The Legend of Zelda: Twilight Princess HD

Veel gamers zijn nogal stellig als het gaat om HD-remasters of –remakes. Voor velen voelt het tóch als het opnieuw geld uitgeven aan een oude game, terwijl je dat niet wilt. Nu zijn er behoorlijk wat gradaties binnen dit fenomeen, maar vaak wordt de game niet dusdanig aangepast dat hij werkelijk drastisch anders aanvoelt. Zo heeft ook Nintendo onderhand bijna alle The Legend of Zelda-games opnieuw uitgebracht of geport naar een andere console en deze worden wisselend ontvangen. ‘Voor fans van het origineel’ is een treffende, maar clichématige beoordeling die de meeste games van critici krijgen. Daarom is ook de laatste HD remake voor de Wii U, Twilight Princess, precies dat: een prima Zelda-game in HD.

Een tweede kans

Tóch is het een interessant gegeven dat Nintendo gekozen heeft voor een remaster van deze game. Na het daverende succes van The Wind Waker op de GameCube was niet iedereen even blij dat Twilight Princess werd uitgesteld om te voldoen aan de motion-controls van de nieuwe Wii destijds. Het was even wennen om met (deels Wolf) Link te moeten zwaaien en richten op het scherm om vijanden aan te vallen of pijlen te schieten. De besturing werkte niet altijd even goed en misschien is dat wel dé reden waarom de Wii U nu een versie krijgt met aangepaste controls en bovendien een opgepoetst uiterlijk.

Bij het opstarten van de game zal je wellicht niet meteen merken dat je te maken hebt met een HD-versie van een game uit 2006. Dit komt vooral omdat de resolutie van 1080p en de scherpere textures niet zo goed tot hun recht komen als bij de cartoony The Wind Waker op de Wii U. Twilight Princess toont een duisterder en bovenal realistischer Hyrule dan de eerstgenoemde game en daarin is hij duidelijk voorbij gestreefd door hedendaagse blockbusters. Vooral de soms lege omgevingen geven weg dat de game nu eenmaal wat verouderd is en ook de platte gezichten van de uiterst vreemde kinderen uit Kariko Village zijn misschien niet zoals je ze herinnerde. Desondanks is het mooiere uiterlijk wel degelijk een verbetering en vooral erg functioneel bij het rondkijken in omgevingen, omdat je veel beter clues oppikt in dungeons. Het is soms een verademing om even rustig in first-person modus een ruimte te bekijken om uit te zoeken hoe je een puzzel precies op moet lossen.

Handjevol verbeteringen

Een strakker uiterlijk is gelukkig niet letterlijk het enige wat Nintendo heeft veranderd aan de Wii U-versie. De echte Zelda-veteranen kunnen nu aan de slag met een aanzienlijk moeilijkere Hero Mode en ook Amiibo hebben een eigen bescheiden plekje gekregen. Verschillende Amiibo kunnen je pijlen of health aanvullen, zoals Link en Zelda, of de game juist ietsje moeilijker maken met de schurk Ganondorf. Heb je echter de nieuwe Wolf Link-Amiibo, dan krijg je wat extra content in de vorm van een aantal arena’s waarin je de alsmaar terugkerende schaduwbeesten uit de game moet verslaan als wolf. De functies van de Amiibo zijn leuk als je ze thuis op de kast hebt staan, maar vooral deze laatste voelt een beetje aan als dure DLC. Aan de andere kant missen spelers die hem niet hebben hier niks aan.

De eerder genoemde controls zijn verder vooral bij het zwemmen en het besturen van onze oude vriend Epona een stuk strakker en ook de gamepad vervult zijn eigen rol. Daarop is namelijk in één oogopslag de map te zien en is het mogelijk om spullen te equippen zonder de boel te hoeven pauzeren. Dit is echter alleen handig wanneer Link niet in gevecht is met vijanden, laat staan één van de iconische bossfights uit de game. De Pro-controller is dan ook een prima uitkomst voor degenen die een GameCube-controller prefereren.

