Senua's Saga: Hellblade II

Ik heb namelijk veel moeite met games in de eerste persoon. Soms kan ik ze prima spelen, zoals bij Call of Duty, DOOM of Tokyo Clanpool, maar zodra de beweging realistisch wordt met bijvoorbeeld head-bobbing en een laag tempo, is de kans groot dat ik binnen een half uur opnieuw kennis maak met welke maaltijd ik daarvoor dan ook had genuttigd. En helaas zijn de meeste walking sims nu eenmaal in de eerste persoon.

Sorry voor de lange intro

Een game die dit probleem niet heeft, is Hellblade. Of in dit geval specifiek: Hellblade 2: Senua’s Saga voor de PlayStation 5. Het is een third-person-aangelegenheid die vrijwel direct volgt op de gebeurtenissen van het eerste deel en ziet hoe Senua wordt gevangen door slavenhandelaren en meegenomen naar hun thuis. Of dat was het plan. Een storm gooit roet in het eten en spoelt haar aan op de kust van hun eiland, waar ze haar weg moet vinden naar de mensen die haar volk keer op keer ontvoeren.

Wie bekend is met de wereld van Hellblade, zal weten dat hoewel Senua deze reis in haar eentje maakt, ze nooit alleen is. Buiten de reisgenoten die ze gaandeweg verzamelt, wordt ze vergezeld door stemmen die commentaar leveren op alles wat ze doet, geesten uit haar verleden en de zielen van de doden die haar kwellen. Of misschien ook niet? Het ligt er maar aan met welke lens je het spel bekijkt.

De ziener

Kijk je enkel naar het oppervlak, dan is de tweede Hellblade een verhaal over Senua die tijdens haar reddingsmissie een volk ontdekt dat gebukt gaat onder de terreur van giganten. Met haar gaven om het onzichtbare te zien, kan ze deze bijna goddelijke entiteiten op hun knieën brengen en de geheimen van hun oorsprong blootleggen.

Het is een verhaal die Senua in de rol van een held zet. Een uitverkorene die de impasse kan doorbreken en daarvoor keer op keer haar moed, doorzettingsvermogen en ingenuïteit moet laten zien. Ze moet vergeven en leren, vallen en opstaan, om uiteindelijk sterker dan ooit tevoren uit de bus te komen.

De psychose

Wie Hellblade 2 door een pessimistische blik bekijkt, ziet opeens een heel ander verhaal. Die ziet een vrouw geteisterd door waanbeelden, onzekerheid, hallucinaties en illusies van grandeur. Een gebroken vrouw die amper grip heeft op de werkelijkheid en waarvan we niets kunnen aannemen. Daar Senua de verteller is, is het mogelijk dat de gehele game één grote psychose is; schizofrenieaanvallen, gevoed door haar angst en trauma.

Wanneer je de game door deze lens bekijkt, is het moeilijk om te zeggen wat jouw avontuur precies beslaat. En dat is juist diens kracht. De game duurt slechts zeven uur en in die tijd werd ik echt tureluurs van de chaos van de dialogen, de conflicterende boodschappen en het constant moeten vechten om elke stap die je neemt. Ik kan me niet voorstellen hoe het zou zijn als dit te alle tijden mijn realiteit zou zijn. Senua’s Saga is geen horrortitel, maar op momenten is die oprecht beklemmend. Ninja Theory slaagt er uitstekend in om te laten zien hoe iemand met een dergelijke aandoening erdoor gevangen wordt, al doet het dat meer met de omgevingen en ervaringen. Zoals ik ooit geschreven heb, kan ik doorgaans heel weinig met abstracte interpretaties van zaken, maar hier is het zo goed neergezet dat zelfs mijn botte kop het kon begrijpen.

