We Love Katamari REROLL+ Royal Reverie

De originele Damacy was in 2004 net zo geliefd op de PlayStation 2 en dat is iets waar diens opvolger slim op inspeelde. We Love Katamari maakt van Damacy een in-game gebeurtenis én videogame, welke door mensen van over de hele planeet wordt gespeeld. Gevangen in de Katamari hype vereren ze de King of All Cosmos als een goddelijk figuur en bidden ze tot hun voor gunsten. Gunsten die jij, als hun zoon, in de praktijk mag oplossen.

Yes!

De meeste kinderen gaan een potje jammeren als ze klusjes moeten doen, maar in We Love Katamari komt elke opdracht van hun koninklijke luiheid neer op het rollen van Katamari’s. En dat is niet bepaald werk te noemen. Als de prins word je in een level gedropt met doorgaans twee richtlijnen: een tijd en een grootte. Dit mag je lezen als maak de Katamari minimaal zó groot in maximaal zoveel tijd.

Die Katamari, voor zij die er niet bekend mee zijn, is een plakkerige bal die je moet voortbewegen in de spellen die ernaar vernoemd zijn. Objecten waar het tegenaan rolt en welke kleiner zijn dan de bal, worden er door meegesleurd, met als gevolg dat jouw bal langzaam groter en groter wordt. Op die manier probeer je het eerder gegeven doel te behalen, al is het streven ten alle tijden om zo groot mogelijk te worden in de tijd die je hebt. Het doel is hierbij meer de ondergrens en is niet voldoende om een goede beoordeling van de koning te krijgen. Je bent daarom constant aan het kijken waar je zo snel mogelijk zo veel mogelijk objecten kunt grijpen om te groeien.

Pure fun

Katamari is een typische voorbeeld van een game waarbij woorden geen recht kunnen doen aan het concept. Rondrennen met plakkerige ballen alsof het buiten veertig graden is, klinkt niet half zo leuk als dat daadwerkelijk is. Het door woonkamers en klaslokalen rennen terwijl je linialen, krijtjes en muntjes verzamelt is al lachen, maar de game escaleert snel in schaal en voor je het weet rol je complete steden op. Het zo groot mogelijk maken van de Katamari is een heerlijk rustgevend proces waar ik steeds weer voldaan mee stopte eens de timer afliep en is nog net zo leuk als dat het in 2020 was. Maar toch moet ik deze REROLL lager scoren dan diens voorganger.

De voornaamste reden hiervoor is dat het simpelweg heel erg weinig doet om voort te bouwen op Damacy. Objecten en omgevingen zijn niet exact hetzelfde, maar ogen bekend genoeg om te weten dat er niet heel veel werkt is gestoken in het maken van nieuwe assets. Als je van die game deze binnenrolt, zou je denken dat het DLC was in plaats van een vervolg. Daarnaast is de soundtrack van dit deel een stuk zwakker dan die van Damacy, waardoor ik persoonlijk minder lekker ‘’in the zone’’ kwam.

They see me rollin’

Dat wil niet zeggen dat We Love Katamari niets beter doet dan zijn voorganger. Met 28 levels heeft het een stuk meer content en dat is nog buiten de vijf levels die de nieuwe Royal Reverie-uitbreiding daar bovenop stapelt. Deze levels zijn bovendien een stuk gevarieerder dan in Damacy, zoals het vetmesten van een katamari-Sumo, zodat die zijn wedstrijd kan winnen. De besturing werkt bovendien net iets soepeler dan voorheen, wat soms net het verschil kan maken tussen winst en verlies. Dat het een PS2-titel is, zie en voel je nog steeds, zelfs met de nieuwe laag verf, al stoort het door de stijl van het spel niet.

Lang zal We Love Katamari je overigens niet bezighouden. Alle levels voltooien kan binnen zes uur en wie alle trophies wil halen kan dat in theorie in ongeveer dubbel zoveel tijd doen. Daar zit echter ook een belangrijk stukje geluk in. Is trophies, dan wel achievements, najagen niet jouw ding, dan is het geen gek idee om die spelduur wel in het achterhoofd te houden voor je overgaat tot aanschaf.

Conclusie:

We Love Katamari zag hoe goed Damacy in de smaak viel en gaf ons daarom in 2005 een vervolg dat vooral meer van dat was. Het gevolg is dat We Love Katamari REROLL + Royal Reverie ook niet bijster veel anders is dan Damacy REROLL. Het heeft iets meer content en variatie, maar ook een zwakkere soundtrack. Maar omdat we bij een vervolg toch iets van een stijgende lijn willen zien, moet de score daarom net iets lager uitvallen.