Andere kleine verbeteringen maken Twilight Princess vooral wat aangenamer. Zo kan Link nu standaard vijfhonderd rupees meezeulen en worden ze niet meer standaard terug gestopt in kisten als je over dit aantal heen gaat. Ook moet je niet gek opkijken als je in plaats van een set pijlen of onderwaterbommen een Mii-verse stempel krijgt om met andere die-hard fans in de taal van Hyrule te communiceren. Misschien wel de meest fijne verandering is het terugbrengen van het aantal Tears of Light dat je moet verzamelen voor de goden in het verhaal om als Wolf Link weer terug te kunnen veranderen naar je menselijke vorm. Nog steeds blijft dit een soms frustrerende bezigheid die onnodig de lengte van de game oprekt, die overigens steeds beter wordt naarmate de tijd verstrijkt.

Traag is niet altijd slecht

Deze laatste verbetering is dan ook Nintendo’s antwoord op de kritiek dat het origineel soms ietwat traag werd gevonden. Vooral de intro duurt erg lang, maar het moment dat je de keuze hebt om zelf van wolf naar mens te veranderen is een belangrijk omslagpunt waarna alles beter wordt. Naarmate je verder in de game komt wordt duidelijk dat het hoofdverhaal, waarin het figuur Midna je op sleeptouw neemt, misschien wel de beste uit de serie is. Sommige momenten, zoals het gevecht op de brug van Hyrule of de spooky gebeurtenis in Snowpeak Ruins, zijn uiterst memorabel en de vele personages die je tegenkomt zijn ook nog steeds zonder ingesproken stemmen soms uiterst komisch. Het Hyrule van Twilight Princess is de meest grootschalige wereld in de gehele serie. Na verwend te zijn met de vele aanwijzingen in games van tegenwoordig, laat deze Zelda je soms helemaal zelf ontdekken wat je te doen staat. Praten met mensen, of andere dieren als Wolf Link, loont en leert spelers om scherp te zijn om niet eindeloos rond te wandelen.

Twilight Princess is in die zin dan ook een geëvolueerde Zelda, die verder bouwt op het zoeken naar voorwerpen, oplossen van puzzels en ontdekken van een wereld zoals het in Ocarina of Time is bedacht. Je zou haast vergeten dat je voor het eerst behoorlijk brute moves kunt leren en dat de zintuigen van de wolf behoorlijk creatieve mechanieken op kan leveren. Ook de dungeons behoren wellicht wel tot de meest creatieve in de serie, dankzij het grote arsenaal aan items dat je verzamelt. De wind-boomerang, zware magnetische laarzen en de Spinner zijn stuk voor stuk iconische voorwerpen die ook nog eens op de meest creatieve manieren met elkaar gecombineerd moeten worden bij puzzels en ingenieuze bossfights. Wat hier wel het onvermijdelijke gevolg van is, dat de meeste items na één keer gebruik eigenlijk geen functie meer hebben. Aan de andere kant maakt dat de puzzels ook gevarieerder, vindingrijker en uitgebreider dan ooit, wat deze Zelda toch weer een unieke bijdrage aan de serie maak.

Conclusie

Twilight Princess HD laat op sommige momenten blijken dat het tien jaar oud is, maar of dit een probleem is zal voor iedereen anders zijn. De wereld voelt soms wat leger aan, maar de hoge resolutie maakt het ontdekken van de dungeons desondanks een stuk fijner. Ook is de game qua controls en tempo ietwat getweakt en Nintendo geeft toe aan de roep naar een moeilijkere modus. Al deze fijne toevoegingen maken echter dat de game niet veel verschilt van het origineel uit 2006. Ook deze HD-remaster gaat dus niets veranderen als je het origineel om de inhoud niet kon waarderen, buiten de soms moeizame besturing om. Heb je de game echter gemist of ben je vergeten wat voor een heerlijke Zelda-game Twilight Princess na een moeizaam begin kan zijn? Dan is dit dé versie om in huis te halen.