Mortal Kombat 1

Dit begint al met het verhaal, dat weer die typische cheesyness heeft die de Mortal Kombat-serie eigen is. MK1 is een reboot van de franchise, althans lore-technisch. Na de gebeurtenissen van MK11 is de wereld gereset en zijn grote schurken als Quan Chi en Shang Tsung onschadelijk gemaakt. Earthrealm en Outworld leven in vrede naast elkaar en gebruiken het Mortal Kombat-toernooi enkel nog om deze vrede te bewaken. Maar met zo’n opzet zou de bloedlust van MK-fans niet kunnen worden gevoed.

Je kon erop tellen

In de schaduwen werken duistere krachten deze nieuwe wereld tegen, met als gevolg dat de twee tovenaars hun krachten terugkrijgen en besluiten samen te werken. Het gevolg is een typisch Mortal Kombat-verhaal zoals we hem kennen van de laatste drie delen, die tot aan het einde relatief voorspelbaar blijft. Echt pas op het laatste moment, denk het laatste half uur, komt hier verandering in, maar dan eindigt de game nogal plotseling. Ik heb er geen anekdotisch bewijs voor of iets dergelijks, maar het voelt alsof men de boel heeft afgeraffeld om die magische datum te halen en in te spelen op Mortal Monday (13 september, waarop de serie dertig jaar oud werd).

Een bijkomstigheid hierbij is dat het voltooien van MK1 een stuk makkelijker is dan we van de serie gewend zijn. Normaliter veegt de eindbaas van een Mortal Kombat-titel de vloer met je aan, denk aan Kronika in MK11, maar in MK1 was het gevecht over voor ik er erg in had, daar het niet moelijker was dan het begin van de story mode.

Prioriteiten

Natuurlijk is een verhaal in een fighter voor de meeste spelers een bijzaak. Het draait voornamelijk om combat en wat dat betreft ben ik stukken positiever over wat Netherrealm ons voorschotelt. In plaats van kleine verbeteringen met nieuwe karakters om het geheel op te schudden, heeft men gekozen om de core mechanics van MK1 flink op de schop te nemen door middel van het Kameo-systeem.

Als je in de afgelopen maanden ook maar iets hebt gezien van MK1, heb je dit systeem waarschijnlijk al in actie gezien, maar voor wie het gemist heeft is dit een mechanic waarbij je tijdens een gevecht een tweede vechter op kan roepen. Dit kunnen vechters zijn die al in het spel zitten, zoals Scorpion en Sub-Zero, maar ook vechters die we kennen uit de franchise maar niet in het roster zijn beland.

Tijdens een gevecht kun je, mits je meter het toestaat, de Kameo ten alle tijden oproepen. Tijdens een standoff om ruimte te creëren bijvoorbeeld, maar ook als een surprise move of om je combo te verlengen. Het is namelijk niet zo dat ze even binnen vliegen, één aanval doen en weer verdwijnen. Afhankelijk van welke knoppencombinatie je gebruikt om hun hulp in te schakelen, kunnen ze van alles doen; ze hebben zelfs hun eigen fatalities, al zijn die wel simpeler en meer een knipoog naar de klassiekers.

Jongleren

De toevoeging van de Kameo’s is ten koste gegaan van de drie vechtstijlen die we in Mortal Kombat 11 zagen. Persoonlijk snap ik helemaal waarom. Met de karakters en Kameo’s zijn al zoveel permutaties mogelijk, dat hier nog extra vechtstijlen aan toevoegen zou grenzen aan waanzin. Bovendien hebben ze andere dingen toegevoegd om te zorgen dat de complexiteit en diepgang gewaarborgd blijft.

