The Outer Worlds: Spacer's Choice Edition

In 2010 kwam Fallout: New Vegas uit. Deze afsplitsing van Fallout is gemaakt door Obsidian Entertainment en die hebben zulk goed werk geleverd dat velen deze game zien als de beste in de serie. Dit is niet onterecht. Terwijl Fallout 3 zijn minpunten had, was Fallout: New Vegas goed gemaakt. Het design van de open wereld en de vele verhalen die deze innemende spelwereld vertelde, waren tijdloos. Dezelfde ontwikkelaars brachten in 2020 een nieuwe game uit. The Outer Worlds was een compleet andere game, maar wel met mechanics die vergelijkbaar waren met de inmiddels tien jaar oude klassieker. De game scoorde redelijk, maar had ook te lijden onder de reputatie van Fallout: New Vegas. Hij was simpelweg niet zo goed.

We zijn nu twee jaar verder en het leek de ontwikkelaars een goed idee om een nieuwe versie van deze game uit te brengen. The Outer Worlds: Spacer's Choice Edition is een soort remaster van het eerdere deel, maar dan wel met alle DLC's die uitgekomen zijn toegevoegd. De graphics zijn wat verbeterd en ook de performance is wat verbeterd. Het is dus geen nieuwe game met nieuwe graphics. Voor de mensen die The Outer Worlds hebben gespeeld en ook in het bezit zijn van de DLC, is voor € 9,99 een upgrade naar de nieuwe versie. Zelfs voor dit bedrag weet ik niet helemaal zeker of dit het wel waard is, maar daar kom ik wel op terug.

Het heelal dat beheerst wordt door grote bedrijven

Stel je voor dat de moord op de Amerikaanse president William McKinley in 1901 nooit was uitgevoerd. Dit zou volgens Obsidian de geschiedenis behoorlijk hebben getekend. Theodore Roosevelt zou nooit in het Witte Huis hebben gezeten en McKinley was een enorme voorstander om een hand boven het hoofd te houden van de gigantisch grote bedrijven. Het gevolg is dat er een wereld is ontstaan, waarin grote bedrijven veel meer macht zouden hebben en uiteindelijk ervoor zorgen dat de megacorporaties bepalen wie er de baas is. Daarna was het volgende doel van deze bedrijven om het heelal te koloniseren. Dit is exact wat er is gebeurd in het sterrenstelsel Halcyon, waar in 2355 het verhaal begint.

Het schip Hope kreeg aan het begin van de reis een defect, waardoor ze niet op lichtsnelheid konden reizen. Hierdoor duurde de reis zestig jaar, in plaats van tien. In die tussentijd zijn er andere schepen die Halcyon hebben gekoloniseerd en het schip raakte vergeten. Tot het opeens opdoemt en niemand eigenlijk weet wat ze ermee moeten doen. Voor nog eens 35 jaar zweeft het schip doelloos rond, terwijl het van alle kanten mis lijkt te gaan in de kolonie. Een wetenschapper met de naam Phineas Welles weet één persoon in de Hope uit zijn cryosleep te halen. Hij wordt ook wel The Stranger genoemd en dit is het hoofdpersonage in de game.

Nadat het hoofdpersonage wakker is geworden na bijna honderd jaar te hebben geslapen in de Hope, is het nu aan de speler om de besturing over te nemen. Dit begint met een favoriet werkje van de gemiddelde RPG-liefhebber: het maken van het personage. Er is best nog wel wat variatie waar je uit kunt kiezen, zoals je dit gewend kan zijn van een RPG die duidelijk door Obsidian is gemaakt. Het haar kun je de idiootste kleur geven en wanneer je kiest om iemand oud te laten lijken, dan ziet deze er ook werkelijk oud uit. Verder heb je er helemaal niets aan, want de game is volledig in first person.

The Stranger wordt door professor Welles in een escape pod gestopt en die wordt gelanceerd naar de planeet van Terra 2. Het is de bedoeling dat hij van daaruit meegenomen wordt door een smokkelaar met de naam Alex Hawthorne. Deze eigenaar van het ruimteschip The Unreliable wacht hem op, maar net op de verkeerde plek en de escape pod landt vol op hem. Er zit niets anders op voor The Stranger om het schip over te nemen.

Fallout, maar dan in een andere toekomst

Hoewel The Outer Worlds niets doet dat erg vernieuwend is en het verhaal ook niet heel revolutionair is, is het prima te behappen. Er zitten hier en daar wat goede plotwendingen in en het houdt wel echt het systeem vast waar games van Bethesda en Obsidian Entertainment zo beroemd om zijn. Wanneer je een persoon aanspreekt zie je zijn gezicht dat tegen je praat op een manier die duidelijk herkenbaar is van The Elder Scrolls en Fallout. Ik moet wel zeggen dat Obsidian wat beter zijn best heeft gedaan om goede stemacteurs te vinden. Er is een rijkere diversiteit aan tekst en ook heb ik niet het gevoel dat ik steeds met dezelfde personen aan het praten ben. Geen van allen klinken ze hetzelfde.

