Sea of Stars

Mijn mening is na het voltooien van de game nauwelijks gewijzigd, dus wees gewaarschuwd dat de loftrompet veelvoudig zal worden afgestoken in deze review. Wil je enkel weten of de game goed is? Ja! Haal het nu! Wilde je weten wáárom die goed is? Lees dan vooral verder en haal het daarna.

Friends for life

Sea of Stars vertelt over drie vrienden. Twee daarvan zijn speciaal. Een jongen en een meisje zijn geboren met de krachten van de zon en de maan en werden daarom op jonge leeftijd gescheiden van de buitenwereld. Over een periode van tien jaar werden ze klaargestoomd om hun krachten te kunnen gebruiken en uiteindelijk daarmee de wereld te redden. Een van die twee is waar jouw avontuur mee begint, maar ook enkel begint. Je krijgt toegang tot beiden en kunt tussen ze wisselen wanneer je wilt. Zij zijn echter niet de sterren van dit team. Die eer is aan Carl.

Carl is de derde vriend en niet gezegend met magische krachten. In de tien jaar dat ze gescheiden waren heeft hij daarom andere vaardigheden getraind, zoals zwaardmanschap en koken. Dat is belangrijker dan je denkt, want met ingrediënten die je op jouw avontuur vindt of vangt in bijvoorbeeld een fishing minigame, maak je eten dat past bij jouw wensen. Je kunt bijvoorbeeld een gerecht maken wat het hele team zijn HP herstelt, maar ook MP bijladen van één party member. Je inventory is beperkt, hetgeen je dwingt keuzes te maken en dat zorgt voor een gebalanceerd systeem dat tegelijkertijd enorm prikkelend is voor de speler.

Matten maar

De reden waarom je deze healing nodig hebt, is natuurlijk omdat er in Sea of Stars gevochten moet worden. In de overworld kun je dungeons vinden, gevuld met vijanden die je kunt zien rondlopen en puzzels die doen denken aan de klassieke titels van The Legend of Zelda. Blokken verplaatsen, schakelaars vinden en nieuwe skills (in plaats van voorwerpen) verkrijgen om nieuwe paden te openen. Dat soort dingen.

Puzzels in de dungeons mogen dan wel The Legend of Zelda uitademen, echter voor combat is de mosterd bij een andere IP van Nintendo gehaald: Super Mario RPG. De klassieke JRPG turn-based combat encounters worden opgeleukt met quick time events, die je kunt gebruiken om aanvallen te versterken of om juist te verdedigen. Hierdoor ben je meer betrokken bij elke aanvaring dan dat je zou zijn als je enkel door menu’s heen aan het werken was.

Buiten dat onderscheidt Sea of Stars zich van de traditionele JRPG mechanics doordat je aanvallen kunt onderbreken. Vijanden die een sterke aanval voorbereiden hebben icoontjes boven zich zweven. Val je aan met een aanval die matched daarmee, dan wordt die weggestreept. Zijn alle icoontjes weggewerkt? Dan onderbreek je de aanval en verliest de vijand zijn beurt. Een verstandig speler houdt daarom altijd MP achter de hand om dit te kunnen doen. Dit in Sea of Stars een stuk makkelijker dan in een Chrono Trigger of de oude Final Fantasy’s, daar MP herstelt wanneer je een reguliere aanval doet. Je magie bewaren voor de sterkste vijanden of flink inslaan op items is daardoor geen vereiste meer.

Ik wil hier wonen

Meer dan combat, de puzzels of het verhaal, was het de wereld van Sea of Stars die mij omver blies. Zoals gezegd heb ik een hele hoge pet op van Chrono Trigger en voor een deel is dit vanwege de presentatie. Pixelart heeft een bepaalde charme die verklaart waarom nog steeds zoveel games in die stijl verschijnen. Dat Sabotage Studio zich heeft laten inspireren door het 16 bit-tijdperk is daarom niet bepaald vreemd. Maar dat is het ook: inspireren. De pixelart heeft heel wat meer animatie en detail dan we van die titels gewend zijn, samen met een moderne lighting engine, maar weet desondanks het gevoel vast te houden van een game die je op de SNES zou spelen. Hierdoor heeft het een unieke charme die zelfs Chrono Trigger nog overtreft.

Wat minimaal net zo charmant is, is de fantastische soundtrack van het spel. Yasunori Mitsuda, bekend van zowel de Chrono- als Xeno-titels, bewijst dat hij de kneepjes van het vak nog niet is verleerd, maar Sabotage’s interne componist Eric W. Brown mag zeker niet worden weggecijferd. De creaties van beide heren weten de toon goed te zetten en versterken de toch al sterke presentatie van het spel. Het meest indrukwekkende is echter de balans.

Grinden is bijna synoniem aan de JRPG. Win je een gevecht niet? Dan level je even en sla je er doorheen met pure brute kracht. Die vlieger gaat hier niet op. De vijanden die je ziet rondlopen, zijn ook echt alle vijanden die er zijn. Ze respawnen niet en dit verzekert dat de uitdaging die vijanden biedt ongeveer gelijk loopt aan het level van jouw party. Dit zal niet elke speler aanspreken, net als het feit dat je per level moet kiezen tussen een van vier upgrades voor je karakter en dus niet alles kunt hebben. Ikzelf vind het een gezonde en broodnodige evolutie van het genre die me tientallen uren geboeid wist te houden.

Conclusie:

Sea of Stars is een game die het verdient om een klassieke JRPG genoemd te worden. Niet omdat het oud genoeg is om dat label te dragen, maar omdat deze nagenoeg perfecte titel zonder twijfel in de boeken zal gaan als een klassieker. Diepgaande combat mechanics, een prachtige soundtrack, aangename visuals en perfecte balans garanderen dat.