Ik zeg dit omdat Symphonia eerder dit jaar al eens op onze homepage prijkte. Toen als een preview aan de hand van een build op gamescom, welke op zijn beurt een uitgebreidere versie was van een project dat in 2020 al op Itch.io verscheen. Sil was degene die de game speelde en was niet bepaald onder de indruk van zijn voorproefje. Ik was echter wel gecharmeerd van wat ik zag en nam daarom de review op me.
Als muziek in mijn oren
Symphonia speelt zich af in een wereld die in verval is geraakt. Ooit hield de kracht van muziek de planeet in stand, gedragen door de schepper en zijn orkest. Maar nadat de schepper verdween, viel die groep langzaam maar zeker uit elkaar. Nu word jij, een van de violisten, ontwaakt als de laatste hoop om totale catastrofe af te wenden. Laat de zware omstandigheden je echter niet teveel dwarszitten, want tijdens de gameplay merk je er niets van.
Die gameplay komt in de vorm van een 2D platformer zonder vijanden, waarbij de focus ligt op goede timing en controle. Een precisieplatformer zoals Super Meat Boy en Celeste dat zijn, al is het wel een van de meer vergefelijke in het genre. Het platformen luistert zich soms heel nauw, maar je wordt wanneer je sterft altijd direct voor de huidige sectie gedropt. Er zijn geen levens of lange stukken die je opnieuw moet doen, waardoor je direct een nieuwe poging kunt wagen. Dit neemt de meeste frustratie weg en zorgt ervoor dat iedereen een obstakel in een kwestie van minuten kan passeren, al kan het wel iets complexer worden eens je probeert alle collectibles te verzamelen. Van sommige weet ik nog steeds niet hoe ze te krijgen!
Zonder bladmuziek
Muziek mag dan wel een centraal thema zijn van Symphonia, maar net als het verhaal wordt het thematisch nogal naar de achtergrond gedrukt. Je gebruikt een viool en de boog om te platformen, maar voor de rest zijn het vooral de achtergronden die dit duidelijk maken. Daar let je niet echt op bij het platformen en je ziet het ook niet net zoveel terugkomen in de voorgrond, waardoor het voelt alsof de twee nogal losstaan van elkaar. Jammer, want artstyle is net als de muziek in de game zelf is echt een waar genot.
Zoals je kan verwachten van een game met de naam Symphonia, is voor de soundtrack een orkest ingeschakeld om bij de sfeer te passen. Wat mij betreft vormt dat het hoogtepunt van deze game, welke je in tegenstelling tot de half uur durende versie die je nog altijd op Itch kunt vinden, nu een kleine vier uur bezig zal houden.
Conclusie:
Als een precisieplatformer is het een van de meer vergefelijke in het genre, maar niet de meest memorabele als het aankomt op gameplay. Gelukkig weet de orkestrale soundtrack wel een blijvende indruk te maken, waardoor een ruime voldoende meer dan op zijn plek voelt.