De middenweg

Wat het juiste antwoord is, is iets waar je nooit een antwoord op zal krijgen. Je moet het ook niet willen. Net zoals zijn voorganger, is Hellblade 2 voor interpretatie open en is dat deels diens kracht. Zelfs in de New Game +, waar extra vertellers context bieden, is het duidelijk dat het allemaal niet volledig zwart-wit is. Dit volk is daadwerkelijk ten einde raad en Senua slaagt erin ze te helpen. Maar misschien niet van hetgeen wat zij denkt. Het is een moeilijk vraagstuk die je als speler geïntrigeerd houdt; een zeven uur durende ervaring die niet voor iedereen weggelegd zal zijn, maar een blijvende indruk kan maken voor zij die ervoor voor open staan. Wat het echter niet is, is een goede game.

Zelfs als de game een walking sim is, heeft het meer om het lijf dan dat. Tijdens het wandelen kun je collectibles vinden, zo nu en dan moet je puzzeltjes oplossen die allemaal op de een of andere manier draaien om perspectief en minimaal één keer per hoofdstuk komt er een combat-sectie. Alle drie zijn ze kwalitatief uitermate teleurstellend.

De realiteit

De collectibles zijn het simpelste: palen en gezichten in de rotsen die je moet vinden. De eerste kun je nog wel spotten, maar voor de tweede moet je echt de omgeving uitkammen als je niet terug wilt vallen op een guide. Senua’s Saga is een mooie game, daar kan geen twijfel over bestaan, maar de wereld is niet bepaalt interessant genoeg om een dergelijke tijdsinvestering echt de moeite waard te maken.

De puzzels doen het meeste denken aan puzzeltitel SUPERLIMINAL. Door op de juiste manier naar zaken te kijken, kun je gebeurtenissen triggeren. Deze zijn ieder deel van de puzzel en door ze allemaal te triggeren, al dan niet op een specifieke volgorde, wordt het obstakel dat jouw pad verspert verwijderd. Het zijn geen doordenkers, maar pure bezigheidstherapie die de vaart uit het spel halen.

Het ergste zijn echter de combat encounters. Met de camera schuin achter Senua, bevecht je vijanden individueel. Je ontwijkt hun aanvallen of blokkeert ze, afhankelijk van wat ze doen, en als je dat correct doet, krijg je een opening om de tegenaanval in te zetten. Het heeft weinig op de kous en het enige wat het onderscheidt van de traditionele quick time events, is het gebrek aan een on-screen prompt die je tijdig in moet drukken.

De feiten

Natuurlijk is dit niet zomaar een port van de game die oorspronkelijk al op Xbox Series verscheen. Deze Enhanced-versie van het spel voegt een stabiele 60FPS toe met een Performance Mode, een Dark Rot mode die je dreigt je save file te wissen als je te vaak sterft, een verbeterde Photo Mode en vier uur aan commentaar van de devs. Niets wereldschokkends en zeker niet voldoende om terug te keren naar Senua’s Saga als je die intentie niet al had. Is dit echter jouw eerste aanvaring, dan zijn meer opties altijd meegenomen.

Ondanks dit alles, kan ik niet zeggen dat ik helemaal happy ben met wat me is voorgeschoteld. Was dit een walking sim pur sang, met misschien wat quick time events, dan was de game denk ik beter geweest dan het nu was. Persoonlijk had ik echter liever helemaal geen game gezien, maar een show of film die nog dieper duikt in deze complexe materie en waar ik eens goed voor had kunnen gaan zitten zonder dat de controller mij afleidde…

Conclusie:

Een cijfer op Senua’s tweede avontuur plakken is verdomd lastig. Want als een game is het nogal teleurstellend. Als een ervaring en materie om over te speculeren, zowel in-game als in de context van mentale aandoeningen, is het echter zeer de moeite waard. Dit brengt mij in een spagaat waarbij geen enkel cijfer geheel recht gaat doen aan wat ik voel. Met de context dat dit een walking sim is dat het echt puur van zijn verhaal moet hebben, plak ik echter een cijfer op puur dat aspect van het spel, omdat geen enkele score zich zou laten rijmen met het excuus voor gameplay dat Ninja Theory ons voorschotelt.