Wat ik enorm kan waarderen aan de gesprekken, is dat ze reageren op wat je draagt en wie je bij je hebt. Tijdens de game krijg je diverse vrienden die met je mee gaan reizen en die je mee kunt nemen op avontuur. Daar zit bijvoorbeeld een arts bij en ik heb een moment in de game meegemaakt dat die arts bijna ruzie kreeg met een onderzoeker, omdat de arts vond dat wat de onderzoeker deed ethisch onverantwoord was. Het is dan aan jou om je metgezel te verzoeken de emotie bij haar te houden of haar bij te staan. Ook kleding zorgt voor andere gesprekken. Ik had een keertje de uitrusting van een marauder aan en liep daarmee een stadje binnen: meteen waren ze stukken moeilijker tegen me, omdat ze veel problemen met die mensen hebben.

Het is een RPG en zoals altijd is er een systeem waarin je jezelf kunt verbeteren. Je levelt en iedere keer als je in level stijgt krijg je tien skillpoints. Met die skillpoints kun je groepen skills verhogen. Zo is er een groep voor communicatie: persuade (overtuigen), intimidate (intimideren) en lie (liegen). Ook de uitrusting die je draagt, is van invloed op de hoogte van deze points. Nadat je vijftig punten hebt, kun je alleen nog een individuele skill verhogen. Dit hele systeem werkt prima en zeker als je wat meer ervaring hebt met RPG's is dit een redelijk eenvoudig systeem.

De game is niet, zoals ik eigenlijk had verwacht, helemaal open wereld. Het zijn eigenlijk meerdere kleinere open wereldjes. Dit komt omdat je van planeet naar planeet reist en er is maar een stukje van de planeet beschikbaar. Het wereld-design is echter niet zo geweldig als bij Fallout: New Vegas. Qua kleurgebruik, maar ook in de diversiteit aan vijanden schiet de game tekort. De werelden lijken enorm op elkaar. Als je me nu vraagt of ik het verschil kan noemen tussen Edgewater en Stellar Bay moet ik zeggen dat ik heel veel moeite heb ze uit elkaar te houden. Dit komt ook door het donkere kleurpalet dat wordt gebruikt en niet echt verschilt per wereld. Ook krijgen ze het voor elkaar dat er niet echt plaatsen zijn die memorabel zijn. Zo had je in Fallout: New Vegas een motel met een speeltuin met een grote T-Rex. Dat was een punt dat me altijd bij zal blijven. Maar zulke plekken heeft deze game niet. Alles heeft dezelfde kleur en alles lijkt een beetje op elkaar.

De remaster van een twee jaar oude game

In de remaster zijn de graphics wat verbeterd, hoewel de verschillen niet oogverblindend zijn. Ik speelde de game op een PC en wat me opviel was dat ik eerder alles redelijk maximaal kon draaien, maar dat was nu niet het geval. De verlichting is aanzienlijk verbeterd en hier en daar heb ik het gevoel dat enkele textures wat beter uit de verf komt. Ik heb op de PC nog wel last van framedrops, maar dit waren er niet al teveel en ik heb het niet als storend kunnen ervaren.

Ik kon de gedachte niet wegkrijgen dat ik niet helemaal begrijp waarom deze remaster bestaat. Ze hadden ook voor een patch kunnen gaan die de framerate verbetert voor de PlayStation 5 en Xbox Series X. Voor de rest is de game hetzelfde. De DLC zit er nu wel bij en die is prima, maar is en blijft wel wat je kunt verwachten van een degelijke DLC. Het is niet iets wat je zult missen als je alleen maar het origineel hebt gespeeld.

Wat wel goed is, is het feit dat de levelcap is verhoogd. Hier waren veel klachten over bij het origineel. Ook hierbij geldt echter dat ze dit ook konden doen met een update dus het rechtvaardig het bestaan van deze nieuwe editie niet helemaal.

Conclusie:

The Outer Worlds Spacer's Choice Edition is op zichzelf een zeer goede game, maar dat was het twee jaar geleden ook. Het verhaal, de conversaties met NPC's en de RPG-elementen zijn zoals je kunt verwachten van een game van Obsidian. Veel beter ga je niet vinden in de wereld van RPG's. De wereld zelf en de diversiteit aan vijanden vallen echter wat tegen en zeker de tweede helft van de game wordt dan ook vervelend. Het is een remaster van een twee jaar oude game, zodat hij is verbeterd voor de PlayStation 5 en de Xbox Series X. Dit had echter ook met een patch gedaan kunnen worden. De verschillen tussen de originele versie en de Spacer's Choice Edition zijn minimaal te noemen.