Dit concept is als volgt: je bevindt je op een pad in het bos. Je bestemming is een hutje en in diens kelder zit een prinses. Deze prinses kan de wereld ten einde brengen en daarom ben jij uitgekozen om haar om te leggen. Althans dat vertelt een verteller je.
Keuzes, keuzes
In een gameplay loop die sterk doet denken aan The Stanley Parable, is het nu aan jou wat je doet met zijn sturing. Volg je hem blindelings en val je de prinses aan? Ga je in discussie met de stem die denkt jouw leven te dicteren? Of misschien ga je uit van jouw eigen gevoel en in gesprek met de prinses?
Wat je ook doet, het is vrijwel onvermijdelijk dat je oog in oog komt met het wezen dat, naar verluidt, de wereld zoals we hem kennen zal laten verdwijnen. Net zoals dat het vrijwel onvermijdelijk is dat jullie elkaar, al dan niet onvrijwillig, proberen om te leggen. De dood is echter niet het einde.
Het begint druk te worden
Eens je sterft, begint het avontuur opnieuw. Echter nu heb je meer keuzes, is de wereld wat anders en heb je een stem in je hoofd erbij gekregen. Naast de verteller, de stem van de held en de keuzes die jouw stem [als speler] simuleren, komt er een stem bij die past bij jouw einde van de vorige keer. Heeft de prinses je genadeloos omgelegd? Dan krijg je bijvoorbeeld de Voice of the Hunted, maar ga jij er net zo hard tegenin, dan kan je juist de Voice of the Stubborn krijgen. Er zijn een hoop stemmen voor een hoop situaties en die brengen een hoop keuzes met zich mee.
In mijn preview waren het deze stemmen die mij het meeste intrigeerden. Hoe zou hun aanwezigheid dingen steeds complexer maken? Niet, zo blijkt achteraf. Een speelsessie van Slay the Princess bestaat uit vijf rondes van ieder drie hoofdstukken, enkele uitzonderingen daargelaten. Een gemiddelde ronde duurt vijftien tot dertig minuten, al kan dat drastisch korter worden als je reeds geziene dialoog overslaat. En de stemmen en de nieuwe dingen die zij met zich meebrengen, zijn beperkt tot één zo’n ronde.
Wat dat betreft lijkt Slay the Princess niet zo zeer op The Stanley Parable, maar meer op een roguelike, waarbij je na elk eind begint met voorkennis, maar ook niets meer dan dat. Een origineel concept voor een visual novel die ik in theorie best kon waarderen.
Maar in de praktijk?
De praktijk laat me helaas minder geïmponeerd achter dan dat ik zou willen. Dit komt deels door het einde, dat mij persoonlijk iets té diepgaand probeerde te zijn, maar ook door de lengte van die rondes. Ik had niets liever gewild dan dat er iets meer chemie tussen prinses en held zou zijn, welke opbouwt door de hoofdstukken heen, zodat ze beiden als meer voelen dan karakters in een verhaal. Maar helaas.
Dit betekent niet dat Slay the Princess per definitie slecht is. Het is een prima proof of concept voor wat allicht een nieuw subgenre gaat worden, welke goed inspeelt op je kennis van voorgaande keuzes om je telkens weer iets onverwachts voor te schotelen. Hierdoor heeft het een hoop replay-waarde, hetgeen enkel meer wordt met The Pristine Cut, die wat nieuwe opties toevoegt. Het laat echter ook een hoop steken vallen. De soms absurd gruwelijke resultaten van je keuzes hebben bijvoorbeeld weinig impact door de simplistische artstyle, waardoor de horrorelementen waar men voor waarschuwt totaal niet uit de verf komen, Hiernaast vond ik de voice acting van de prinses slechts zelden overtuigend. Prima voor een proof of concept, maar als een betaald product schiet het in mijn optiek wat te kort.
Conclusie:
Ondanks dat ik weet dat het origineel met gejubel onthaald werd, ben ik niet enorm onder de indruk van wat Slay the Princess: The Pristine Cut te bieden heeft. De artstyle staat me echt tegen en ik had zo graag wat meer diepgang in de vele verschillende verhaallijnen gezien, zodat ze ook écht als een gebeurtenis voelen, geen optie die je ditmaal gaat verkennen.