wisselen. Elk van de beesten heeft namelijk zijn eigen voorkeuren op het slagveld, waar jij op moet proberen in te spelen. Hetzelfde geldt overigens voor de tegenstanders, waardoor je in veel gevallen goed kunt voorspellen wat zij gaan doen. Mede hierdoor is Monster Hunter: Stories 2 voor het grootste gedeelte een best makkelijk spel.
De negatieve uitschieter hierin komt op ongeveer twee-derde van de game, wanneer een typische JRPG-trope de kop opsteekt: het verlies van (een deel van) je kracht. Een substantieel deel van je arsenaal wordt weggenomen, hetgeen gevechten opeens pijnlijk langdradig maakt. Dat is echter geen grote genoege domper om de pret ál te veel te drukken.
Wat dat wel doet, is de manier waarop het verhaal zich ontvouwt. In mijn recensie over het eerste deel haalde ik aan dat de game ontzettend kinderachtig was en dat is in Wings of Ruin gelukkig enorm teruggeschroefd. Er is echter niet echt iets in de plaats gekomen om die leegte op te vullen, waardoor je gameplay-loop gereduceerd wordt tot reis naar locatie X, voltooi een zeker aantal quests, versla een baas en red de regio en reis verder. Een formule die al heel snel gaat vervelen.
Collectathon
Wat de game ondanks dit weet te redden, zijn de monsters die je kunt verzamelen. Ikzelf heb een zwak voor spellen als Pokémon, Yo-kai Watch, Digimon, Temtem en Nexomon en liep dus direct warm voor de eerste Stories. Al was ik achteraf wel enigszins teleurgesteld in het beperkte aantal monsters dat je aan je verzameling kunt toevoegen. Deeltje twee voegt er 50% meer toe, maar voelt desondanks nog steeds wat aan de karige kant, al heeft dat er ook mee te maken dat je vaak dezelfde achter elkaar tegenkomt. Dat is nog wel echt een verbeterpunt.
De grootste inhaalslag kan echter niet worden gemaakt op het gebied van monsties, gameplay of verhaal. Want hoewel alle drie minpunten hebben, zijn ze goed genoeg om het spel een aangename ervaring te maken. Hetzelfde kan niet worden gezegd van de technische kant van de game. Monster Hunter Stories 2 verscheen voor Nintendo Switch en PC en wij recenseerden de game op de laatste…waarbij we direct zagen dat het gemaakt is voor de eerste. De visuals zijn niet al te slecht, maar de game clipt aan alle kanten. Mijn karakter had lang haar dat door zijn ijzeren helm stak, een zwaard dat door zijn hand en mantel faseerde en een monster wiens voeten dwars door stenen grond gingen. Bovendien moest ik de game keer op keer via taakbeheer afsluiten als ik even geswitched was naar een ander programma. Er waren nog veel meer problemen, maar deze zijn na patches gerepareerd. Laten we hopen dat dit ook met de rest gebeurt.
Conclusie
Monster Hunter: Stories 2 is een duidelijke verbetering op het origineel, maar heeft nog een lange weg te gaan als het op gelijke voet wil staan met Monster Hunter-games als World, dan wel Rise. Allereerst moet er meer variatie komen in je encounters, hetgeen kan worden bewerkstelligd door het rooster uit te breiden. Tegelijkertijd moet worden gekeken naar mogelijkheden om de hardware-beperkingen van het zwakste platform niet te overduidelijk te maken. Is drie keer scheepsrecht?