Omdat ik niet wil dat deze review overschaduwd wordt door nutteloos geneuzel, gaan we de kwestie van EVE’s uiterlijk direct uit de weg ruimen. Ja, EVE is een ontzettend aantrekkelijke jonge vrouw met lange benen, een bovengemiddelde voorgevel en een spectaculaire derriére, gebaseerd op het in mijn optiek nog aantrekkelijkere model Shin Jae-eun. Ja, ze begint met een nogal strak zittend pak die weinig aan de verbeelding overlaat als je wil kijken. De game maakt daar echter totaal geen punt van en laat je haar verkleden in allerlei kostuums, van een turtleneck tot een skinsuit, dus hoe sexy het wordt, heeft meer met je zelf te maken dan wat anders. Karakters als Lara Croft, Quiet en 2B bewijzen dat een aantrekkelijk persoon en een sterke vrouw prima een en dezelfde kunnen zijn en wie daar aanstoot aan neemt kan, als je het mij vraagt, beter in de spiegel kijken om te zien wat er mis is, dan het te zoeken bij een nota bene fictieve vrouw.
En nu echt beginnen
Deze fictieve vrouw is een lid van de 7th Airborne Squad, een leger van biomechanische soldaten die worden geproduceerd op een menselijke kolonie in de ruimte. Onze planeet wordt nu geregeerd door de Naytiba, een uiterst gewelddadig buitenaards ras dat ons volk van het oppervlak heeft verdreven, maar welke we nog steeds bevechten in de hoop onze blauwe knikker terug te krijgen.
Wanneer een groep van deze soldaten naar het oppervlak wordt gestuurd om de hordes Naytiba’s uit te dunnen, gaat het al snel fout. Hun schepen worden uit de lucht geschoten en de overgebleven leden van de 7th Airborne Squad moeten met pods noodlandingen maken. Nog voor ze één voet op de aarde hebben gezet, zijn hun rangen hierdoor enorm uitgedund, waardoor de game kan beginnen met een gevecht op leven en dood in een zee van bloed en vuur.
De enige compagnon die je hebt in deze barre omstandigheden is Tachy, maar wanneer zij wordt gespietst door een Alpha Naytiba, blijft jou hetzelfde lot enkel bespaart doordat de aarde toch niet zo ontdaan was van mensen als gedacht. Een vreemdeling genaamd Adam neemt je mee op zijn hoverbike en brengt je naar Xion, het laatste menselijke bastion.
Meer verrassingen
Gedreven door een combinatie van plichtgevoel en wraak, besluit EVE de handen met Adam ineen te slaan om te jagen op de Alpha Naytiba. Deze leiders van de indringers uitroeien is immers ook in het voordeel van Xion en dus onze ridder op het metalen paard. Maar zoals het een videogame betaamd, is deze reis geen recht pad. Er zit immers niet bepaald een GPS op de monsters en dus moet je in Xion hulp zien te vinden om je doel te verwezenlijken.
In de ongeveer dertig uur die hierop volgen, zul je daarom verschillende locaties bezoeken om bijvoorbeeld energiebronnen te vinden of om op Naytiba te jagen en tegelijkertijd een mysterie te ontrafelen dat iedereen waarschijnlijk van mijlenver zag aankomen. Soms doe je dit in relatief lineaire omgevingen die doen denken aan de meeste hack and slash-titels, maar er zijn ook open gebieden om in rond te rennen en dingen te ontdekken. In beide zijn bovendien sidequests om te voltooien als je later terugkeert, welke een enorme hoeveelheid XP kunnen geven om skills mee vrij te spelen.
Hét FPS-smoesje
Die skills zijn geen overbodige luxe om te hebben. Er was lange tijd onduidelijkheid over of Stellar Blade nu wel of niet een soulslike is en na de game voltooid te hebben kan ik het het beste omschrijven als een soulslite. Het heeft aspecten ervan, zoals vijanden die opnieuw spawnen nadat je rust hebt genomen, kampvuren en het daar bijvullen van items, maar bijvoorbeeld geen staminabar of logge combat. Sterker nog: Stellar Blade draait om hele rappe combat die doet denken aan titels als Devil May Cry en Bayonetta.
Wat dit niet betekent, is dat de game van Shift Up een titel is waar je al button mashed doorheen komt. Vijanden doen flinke schade en met name boss fights kunnen soms behoorlijk pittig zijn, daar één combo soms voldoende is om je volledige HP-voorraad te legen. Daar is in principe niets mis mee, ware het niet dat de moeilijkheidsgraad niet puur van het spel zelf komt.
