Tomb Raider 4-6 Remastered Review

De bundel van de eerste drie Tomb Raider games die vorig jaar verscheen, viel bij behoorlijk in de smaak, net zoals de games al die jaren geleden deden bij miljoenen gamers wereldwijd. De daarop volgende drie games waren echter minder geliefd, maar krijgen nu wel wederom een nieuwe kans. Is dat voldoende voor een comeback?

Laten we beginnen met de makkelijkste twee games van deze collectie: The Last Revelations (4) en Chronicles (5). Bij The Last Revelations was men het spoor nog niet bijster. Wie kon genieten van de eerste drie games, kon ook prima met diens opvolger uit de voeten. Net als zoals de remaster van de eerste trilogie kun je de game nu ook spelen met wat modern ogende graphics en verbeterde controls, maar zelfs als je de game speelt zoals het oorspronkelijk was, is het prima. Chronicles daarentegen is wat minder. Het is prima speelbaar, maar is korter, rommeliger en onder de streep gewoon minder leuk.

Het inkoppertje

Degene die de reputatie van Lara Croft een echte deuk deed doen oplopen, was echter natuurlijk het zesde deel: Angel of Darkness. De titel wordt gezien als het absolute dieptepunt van de franchise dankzij talloze bugs, slecht afgewerkte gameplay en verschrikkelijke besturing, zelfs voor tank controls. Moderne controls zouden hier in theorie uitkomst kunnen bieden, vooral omdat deze game niet meer werkt op een grid-systeem, maar het tegendeel is waar. Platformen werkt met de moderne control scheme nog slechter en maakt het platformen een frustrerende nachtmerrie. Veel beter speelbaar dan het origineel, dat wel, maar nog steeds ondermaats.

Terugkijkend naar de andere twee titels, heb ik persoonlijk ook geworsteld met moderne controls, maar dat is meer een kwestie van gewenning. Ik heb de originele titels gespeeld met de tank controls en voor mij is dat wat natuurlijk voelt. Voor jongere spelers verlaagt de optie echter de instapdrempel. Dat in tegenstelling tot de verbeterde lighting engine, die toortsen zo nutteloos maakte, dat ik terugging naar de oude graphics om iets te zien als het echt donker werd. Vooral het vierde deel had daar last van. Angel of Darkness profiteert hier overigens minder van, maar dat is omdat die game op de PlayStation 2 uitkwam en dus al heel anders oogde.

PC poor

Gekeken naar de remaster als geheel, ligt die grotendeels in lijn met zijn directe voorganger. Je hebt ditmaal de keuze om 30FPS te locken bij de retro settings, net als andere tweaks, zoals shortcuts voor wapens die helaas niet voor health packs gebruikt kan worden, is dit grotendeels geïmplementeerd op een optionele basis. Dit in de vorm dat je het aan en uit kunt zetten zodat je een ervaring kunt krijgen die heel erg in lijn ligt met het origineel mocht je dit wensen. Men wil vooral niet toornen aan de originele spellen for better or worse. Dit betekent dus ook dat je qua PC settings nagenoeg niets hoeft te verwachten en nog erger: dat de bugs en glitches van met name het zesde deel er nog gewoon allemaal inzitten. Dus wie had gehoopt op een fundamenteel betere ervaring, gaat zijn heil niet vinden.

Conclusie:

Uitgerekend deze drie games van een remaster voorzien is een gewaagde keuze. Immers zijn ze voor velen symboliek voor het dieptepunt van de serie. Anderzijds is het daarom allicht juist slim, want daardoor hebben velen de originele titels laten schieten, zelfs als alleen Angel of Darkness echt zó slecht is. Desondanks is het niet zo'n aanrader als de eerste trilogie, zoals de score ook reflecteert.