De reden dat ik dit aanhaal, is de game die ik vandaag van een recensie voorzie: Tsunagari Chess School. In deze visual novel besluit je plots dat je lessen in schaken wil nemen bij de lokale schaakschool, want dat is blijkbaar een dingetje, ondanks dat je daar nooit enige interesse in gehad hebt. Met enkel deze achtergrond verlaat je jouw huis.
Oh no
Een dergelijk gebrek aan opbouw is iets waar ik persoonlijk een beetje allergisch voor ben. Een goed verhaal eist tijd om de karakters tot leven te brengen, iets waarvan ik vaak zie dat het onvoldoende genomen wordt, zodat men zich puur kan focussen op gebeurtenissen. Zo absurd slecht als in deze game heb ik het echter zelden gezien. Binnen een kwartier moet je de vrouwen zowat van je afslaan, zonder dat hier meer aanleiding voor is dan een vriendelijk hallo. En daar stopt het niet.
Deze game over schaken verandert al snel in heel iets anders: een death game waarin zestien spelers met een speciale telefoon moeten vechten van een god, opdat hun wens waar wordt gemaakt. Als je denkt dat dit een beetje klinkt als hit-anime Mirai Nikki, zit je er echter naast. Het is wel meer dan een beetje! Plot twists en achtergronden worden rechtstreeks gestolen uit het werk van Sakae Esuno en twee karakters worden vrijwel letterlijk gekopieerd.
Fuck no!
Daar stopt het echter niet. Omdat één franchise rippen blijkbaar niet voldoende is, probeert men tegelijkertijd ook nog hit-game Doki Doki Literature Clubs Monika te fuseren met de…laten we het een eerbetoon aan Yuno Gasai noemen. Wie beide karakters kent weet hoe eng die gedachte is, maar zelfs daar weet de game niets mee te doen behalve snel doorgaan naar de volgende setpiece of combat scene. En dat laatste is nog het ergste.
Combat in deze game is feitelijk een spelletje van Simon Says. Valt de vijand met een rechtersteek aan, dan doe je rechts parryen. Tackelt die je van links, dan spring je naar rechts. En als je tussen het verdedigen door eindelijk eens genoeg stamina spaart, kun je ook nog een keer zelf aanvallen. Het is knullig, in de verste verte niet leuk en net als de rest van de game voelt het alsof ontwikkelaar Mintkuru dit op een Itch.io had moeten zetten als een leerproject om feedback op te krijgen, niet als een product dat op een serieuzer storefront als Steam had moeten staan en al helemaal niet tegen betaling op welk platform dan ook!
Conclusie:
Er is zoveel mis met Tsunagari Chess School dat het moeilijk is om te zien waar te beginnen. Het verhaal probeert mosterd te halen bij twee succesvolle producten, maar lijkt niet te begrijpen wat ze zo goed maakt, waardoor het een rip-off ervan noemen te positief is. Het enige goede wat ik er over kan zeggen, is dat het tenminste beter is dan de combat.