Toen de demo online verscheen, klaagde menig gamer over input lag. En helaas was dat ook mijn ervaring. Ik heb de game gerecenseerd op zowel een LG TV met 120hz refresh rate als op mijn PlayStation Portal, in zowel performance, balance als quality mode en merkte hierbij enorme verschillen op. Het advies dat door de ontwikkelaar werd gegeven, was om Game Mode op de TV aan te zetten, welke latency verlaagt, om dit tegen te gaan. Hoewel dit inderdaad enige soelaas bracht, bleef het gevoel dat de timing niet helemaal klopte hangen. Hiernaast kan het niet zo zijn dat een game enkel fatsoenlijk draait met externe hulp, daar dit is bedoeld om verder voort te bouwen op reeds bestaande funderingen. Mocht een optie uit moeten staan, zoals HDCP, dan is het een ander verhaal, maar het kan niet zijn dat gamers zijn aangewezen op een functie die niet eens iedereen zal hebben.
Uncanny Valley
De minder dan optimale registratie van inputs is overigens niet het enige technische euvel dat ik heb ervaren tijdens mijn review. Als je kijkt naar de screenshots in dit artikel, zul je zien dat Stellar Blade een werkelijk prachtig spel is en dat blijft het ook. De animaties zijn echter minder, met name in cutscenes. Hoe karakters bewegen doet me denken aan high-end animatronics, in de zin dat ze niet slecht ogen maar dat je gewoon voelt dat het nét niet klopt, iets wat in het Engels omschreven wordt als de Uncanny Valley. Hiernaast zie je in de open wereld-secties vaak dat vijanden die wat verder weg zijn beduidend minder frames hebben en dus bewegen alsof je stopmotion zit te kijken. Dit mag eigenlijk niet meer anno 2024, maar omdat de game in combat wel altijd loopt als een zonnetje, minus eerder genoemd probleem, is het prima te vergeven.
Mocht deze input lag-kwestie je afschrikken, dan kun je er gerust op zijn dat je zelfs dan de game prima kan voltooien. Ik heb immers zo’n 75% van het spel op deze manier gespeeld alvorens de moeilijkheidsgraad naar onderen te knikkeren en hulpmiddelen aan te zetten om ze te kunnen testen voor de review. En wanneer je dat doet, speel je bijna een ander spel. De game geeft je constant quicktime events om aanvallen te blokkeren, dan wel ontwijken, waardoor je vijanden uit balans kunt brengen voor een vernietigende aanval, die bij alles wat geen boss fight is neerkomt op een instant kill. Dan rest dus nog enkel de vraag: moet je dat willen?
Pre-release-problemen
Het antwoord hierop vind ik lastig te geven. Ik moet een cijfer hangen aan het spel zoals ik die heb gespeeld, maar weet ook dat een patch mogelijk de input lag zal fixen. Als dat gebeurt, zal de nu al heerlijk vlotte combat nog fijner worden, daar de game pas echt goed voelt als je op het nippertje met exact de juiste timing een parry inzet, gevolgd door een van de counters die je kunt ontgrendelen. Met een beetje oefening kun je wennen aan de input lag, dus zelfs dat is niet het eind van de wereld, maar het is wel voldoende om in ieder geval 5% van de score te trekken, die toch al onder druk kwam te staan door gebreken als de animaties en het voorspelbare verhaal.
Om dit artikel wel met een positieve noot af te sluiten, wil ik het hebben over de designs van vijanden en dan met name de bazen. Deze vond ik persoonlijk namelijk behoorlijk imposant en gevarieerd. Je ziet gedurende je avontuur invloeden uit science-fiction, Eldritch horror, de Bijbel en een snufje Agony, met als gevolg een cast van vijanden die niet snel gaat vervelen en ik terug hoop te zien in het vervolg dat sommige van de drie eindes teasen.
Conclusie:
Ik heb me dankzij bevredigende combat echt vermaakt met Stellar Blade, maar kan ook niet ontkennen dat de game de nodige gebreken heeft. De meest hinderlijke hiervan is de input lag, maar deze is hopelijk ook het makkelijkst op te lossen. Hetzelfde kan niet worden gezegd van het voorspelbare verhaal dat het bij elkaar moet knopen. Stellar Blade is een prima begin van een nieuwe franchise, maar zeker niet een PlayStation Exclusive die consoles over de toonbank zal laten vliegen.
