Een van de redenen waarom ik lyrisch was over Street Fighter VI, was dat deze kwam met middelen om een genre met een bijzonder hoge instapdrempel toegankelijker te maken. Bandai Namco keek hierna en zei ‘’hold my sake’’ alvorens met Arcade Quest, Super Ghost Battles en Replay Tools op de proppen te komen.
Een trifecta aan tools
Arcade Quest is één van de drie story modes die TEKKEN 8 rijk is. Hierin draait het echter niet om het overkoepelende conflict van de serie, noch over de achtergrondverhalen van de 32 vechters die de game voorschotelt. In plaats daarvan maak je een eigen avatar character waarmee je op avontuur gaat en welke dient als een manier om je bekend te maken met de game en zijn mechanics. Hiervoor struin je in-game allerlei toernooien af in arcadehallen, waarmee Bandai Namco een speelse knipoog geeft aan zijn geschiedenis in met name de Japanse arcade.
Super Ghost Battles zijn een verbeterde versie van de klassieke ghosts van videogames. Normaliter zijn dit bijvoorbeeld echo’s in een racegame, die een eerder gereden lap laten zien zodat je jezelf kan uitdagen. In Super Ghost Battles heb je echter door AI getrainde karakters, wiens moves gebaseerd zijn op bijvoorbeeld je vrienden, developers, professionele spelers of zelfs…jezelf. Jij bepaalt welke input je het voert en waar je tegen vecht, zo kun je dus ook jezelf verbeteren door tegen jezelf te blijven vechten.
De laatste en de belangrijkste van deze hulpmiddelen, zijn de Replay Tools. Gevechten terugkijken is al decennia een optie in fighting games, maar TEKKEN 8 schotelt je meer voor dan een opname. Het laat je een gevecht op elk moment stilzetten, waarna de game adviezen geeft over wat beter had gekund. Waar had je een opening kunnen uitbuiten of een counter in kunnen zetten? Hoe had je dat moeten doen? En het belangrijkste: wil je het eens proberen? Met één druk op de knop spring je opnieuw in dat deel van het gevecht, zodat je de tips direct in de praktijk kan brengen. Dit maakt het vele male makkelijker om complexe moves te leren en zou vanaf nu de nieuwe standaard voor dit type moeten worden. TEKKEN heeft altijd al grote movesets gehad, sommige karakters gaan richting 140 aanvallen, maar die daadwerkelijk leren is hierdoor opeens een reëel doel.
Hiernaast mag je ook het Heat-system gaan leren, dat je eens per ronde kunt inzetten. Het kan je krachtige moves in laten zetten voor flinke schade en je tijdelijk een boost geven, maar het is niet iets wat de gevechten doorgaans zal bepalen. Net als in vorige delen zijn het air time en je tegenstanders in het nauw drijven met aanhoudende combo’s die het verschil maken. En het voelt echt heerlijk aan in deze game. Elke hit en combo voelt daadwerkelijk als een flinke optater, waardoor de game heft heeft.
Story time
Daar ik Arcade Quest voorstelde als één van de drie story modes, moge het duidelijk zijn dat we er nog twee moeten verkennen. Je hebt de standaard story mode waarin je met een van de vechters een serie gevechten doorloopt, welke je leren waarom ze deelnemen in het King of Iron Fist-toernooi. Het is vooral flavourtext voor de tientallen karakters die het rooster vullen, zodat ze meer zijn dan obstakels voor de hoofdrolspelers van de franchise. Geheime bizarre karakters zoals Gon of Mokujin ontgrendel je er dan ook helaas niet mee. Ook is er geen speciale aandacht voor de hoofdrolspelers, daar hun verhaal is afgesplitst in de derde story mode.
Die story mode draait, natuurlijk, om de Mishima-familie. Heihachi is eindelijk echt dood en Kazuya treedt in zijn voetsporen. Niet enkel als de leider van de Mishima Corporation, maar ook als een duivel die de wereld over wil nemen. Hij organiseert opnieuw het toernooi, met de belofte dat het land van de winnaar als enige gespaard zal blijven. Het is aan zoonlief Jin om zijn snode plannen een halt toe te roepen, zelfs als hij ze zelf ook had.
Dit alles is overgoten met de typische TEKKEN-saus, iets waar je van moet houden, maar de presentatie is fenomenaal. Niet enkel is het verhaal doorspekt met referenties naar eerdere gebeurtenissen, maar de conclusie ervan is episch, zelfs als het voorspelbaar is en behoorlijk lang duurt – de twee kemphanen van de Mishima-familie gaan een dik half uur lang op de vuist, terwijl deze mode maar een kleine drie uur duurt – maar mede dankzij een fantastische soundtrack was ik van begin tot eind erdoor geboeid.
Aan de knoppen draaien
De soundtrack van TEKKEN 8 is sowieso het benoemen waard. Het is zonder twijfel de sterkste soundtrack die ik tot nu toe heb gehoord in een fighting game. Zelfs als deze review je er niet van overtuigt dat de game een must-play is, doe je jezelf tekort wanneer je niet tenminste de OST opzoekt op een dienst als Spotify.
Ook op visueel vlak heb ik niets meer dan lof voor TEKKEN 8. Ik heb de game op PC gerecenseerd en was enorm verrast door het feit dat de game meer upscaling-opties had de meeste games die exclusief voor PC zijn gemaakt. TAAU, CRB, TSR, FSR1 & 2, NIS, DLSS en XeSS zijn allen vertegenwoordigd en zijn nuttig om mee te spelen. Bij mij deed FSR performance upscaling bijvoorbeeld niet wat je zou verwachten, waardoor het inwisselen voor klassieke anti-aliasing een veel mooier resultaat geeft. Maar dat is zoveel de kracht als het nadeel van PC, geen configuratie is hetzelfde.
Waar dit maar weinig invloed op heeft, is het online component van het spel. Je vindt daar de gebruikelijke modi en het geheel loopt als een zonnetje. De netcode is opvallend solide en men schrikt er niet van weg om rollback data weer te geven indien nodig, waardoor een ontzettend vloeiende ervaring bijna een garantie is. Wat meer wil je nog als een liefhebber van fighting games?
Conclusie:
Een trio aan tools voor casual en nieuwe spelers, een geweldige story mode, een vrijwel perfect vloeiende netcode en een bevredigend gevoel bij elke klap die je geeft maakt van TEKKEN 8 mijn nieuwe favoriete fighter. Dat is iets wat ik niet had verwacht nadat Street Fighter VI me vorig jaar omver blies.