Het belangrijkste hiervan is dat de movesets van karakters volledig op de schop zijn genomen. In het verhaal is de Scorpion van Mortal Kombat 1 letterlijk niet dezelfde Scorpion als die uit eerdere games en dat voel je ook. De snelheid van aanvallen is opgeschroefd en air combat is terug van weggeweest, en de nieuwe iteraties van karakters reflecteren dit. MK1 is zeer juggle heavy met veel combo’s die tegenstanders lanceren en vervolgens in de lucht houden al dan niet met behulp van Kameo’s. Een beetje combo kan al gauw 40% leven wegsnoepen, dus een opening kan je makkelijk fataal worden. Dat zorgt voor een heel andere manier van spelen dan we in recente jaren van de serie hebben gezien.

Om deze veranderingen nieuwe kansen bieden, zijn een hoop minder bekende karakters van zolder gehaald, zoals Li Mei, Nintara en Havik, ongetwijfeld tot het genoegen van fans die er al jaren om vroegen. Het zijn die fans die duidelijk het focuspunt waren van deze titel. Kameo’s, jongleren en aircombo’s maken een van zichzelf al relatief complexe fighting-titel nog minder toegankelijk dan dat het al was. En hoewel je tutorials hebt om je niet enkel de basics, maar ook allerlei combo’s te leren, maakt het de game een stuk minder geschikt voor nieuwe spelers dan Street Fighter VI bijvoorbeeld was.

Afgeslagen invasie

Wie zich ondanks waagt aan dit nieuwste deel in de franchise, zal natuurlijk meer willen doen dan het verhaal beleven. Uiteraard zijn er standaard modi als training en arcade, maar de grote vernieuwing is Invasions. Dit vervangt de Krypt uit eerdere games en laat je extra content vrijspelen in een serie gevechten die worden weergegeven als plekken op een spelbord. Veelal zijn dit standaardgevechten, maar soms krijg je ook een twist die het leuk zou moeten houden. Persoonlijk vond ik het echter saai en weinig uitdagend, vooral omdat je echt uren en uren moet spenderen als je alle gear, skins, concept art etc vrij wil spelen. Het voelt erg grindy en dat terwijl Gear al stukken minder prominent aanwezig is dan in de vorige titel. Daar zal niet iedereen happy mee zijn, maar ik persoonlijk ben ik er gelukkig mee. Het was daar immers wel erg overdadig. Daarbij komt dat je bij de unlocks de focus kan leggen op één karakter. Dus als jij een duidelijke main hebt, kun je je puur richten op daar alles voor vrijspelen.

Ongeacht hoe lang je wel (of niet) in Invasions wil blijven hangen, zal je vroeg of laat waarschijnlijk naar de online mode gaan. Dat is immers voor velen de core van een fighting game. Is het niet om te spelen, dan is het wel om het te kijken, daar fighters op hoog niveau een waar schouwspel zijn. En doordat deze reboot de boel op kon schudden, ogen de karakters kleurrijker dan we in recente jaren gewend zijn. Combineer dit met de prachtige backgrounds, waarin stage fatalities helaas ontbreken, en zelfs als je zelf niet speelt is een match op hoog niveau bekijken een aanrader. Wil je liever zelf spelen? Dan denk eraan dat je microfoon standaard aanstaat en dat je Ranked sets van drie tot vijf matches moet winnen voor je een win op je naam mag schrijven. Net als de core mechanics is de game hier dus veel meer gericht op de hardcore spelers, waarmee het zichzelf voor een aanzienlijke groep casual spelers allicht uit de markt prijst, vooral in vergelijking met die andere fighter…

Conclusie:

Voor fans van de Mortal Kombat-serie zal MK1 een hoop goed doen. Kameo’s zijn tof en voegen een nieuwe laag diepgang toe, terwijl ze samen met de redesigns en minder bekende karakters teruggrijpen naar de geschiedenis van de franchise. Dit alles maakt het echter wel minder toegankelijk voor nieuwe spelers. Daar komt bij dat Invasions en Story Mode beide zo hun eigen problemen hebben, waardoor MK1 wel een goede fighting game is, maar geen geweldige.