SPRAWL

Ooit was SEVEN, de hoofdpersoon in de game, deel van een zeer goed getrainde special ops-eenheid, maar de wereld van SPRAWL eiste te veel van haar en nu wil ze niets liever dan in vrede verder leven, om boete te doen voor de zonden die ze heeft begaan. Echter komt de overheid erachter waar ze is en schieten de inhoud van een shotgun in haar buik. Ze valt door de kracht uit het raam van haar flat en belandt enkele meters lager op de grond. Na een bepaalde tijd wordt ze wakker gemaakt door een stem, die haar vervolgens vertelt dat de enige weg die ze op kan gaan is richting de junta die de Walled City in een ijzeren greep heeft. Ze zal pas echt vrijheid kennen wanneer het regime niet meer bestaat.

Headshot!

Het is de afgelopen maanden erg druk met de vele retro shooters die uitkomen. Na Warhammer 40,000: Boltgun, Trepang2, een update van Quake 2 en Turbo Overkill is het nu de beurt aan SPRAWL. Je kunt rustig zeggen dat het voor de liefhebber van dit genre niet bepaald komkommertijd is. Wat ik wel bijzonder vind, is dat de eerdergenoemde games allemaal flink verschillen van elkaar. Ze hebben allemaal iets unieks en dat is bij SPRAWL niet anders.

MEATH, de ontwikkelstudio achter SPRAWL, heeft aangegeven dat er veel invloeden zijn van Quake, hoewel niet kan worden ontkend dat goed is gekeken naar F.E.A.R en bijvoorbeeld Ghostrunner. Dat het lijkt op de laatste titel merk je direct bij de eerste stappen die je zet. Meteen is het de bedoeling dat je een wallride uitvoert, dan ren je tegen een muur aan, maar nog wel met de zwaartekracht in gedachten, dus je valt nog wel naar beneden. Al lopend kun je nog driemaal springen en daarna stort je een ravijn in. Als je eenmaal op deze manier langs wat muren bent gesjeesd kom je uit bij een bewaker. Omdat je in dit stadium geen wapens hebt, kun je een melee-aanval inzetten op een bewaker. In dit geval pakt SEVEN het goed aan, ze trekt een zwaard en onthoofd de bewaker. Wanneer je een tegenstander doodmaakt door een headshot, krijg je daar extra punten voor.

Je neemt de twee handwapens over van de bewaker, waardoor SEVEN nu in staat is te schieten. SPRAWL schiet als een typische retro shooter, want bij bijna al deze shooters is dit prima in orde. De gunplay in SPRAWL is fantastisch. De wapens voelen gewichtig aan en met ieder wapen kun je op een eigen manier de nodige vernietiging zaaien. Je begint met dual wield handguns en later krijg je dual wield machine guns. Een classic FPS kan niet zonder een shotgun en ook de minigun is van de partij. Wapens hebben hun sterke en zwakke punten, waardoor de ene vijand eenvoudiger te doden is met het ene wapen en de andere vijand met het andere. Zo zijn er een soort robothonden die ik niet klein kreeg met de handguns, maar de machineguns maken er synthetisch gehakt van.

Een adrenalineshot

Goede mechanics voor het schieten zijn fijn, maar dat betekent dat van de speler wordt verwacht hoe ze daarmee om kunnen gaan. Headshots zijn in de game, zoals wel vaker is in een shooter, essentieel. Wanneer kogels op de rest van het lichaam afgevuurd worden, lopen de slachtoffers wel schade op, maar je hebt best wat kogels nodig om de vijand op die manier klein te krijgen. Twee headshots is voldoende voor de meeste vijanden om ze naar het hiernamaals te brengen en als bonus schieten er kogels en health op en krijg je adrenaline.

Adrenaline wordt gebruikt om de tijd te vertragen. Wanneer er vijanden in de buurt zijn en jij vindt dat hun hoofd volgepompt moet worden met lood, kun je met de rechtermuisknop de tijd vertragen. De kleur van de omgeving veranderd dan en je ziet een silhouet van de vijand rondlopen. Het hoofd van de vijand is echter extra goed belicht, zodat je gemakkelijker het hoofd kunt raken. Aangezien jij nog wel snel genoeg beweegt, ben je in staat gemakkelijker en efficiënter dat hoofd te raken, zonder dat de vijand jouw nodig hebt. In deze modus gebruik je adrenaline en gaat het metertje leeglopen. Wanneer er geen adrenaline is, kun je ook niet in de modus komen, wat op momenten onhandig is.

Dit maakt deze game wel uniek voor een retro shooter. Het is een FPS waarvan het tempo meteen erg hoog ligt en tijdens het lopen is richten lastig. De hulp die je met adrenaline krijgt, is dan ook geen leuke gimmick, maar absoluut noodzakelijk. Het maakt de game speelbaar. Dat betekent niet dat het nu opeens eenvoudig is, want nog steeds moet je eenvoudig veel kunnen raken in zeer korte tijd. Er kunnen in één keer veel vijanden tevoorschijn komen die je van alle kanten belagen en dan is economisch omgaan met je beperkte adrenaline erg belangrijk.

Ogen en oren willen ook wat

De levels zijn groot en duren vrij lang. Waar ik wel een beetje problemen mee had was dat de levels ook heel veel van hetzelfde waren. Alles in de stad is ook redelijk grauw, maar niet op een manier zoals je zou verwachten dat de onderbuik van een megapool eruit zou zien. Het voelt op geen moment vies of onhygiënisch aan of zelfs maar een beetje realistisch. Ik heb nog nooit van straten gehoord waar niemand is, behalve de soldaten die proberen jou te vernietigen. Er zal een reden voor zijn, maar het voelt hier en daar wat ongeloofwaardig aan. Door een tekort aan variatie in het level design verloor ik op een gegeven moment het gevoel dat ik steeds de weg kwijt was en moest ik de nodige moeite doen om die terug te vinden. Uiteindelijk vind je het wel, maar dat duurt even, omdat ik niet meer wist waar ik precies was. Dat krijg je als alles op elkaar lijkt.

Ook van de muziek ben ik geen fan. De game maakt gebruik van een dynamische soundtrack die speelt op de manier zoals jij de game speelt. Ik had niet het gevoel dat dit erg goed werkte. Ik kreeg steeds dezelfde samples te horen die ongeveer vijf seconden duurde en daarna weer opnieuw afspeelde. Dat is voor een uur leuk, maar daarna verloor ik mijn concentratie erdoor en heb ik het volume van de muziek uitgezet. De game was opeens stukken beter, want de geluidseffecten waren prima. De stemmen waren goed ingesproken en het geluid dat uit de wapens komt is ook uitstekend.

Conclusie:

SPRAWL is een retro shooter die uitkomt in een periode dat er veel van deze games uitkomen. Het is echter niet zo dat deze game hetzelfde is als de rest. Het probeert op zijn manier uniek te zijn met het adrenalinesysteem, wat je kunt gebruiken om de tijd te vertragen, terwijl jij even snel beweegt als eerder. De gunplay is, zoals gebruikelijk bij dit genre, zeer goed. Het is wel jammer dat het level design wat tegenvalt. De levels lijken enorm op elkaar en het ziet er allemaal even grijs uit. Doordat de levels dan ook nog eens zo groot zijn, verloor ik regelmatig de weg en moest ik zoeken hoe het nu verder moest. Ook de soundtrack valt wat tegen. De gedachte van een dynamische soundtrack, die aan de hand van jouw gedrag wordt aangepast, klinkt leuk, maar op den duur werd ik lichtelijk geïrriteerd door de sample die na vijf seconden weer opnieuw werd afgespeeld.